Democrassouille...

. Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης . Η δημοκρατία αποτελεί το κύριο πολιτικό φετίχ της εποχής μας, την απάρνηση των βασικών κοινωνικών ...

.

Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης

.

Η δημοκρατία αποτελεί το κύριο πολιτικό φετίχ της εποχής μας, την απάρνηση των βασικών κοινωνικών ανταγωνισμών: στην εκλογική κατάσταση, η κοινωνική ιεραρχία προσωρινά αναστέλλεται, το κοινωνικό σώμα ανάγεται προς στιγμήν σε καθαρά αριθμήσιμο πλήθος, οπότε επίσης αναστέλλεται ο ανταγωνισμός.

Πριν από μια δεκαετία, στις εκλογές για τον κυβερνήτη της πολιτείας της Λουιζιάνα, όταν ένας διεφθαρμένος δημοκράτης ήταν η μόνη εναλλακτική επιλογή στο πρώην μέλος της Κου Κλουξ Κλαν, Ντέιβιντ Ντιουκ, κυκλοφορούσαν πολλά αυτοκίνητα με το αυτοκόλλητο: "Ψηφίστε έναν απατεώνα-είναι σημαντικό!". Στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του Μαϊου του 2002, ο ηγέτης του Front National, Ζαν-Μαρί Λεπέν, κατάφερε να φθάσει στον δεύτερο γύρο με αντίπαλο τον πρόεδρο Ζακ Ζιράκ, ύποπτο για οικονομικές ατασθαλίες. Ενώπιον της διόλου αξιοζήλευτης επιλογής, οι διαδηλωτές κρατούσαν πανό με σύνθημα: "L' arnaque plutot que la haine", (=καλύτερα η απάτη παρά το μίσος). Ιδού το ύστατο παράδοξο της δημοκρατίας: εντός της υφιστάμενου πολιτικού γίγνεσθαι, κάθε εκστρατεία κατά της διαφθοράς καταλήγει να υιοθετείται από τη λαϊκιστική -άκρα ίσως- δεξιά. Στην Ιταλία, η ανάληψη της εξουσίας από τον Μπερλουσκόνι αποτέλεσε την τελική έκβαση της εκστρατείας "Καθαρά χέρια", που κατέστρεψε το παλιό πολιτικό κατεστημένο με επίκεντρο τη Χριστιανοδημοκρατία. Στην Αυστρία, ο Χάιντερ νομιμοποιήσε την άνοδό του στη εξουσία με όρους πολέμου εναντίον της διαφθοράς. Ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με τη γενικά αποδεκτή κοινή σοφία, οι Δημοκράτες είναι πιο διεφθαρμένοι από τους Ρεπουμπλικάνους, μεταξύ των μελών του Κογκρέσου.

Στις εκλογές του 2004, ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές με την υπόσχεση "πάταξης της διαφθοράς" -και σίγουρα έχοντας κατά νου όλα αυτά τα τρανταχτά και επιτυχημένα παραδείγματα- και η διαφορά μεταξύ των ποσοστών των δύο κομμάτων μεγάλωσε με την συμβολή του σκανδάλου Πάχτα. Ο Γιώργος Παπανδρέου, το πρότυπο του ηγέτη που ακολουθεί μια συγκεχυμένη πολιτική απροσανατολισμένης αμφιταλάντευσης, προσπαθεί να επωφεληθεί από την Εποχή των Σκανδάλων, πηγαίνοντας όμως κόντρα στην προαναφερθήσα παράδοση της διαφθοράς, στην πολιτική της απόχρωση και στο ίδιο το διεφθαρμένο και έκνομο παρελθόν του κόμματός του, με αποτέλεσμα η προσπάθεια να μην στέφεται με επιτυχία και ο ίδιος να μην πείθει.

Η ιδέα μιας "έντιμης δημοκρατίας" χωρίς Παυλίδη, Τσιτουρίδη, Μαντούβαλο, Μαγγίνα, κουμπάρους, παρακούμπαρους και παρανυφάκια αποτελεί αυταπάτη, όπως και η αντίληψη μιας έννομης τάξης χωρίς το αισχρό υπερεγωτικό συμπλήρωμα της: ό,τι μοιάζει με ενδεχομένη παραμόρφωση του δημοκρατικού σχεδίου είναι εγγεγραμμένο στην ίδια του την έννοια -δηλαδή η δημοκρατία είναι democrassouille (=νεολογισμός του γαλλικού πολιτικού λεξιλογίου για τη διαφθορά της δημοκρατίας, ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις Democratie=δημοκρατία, crasse= λίγδα, λέρα, souiller=σπιλώνω, λερώνω και souille=βόρβορος). Η δημοκρατική πολιτική τάξη, από την ίδια της τη φύση, είναι επιρρεπής στη διαφθορά.

-------------------------------------