(Απ' την ποιητική συλλογή "ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ") . Γράφει ο Τάκης Πορτούλας , Γαλαξείδι . Ταξίδεψα ταξίδια μακρινά, Οι ρίζες...
.
Γράφει ο Τάκης Πορτούλας,
Γαλαξείδι
.
Ταξίδεψα ταξίδια μακρινά,
Οι ρίζες μου δεν πιάσανε στην πέτρα,
Βρήκα δροσιά και ήλιο από νωρίς,
Στην μακρινή την χώρα την πλανεύτρα.
.
Δεν χώραγα, Πατρίδα μου Μικρή,
Ο αέρας σου δέν έφτανε για μένα,
Και ζήτησα να πάρω αναπνοή
Σε ξένα δάση, σε λειβάδια ξένα.
.
Έκαμα φίλους τις αγνώριμες φωνές,
Μέρη πρωτόγνωρα και θάλασσες αγρίμια,
Ψεύτικο πράσινο του δέντρου οι φυλλωσιές,
Να κρύψουνε του κόσμου την ασχήμια.
.
Μα ίσως, πάλι, και να έφταιξα εγώ,
Και πότισα τόσες καρδιές φαρμάκι,
Αφού εδιάλεξα τον δρόμο τον πλατύ,
Απ’ το δικό σου το φτωχό, στενό σοκκάκι.
.
Και τώρα στις στερνές μου τις στιγμές,
Είτε δικό μου, είτε δικός σου λάθος νάναι,
Γίναν οι ρίζες μου ατσάλινα σκοινιά
Και στα νερά σου πίσω με τραβάνε.
---------------------------------------------------
Φίλτατε κ. Τάκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή δηλώνεις και μιάς κάποιας ηλικίας, (.. στις στερνές μου τις στιγμές,..),
οφείλω, μέ σεβασμό, νά αναγνωρίσω ότι μέ συγκίνησε η, (από αιώνες γνωστή --νόστιμον ήμαρ), νοσταλγία σου γιά τά χώματα πού σέ γέννησαν. Είσαι τυχερός !
Μακάρι νά αξιωθούμε κι' εμείς τής τύχης νά νοιώσουμε τό ίδιο.
Όμως δέν αντέχω νά μή σού επισημάνω ότι η φράση : " Δεν χώραγα, Πατρίδα μου Μικρή,",
μού θύμισε μιά αντίστοιχη, πού είχε εκστομίσει κάποιος. Είχε πεί:
"Δέν χωράω σ' αυτήν τή χώρα, νοιώθω σάν Τάνκερ στήν λίμνη τών Ιωαννίνων ..".
Θεωρώ ότι η φράση του αυτή, τού ξέφυγε, γιά νά επιβεβαιώσει (δυστυχώς, μόνο σέ μένα), τό πόσο εγωϊστής και μωροφιλόδοξος υπήρξε, αυτός, ο μεγαλύτερος ταλαντούχος κονομισάριος υπονομευτής και διαβρωτής τού ηθικού τών πολιτών αυτού τού τόπου.
Έτσι, θεωρώντας ότι εκφράζω όλους εμάς, οι οποίοι "χωρέσαμε" σ' αυτή τη μικρή Πατρίδα, δίχως αυτό νά είναι δηλωτικό τού μεγέθους μας,
Φίλε Τάκη,
ΑΠΑΙΤΩ, όταν, (όπως σού εύχομαι), ξαναδημοσιεύσεις, πολλές φορές, αυτό τό ωραίο ποίημα, νά αλλάξεις τούς δύο πρώτους στίχους τού δεύτερου τετράστιχου.
Έτσι είναι δυστυχώς για τις εφημεριδούλες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αμεσότητα του ΠΡΕΣ και στην ποίηση!
Αν εξαιρέσουμε τον ΕΠΕΝΔΥΤΗ και κάνα δυο άλλες προσπάθειες για την ελληνική ποίηση, μετά το χάος.
Και ποίηση λοιπόν...
Διαβάζοντας ποίηση, μαλακώνουν οι ρυτίδες της ψυχής...
Αγαπητέ της 20ης Αυγούστου 2008, 2:17πμ: Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα ακολουθήσω την συμβουλή σου. Το μόνο, που θα ήθελα να διευκρινίσω είναι οτι το "δεν χώραγα...." δεν αναφέρεται στο...μέγεθός μου, αλλά στο ό,τι η κατάστασις στην πατρίδα εκείνα τα χρόνια( 1957) με έδιωξε, κυριολεκτικά. Αφού είχα αριστεύσει κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις για την Στρατιωτική Ιατρική, με απέρριψαν γιατί, όπως έμαθα αργότερα, κάποιος της τότε κοινωνίας του χωριού μου με "κάρφωσε" λέγοντας, πως ο πατέρας μου, που πέθανε το 1943 από κακουχίες κατά τον δεύτερο παγκόσμιοπόλεμο (που εγώ ήμουν ακόμα παιδάκι) είχε ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ιδέες.Και πάλι ευχαριστώ, Τάκης Πορτούλας
ΑπάντησηΔιαγραφή"Διαβάζοντας ποίηση,μαλακώνουν οι ρυτίδες της ψυχής". Ωραίο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΓΠ