Οι «Βάκχες»...

. Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΥΡΑΚΑΚΗΣ ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ –ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ . Ύστερα από αναμονή μηνών, αλλεπάληλα κύματα διαφήμισης, όργιο φημών και μυστη...

.

Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΥΡΑΚΑΚΗΣ

ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ –ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

.

Ύστερα από αναμονή μηνών, αλλεπάληλα κύματα διαφήμισης, όργιο φημών και μυστηρίου να πλανάται γύρω από την παράσταση «ΒΑΚΧΕΣ» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Λοιζίδη,υπό την αιγίδα 4 Υπουργείων(!) και με «τρελή» φιλοδοξία να κάνει παγκόσμια περιοδεία ,μου έγινε η τιμή να παρακολουθήσω την εν λόγω παράσταση στην Ιο. Ναι, ήταν τιμή για μένα να είμαι εκεί και ζήσω αυτή την μοναδική εμπειρία ως θεατής στο πανεμορφο θέατρο της Ιου ,που ήταν από κείνες που το θεατρόφιλο κοινό ,δυστυχώς σπάνια έχει την τύχη να ζήσει στην Ελλάδα και πόσο μάλλον παρακολουθώντας ελληνική παραγωγή.

Καταρχάς, θα ξεκινήσω αναφερόμενος στην καινοτομία του κ. Λοιζίδη να ερμηνευτούν όλοι οι ρόλοι της Αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη(συμπεριλαμβανομένου και των αντρικών) από γυναίκες ηθοποιούς.που ήταν και από τους βασικότερους λόγους που, ώς θεατρολόγο, με παρακίνησαν να παρακολουθήσω την εν λόγω εκτέλεση των «ΒΑΚΧΏΝ» και όχι κάποια άλλη από τις υπόλοιπες τρείς(νομίζω) που παρουσιάζονται συγχρόνως από άλλα θεατρικά σχήματα φέτος το καλοκαίρι.Ομολογώ πως δεν το μετάνιωσα. Οχι μόνο γιατί η ερμηνεία-άποψη του κ. Λοιζίδη ήταν μια πρόκληση, στην οποία , κατ’ εμέ, βγήκε νικητής, αλλά και γιατί η όλη σκηνοθετική σύλληψη της παράστασης ήταν εξαιρετική απ’την είσοδο των ηθοποιών ώς την τελευταία ατάκα. Επέλεξε να σκηνοθετήσει τις «ΒΑΚΧΕΣ» με βάση το ενεργειακό θέατρο (ένα , ίσως όχι τόσο διαδεδομένο, είδος θεάτρου με ρίζες στην Ιαπωνία), αποστασιοποιώντας τους ρόλους και μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της ερμηνείας στην ενέργεια του λόγου και των συναισθημάτων , μεταφέροντας με μοναδικά δυνατό τρόπο αυτή την ενέργεια στον θεατή,χρησιμοποιώντας πολύ λιτά μέσα. Η αισθητική σύλληψη και σκηνοθετική γραμμή για το στήσιμο του έργου, η οποία πιστά και αρμονικά ακολουθήθηκε και αποτυπώθηκε τόσο στα κοστούμια όσο και στην μουσική του έργου ήταν,πολύ εύστοχα και έξυπνα επιλεγμένα, η Βυζαντινή περίοδος. Κι αυτό,όχι μόνο γιατί πρόκειται για ένα βαθιά θρησκευτικό έργο του Ευριπίδη με απίστευτους διαχρονικούς συμβολισμούς,αλλά και γιατί μέρος του κειμένου της συγκεκριμένης αρχαίας τραγωδίας έχει χρησιμοποιηθεί σχεδόν αυτούσιο σε κείμενα της Εκκλησίας.

Οι δέκα νέες και πρωτοεμφανιζόμενες ηθοποιοί που υποδύθηκαν τους απαιτητικούς ρόλους του έργου, ήταν πολυ καλές και ανταποκρίθηκαν επάξια στο δύσκολο και βαρύ φορτίο που τους ανατέθηκε να σηκώσουν. Σίγουρα με αρκετά περιθώρια εξέλιξης αλλά σε πολύ καλό υποκριτικό επίπεδο ,στάθηκαν αντάξιες της εμπιστοσύνης του σκηνοθέτη.Όλοι οι συντελεστές της παράστασης έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό,ο καθένας στο κομμάτι του,υποστηρίζοντας την σκηνοθετική γραμμή ,συντελώντας έτσι σε ένα άρτιο και αρμονικό αποτέλεσμα.Ο Λεωνίδας Λοιζίδης είχε να κάνει μία ολοκληρωμένη πρόταση κι αυτο για μένα είναι το σημαντικότερο,γιατί πρέπει επιτέλους σ’αυτό τον χώρο να μάθουμε πως μια καλλιτεχνική δουλεία δεν γίνεται για να γίνει,όπως και η καινοτομία δεν γίνεται για την καινοτομία,χωρίς να υπάρχει αντίστοιχο θεωρητικό υπόβαθρο και αιτιολογία,κι αν εφαλτήριο όλων αυτών δεν είναι να πάνε την τέχνη ένα σκαλί πιό πάνω.

Τέλος θα ήθελα να συγχαρώ και την ελληνική πολιτεία που υποστήριξε την εν λόγω προσπάθεια,παρόλο που δεν το συνηθίζει, και να δηλώσω την πεποίθησή μου πως η επικείμενη περοδεία εκτός Ελλάδος,θα παρουσιάσει μία καλλιτεχνική δουλειά άξια εκπρόσωπο του ποιοτικού ελληνικού θεάτρου στο εξωτερικό.

---------------------------