, (μήπως πρέπει όλοι να γίνουμε κομματόσκυλα;) . . Γράφει ο Άδβος Κ. Δεβιλίου ., . Το 1908, δημοσιεύθηκε το βιβλίο “Η διεργασία της διακυ...
,(μήπως πρέπει όλοι να γίνουμε κομματόσκυλα;)
. .
Γράφει ο Άδβος Κ. Δεβιλίου
., .
Το 1908, δημοσιεύθηκε το βιβλίο “Η διεργασία της διακυβέρνησης: μία μελέτη των κοινωνικών πιέσεων,” του Arthur Fisher Bentley. Υιός τραπεζίτη, γεννήθηκε στο Ιλλινόϊ το 1870, μεγάλωσε την Νεμπράσκα και φοίτησε στο πανεπιστήμιο Τζόνς Χόπκινς της Βαλτιμόρης. Συνέχισε σπουδές πολιτικής επιστήμης στο Βερολίνο με τον Γκεόργκ Σίμμελ και τους καλύτερους της πολιτικής θεωρίας του προπερασμένου αιώνα. Με βάση την εργασία του εκεί, πήρε διδακτορικό από το Τζονς Χόπκινς.
Κέρδισε μία θέση λέκτορα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, αλλά προτίμησε να εργασθεί ως δημοσιογράφος. Δέκα χρόνια αργότερα άρχισε, σιγά-σιγά, να συντάσσει την εργασία του. Είχε την θεωρητική παιδεία και την εμπειρία της πολιτικής σε μία μητρόπολη με έντονη πολιτική διαπλοκή. Το 1911 ο Bentley, εγκατέλειψε την δημοσιογραφία και το Σικάγο, και έζησε στο μικρό Παόλι της Ινδάννας έως το 1957. Η φήμη του μεγάλωσε σταθερά και η εργασία του εκτιμήθηκε ώς η μεγαλύτερη της πολιτικής επιστήμης από Αμερικανό συγγραφέα.
Η θέση του είναι απλή: Κάθε πολιτική και όλη η διακυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων διαφόρων ομάδων. Κάθε προπάθεια να εξηγήσεις την πολιτική και την διακυβέρνηση με διαφορετικο τρόπο, θα αποτύχει. Ήταν μία ανατρεπτική θεωρία εκείνη την εποχή, όπως και σήμερα. Εκφράσθηκε σε μία εποχή που οι μορφωμένοι, εύποροι σκεπτόμενοι πολίτες πίστευαν στην “αναμόρφωση” και την “καλή διακυβέρνηση” και οι ομάδες συμφερόντων φαίνονταν αντίθετες με τους στόχους αυτούς.....η τότε Αμερική ευρίσκετο πολύ πιθανόν στο ίδιο επίπεδο πολιτικής διαφθοράς με την σημερινή Ελλάδα, γαργαλιστική σκέψη γιά όσους λένε ότι “βρισκόμαστε εκατό χρόνια πίσω”. Οι Προοδευτικοί της εποχής πρότειναν μηχανισμούς αποφάσεων με δημοψηφίσματα, ενώ άλλοι ήθελαν να δώσουν αρκετή εξουσία στους ειδικούς.
Ο Bentley ήθελε να χρησιμοποιήσει την κυβέρνηση γιά να περιορίσει την ισχύ των μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά πίστευε ότι ο μηχανισμός πού γνώρισε τόσο καλά στο Σικάγο, τής ατέλειωτης πάλης μικρής κλίμακας γιά το πλεονέκτημα, μεταξύ συνεχώς μεταβαλλόμενων συμμαχιών ομάδων συμφερόντων ήταν ο μόνος και αναγκαίος τρόπος γιά να δουλέψει η μηχανή της διακυβέρνησης....και η μόνη έγκυρη απεικόνιση της πολιτικής. Μεταπολεμικά η φήμη του απογειώθηκε και η εργασία του έγινε απαραίτητο φοιτητικό ανάγνωσμα.
