Homo Sacer...

Είμαι σίγουρος ότι ο Κ. Καραμανλής θα αντιδράσει... . Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης . «Δεν βλέπω απολύτως τίποτα σκέφτηκε. Μα αυτό εί...

Είμαι σίγουρος ότι ο Κ. Καραμανλής θα αντιδράσει...

.

Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης

.
«Δεν βλέπω απολύτως τίποτα σκέφτηκε. Μα αυτό είναι φοβερό. Είμαι κουτός; Ή ίσως ανάξιος να είμαι Βασιλιάς; Αυτό πραγματικά, μα την περούκα που φορώ, είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να μου συμβεί»….

Στο βασίλειο των ρούχων επικρατεί αναστάτωση. Το νέο ρούχο του Βασιλιά μπορεί να δει μόνον όποιος είναι έξυπνος πολύ και άξιος για την θέση που κατέχει. Ποιος όμως θα τολμήσει να πει πως βλέπει αυτό που δεν βλέπει;

Στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, "Τα καινούρια ρούχα του Βασιλιά", πρωταγωνιστής είναι ένας Βασιλιάς που ζει στον κόσμο του και αδιαφορεί για τα προβλήματα του λαού. Ασχολείται μόνο με το τί λαμπερό θα φορέσει για να εντυπωσιάσει. Στο τέλος όμως θα οδηγηθεί από το κενόδοξο και δουλικό περιβάλλον του στην πλήρη γελιοποίηση...και τότε μόνο ένα παιδί θα φωνάξει την αλήθεια. «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός κι οι ράφτες ψεύτες..».

Το παραμύθι αυτό, καθώς αποτελεί μια σάτιρα κατά της ματαιοδοξίας, της φιλαυτίας και της δουλικότητας, συχνά χρησιμοποιείται παραβολικά για να περιγράψει πολιτικές προσωπικότητες και εύκολα κάποιος θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να περιγράψει τους εν Ελλάδι πολιτικούς αρχηγούς του σήμερα. Ίσως όμως –και προς αποφυγήν κουραστικών σχολιαστικών κλισέ- το καλύτερο απόφθεγμα για την εποχική ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας, να είναι η φράση που παραθέτει ο Φρόιντ στην αρχή του βιβλίου του «Η ερμηνεία των ονείρων»: Acheronta movedo (= αν δεν μπορείς να αλλάξεις το ρητό σύνολο των ηθικών κανόνων, μπορείς να δοκιμάσεις να αλλάξεις το υποβόσκον σύνολο αισχρών άγραφων κανόνων). Μπορείς για παράδειγμα να διαχωρίζεις με καμάρι, το ηθικό από το νόμιμο.

Συνεχίζοντας φροϊντικά και πάντα με κέντρο αναφοράς την γύμνια, όπως συχνά τόνιζε ο ίδιος ο Φρόιντ, το κεντρικό γνώρισμα των ονείρων στα οποία ο ονειρευμένος εμφανίζεται γυμνός μπροστά σε πλήθος, το στοιχείο που προκαλεί άγχος, είναι το αλλόκοτο γεγονός ότι κανένας δεν φαίνεται να νοιάζεται για τη γύμνια του: ο κόσμος απλώς προσπερνά σα να 'ταν όλα φυσιολογικά.. Ο κόσμος όμως έπαψε να λειτουργεί παθητικά, έπαψε να είναι «fidel castors», να είναι δηλαδή πιστός στον ευνουχισμό και να αποδέχεται σιωπηρά το fait accompli (=το τετελεσμένο γεγονός) της πολιτικής.

Το πιστοποιεί, πλην των άλλων, το δίστιχο, «δώσε μου και μένα οικοπεδάκι, Βουλγαράκη Βουλγαράαακη..» ή το «δουλεύουμε σκληρά δεν έχουμε βαρέα, δεν έχουμε γυναίκα, τη Μάρα Ζαχαρέα». Έπαψε να είναι ο Homo Sucker, ο Άνθρωπος Κοροΐδο και προσπαθεί εναγώνια να αποτινάξει την ιδιότητα του Homo Sacer, εκείνου δηλαδή που μολονότι είναι ζωντανός ως ανθρώπινο ον, δεν αποτελεί μέρος της πολιτικής κοινότητας. Ο σημερινός Homo Sacer είναι το προνομιούχο αντικείμενο της ανθρώπινης βιοπολιτικής, εκείνος από τον οποίο έχουν στερήσει την ανθρωπιά του και τον φροντίζουν με τρόπο ιδιαίτερα συγκαταβατικό. Δύσκολα βέβαια, μπορεί να γίνει Homo Fucker.. Δεν δύναται, λόγω της φαλοφοβίας του, λόγο του οιδιπόδειου που τον κυριεύει και της καθυστερημένης τελευταίας σημαντικής εξόδου από την αγκαλιά της μάνας, λόγω των ιστορικών ποτισμένων ιστορικών καταβολών του και του πολιτικού κομπλεξισμού που τον κυριεύει. Ο πιο έντονος ανασταλτικός παράγοντας είναι ότι ο ελληναράς, αυτό που κατακρίνει κατά βάθος το ποθεί. Κρυπτοσυμπαθεί τον Βουλγαράκη, γιατί κατά βάθος τον ζηλεύει. Θέλει τον εύκολο πλουτισμό, θέλει να ελαφρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό και η γυναίκα του, θέλει τις ανέσεις και γι' αυτό φεσώνει τις πιστωτικές του κάρτες, θέλει να γλυτώσει από τον μπαμπούλα-εφορία και γι' αυτό φοροδιαφεύγει. Είναι φευτόμαγκας, αλλά έτσι δεν γίνεται ποτέ Homo Fucker.
Νομίζω ότι ο Κ. Καραμανλής έχει από καιρό συνειδητοποιήσει την ανικανότητα των «ραφτών» και «μοδιστρών» του και μοιάζει πεπεισμένος για την κενότητα των αυλοκολάκων του και η όποια αναγνώρισή τους, μέσα σε μια τεταμένη περίοδο, μόνο ως πολιτικό λάθος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Κατάλαβε την σοφία της ρήσης του Λα Ροσφουκώ, ότι «η κολακεία συνοδεύει τους πρίγκιπες μόνο ως τον τάφο, ύστερα η αλήθεια παίρνει τη θέση της» και είμαι σίγουρος ότι θα αντιδράσει.. Εξάλλου, γνωρίζει πια ότι είναι η τελευταία του ευκαιρία. Η κύκνεια απόπειρα να σώσει το όνομά του από την ιστορική αφάνεια. Το τελευταίο flirt του με τον ιστορικό του μέλλοντος...

-----------------------------------------