Όταν ο Λαός γίνεται μάζα...

...και ρέκβιεμ σε ένα «φίλο» από τα παλιά! . Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης . Ο Α.Χ. είχε πει κάποτε, ότι «οι μάζες είναι σαν τις πόρνες. ...

...και ρέκβιεμ σε ένα «φίλο» από τα παλιά!

.
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

.
Ο Α.Χ. είχε πει κάποτε, ότι «οι μάζες είναι σαν τις πόρνες. Οσο περισσότερο τις πιέζεις τόσο περισσότερο ενδίδουν». Αναφερόταν βεβαίως στο δικό του λαό, όχι στους απογόνους του Προμηθέα, που όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις τα έβαζαν ακόμη και με τους Θεούς. Ποιος λοιπόν θα πίστευε πριν μερικές δεκαετίες, ότι θα έρθει η εποχή, όπου ελληνικές κυβερνήσεις και μάλιστα δημοκρατικές, θα πάρουν αυτήν τη ρήση του Αδόλφου και θα την μεταλλάξουν στο, «όταν κάνεις το λαό άβουλη μάζα ρουσφετο-καιροσκόπων, όσο περισσότερο τον κοροϊδεύεις και τον περιφρονείς, τόσο περισσότερο πασχίζει να κερδίσει την εύνοιά σου».
Πολιτικοί αριβίστες, για να αναρριχηθούν στην εξουσία και να τη διατηρήσουν, συνεπικουρούμενοι από εγκάθετους της τουβούλας (tv) και με την ανοχή όλων ημών των ενηλίκων φυσικά, μετατρέπουν έναν υπερήφανο λαό σε άβουλη μάζα υπηκόων, αδιαφορώντας αν στις επερχόμενες προκλήσεις, η άβουλη αυτή μάζα θα γίνει κιμάς από έλληνες ή ξένους δυνάστες.
Πολιτικοί αριβίστες, ανεπαίσθητα αλλά σταθερά, σβήνουν από τη συλλογική ιστορική μνήμη του λαού μας αρχέγονες αξίες, όπως τιμή (κύδος), δόξα (κλέος), ευγενής άμιλλα και αμφισβήτηση και τις υποκαθιστούν με νέες δικές τους, που είναι εύκολο χρήμα, ανταγωνισμός και κομφορμισμός. Εδώ και δύο δεκαετίες, η μοναδική λέξη-επωδός(σλόγκαν) που την έμαθαν ακόμη και τα βρέφη, ακούει στο όνομα ανταγωνιστικότητα-ανταγωνιστικότητα και εγκράτεια “Ueber Alles”. Η άμιλλα λοιπόν, έγινε ανταγωνιστικότητα για να έρθουν γενιές, που τους διδάξαμε να μην εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο, να μη βοηθούν ο ένας τον άλλο, να μην παρακινούν αυτούς που δεν ξέρουν κάτι, να μη σκέφτονται παρά μόνο τη δική τους ανέλιξη βλέποντας σε κάθε συμμαθητή και συνάδελφό τους έναν δυνάμει ανταγωνιστή. Και αυτοί οι αξιολύπητοι εγωιστές, οι πνευματικά εξουθενωμένοι, που η δική μας γενιά συνειδητά δημιούργησε, βγήκαν ήδη στην πιάτσα και στη δουλειά, όπου ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο σαν κόκκοι άμμου στην έρημο, αποκομμένοι από το διπλανό τους και στείροι. Αν έρθει μια θύελλα, αυτή η δίχως πνευματική ουσία ανθρώπινη σκόνη, θα παρασυρθεί σε έναν θανατηφόρο ανεμοστρόβιλο.
Βλέπεις και ακούς γύρω σου ανθρώπους να υποφέρουν από την ακρίβεια, την ανεργία, τις άγριες συνθήκες στο χώρο δουλειάς που αρχίζει και μυρίζει μεσαίωνα και όμως διαμαρτύρονται σιωπηλά, αθόρυβα και μοιραία, «τι να κάνουμε μπορούμε να κάνουμε και τίποτα». Βλέπεις νέους ανθρώπους να συνθλίβονται καθημερινά, να τρώνε έξι μέρες τη βδομάδα σφαλιάρες από εργοδότες, προϊστάμενους και παρατρεχάμενους και στον ελεύθερο χρόνο τους να φορούν τη μάσκα του ακροδεξιού χούλιγκαν, του αντιεξουσιαστή ή του αναρχικού για να ξεσπάσουν σε αδύναμους ομοίους τους ή σε αντικείμενα (μετανάστες, αντιπάλους φιλάθλους, αυτοκίνητα και τζαμαρίες), πιστεύοντας ότι έτσι εκδικούνται αυτό που τους κλέβει τη ζωή.
Από την άλλη, βλέπεις «επιτυχημένα» ζαχοπουλίζοντα κομματόσκυλα, δούλους της ματαιοδοξίας τους, να εκδικούνται τα όνειρα της νιότης τους με τον πιο αισχρό τρόπο, πετώντας από πάνω τους κάθε ιδανικό σαν να είναι βαρίδιο και αναζητώντας την ευτυχία στη χλίδα και στην εξουσία. Αν δεν αντισταθούμε τώρα, πριν πέσουμε στα αντικαταθλιπτικά, αυτά τα όντα, ή θα κάνουν τα παιδιά μας κιμά ή θα τα κάνουν πόρνους και πόρνες.

--------------------------------------------------