Αλλά ο Πλουραλισμός- το όνομα που έδωσε ο Bentley στην θεωρία του- δέχθηκε εύλογες αντιρρήσεις. Δίνει μικρό βάρος στην ισχύ των ιδεών, των κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων και δεν αφήνει χώρο γιά την ηθική. Και άν παρουσιασθεί μία θέση που είναι αντικειμενικά θεμιτή, δεν θα πρέπει να την προωθήσουμε αντί να το περιμένουμε από τον άτακτο μηχανισμό της πολιτικής αγοράς;
Αν η πολιτική λειτουργεί με τον τρόπο που πίστευε ο Bentley, δεν θα αγόραζαν οι πλουσιότερες ομάδες (νταβατζήδες) την περισσότερη πολιτική ισχύ;....Πολύ απαισιόδοξη θεωρία αυτή εδώ! Την δεκαετία του '60 άνεμος αλλαγής έπνευσε πάλι και ο Πλουραλισμός έπαψε να συζητείται.
Σήμερα καθολικά αποδεχόμαστε ότι τα οργανωμένα συμφέροντα και η διαπλοκή τους πρέπει να απομακρυνθούν από την πολιτική, ενώ γιά τον Bentley, είναι η πολιτική. Συμφωνούμε ότι οι σαπίζοντες κομματικοί μηχανισμοί που άγονται και φέρονται από τα διαπλεκόμενα θα πρέπει να εξατμισθούν και νέοι, τίμιοι, ικανοί πολιτικοί θα πρέπει κάπως να υλοποιηθούν, χωρίς οικονομική υποστήριξη, με χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας να μας εμφυτέψουν στο κρανίο τις νέες ιδέες τους, που θα τους οδηγήσει στην εξουσία.....έτσι δεν είναι; Χμμμ, ίσως ο κος Bentley κάτι να είχε πιάσει....Ίσως γιά αυτό όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώνε οι λύκοι...πάντα! Εδώ το πράγμα αρχίζει να γίνεται πολύ καλό....
Σύμφωνα με τους κανόνες του Πλουραλισμού δεν μπορεί να υπάρχει κάν “κοινή γνώμη”, αφού δεν υπάρχει κοινό... μόνον ομάδες, και μόνον οι πράξεις, όχι οι γνώμες, έχουν σημασία.
. .
Γράφει ο Άδβος Κ. Δεβιλίου
., .
Το 1908, δημοσιεύθηκε το βιβλίο “Η διεργασία της διακυβέρνησης: μία μελέτη των κοινωνικών πιέσεων,” του Arthur Fisher Bentley. Υιός τραπεζίτη, γεννήθηκε στο Ιλλινόϊ το 1870, μεγάλωσε την Νεμπράσκα και φοίτησε στο πανεπιστήμιο Τζόνς Χόπκινς της Βαλτιμόρης. Συνέχισε σπουδές πολιτικής επιστήμης στο Βερολίνο με τον Γκεόργκ Σίμμελ και τους καλύτερους της πολιτικής θεωρίας του προπερασμένου αιώνα. Με βάση την εργασία του εκεί, πήρε διδακτορικό από το Τζονς Χόπκινς.
Κέρδισε μία θέση λέκτορα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, αλλά προτίμησε να εργασθεί ως δημοσιογράφος. Δέκα χρόνια αργότερα άρχισε, σιγά-σιγά, να συντάσσει την εργασία του. Είχε την θεωρητική παιδεία και την εμπειρία της πολιτικής σε μία μητρόπολη με έντονη πολιτική διαπλοκή. Το 1911 ο Bentley, εγκατέλειψε την δημοσιογραφία και το Σικάγο, και έζησε στο μικρό Παόλι της Ινδάννας έως το 1957. Η φήμη του μεγάλωσε σταθερά και η εργασία του εκτιμήθηκε ώς η μεγαλύτερη της πολιτικής επιστήμης από Αμερικανό συγγραφέα.
Η θέση του είναι απλή: Κάθε πολιτική και όλη η διακυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων διαφόρων ομάδων. Κάθε προπάθεια να εξηγήσεις την πολιτική και την διακυβέρνηση με διαφορετικο τρόπο, θα αποτύχει. Ήταν μία ανατρεπτική θεωρία εκείνη την εποχή, όπως και σήμερα. Εκφράσθηκε σε μία εποχή που οι μορφωμένοι, εύποροι σκεπτόμενοι πολίτες πίστευαν στην “αναμόρφωση” και την “καλή διακυβέρνηση” και οι ομάδες συμφερόντων φαίνονταν αντίθετες με τους στόχους αυτούς.....η τότε Αμερική ευρίσκετο πολύ πιθανόν στο ίδιο επίπεδο πολιτικής διαφθοράς με την σημερινή Ελλάδα, γαργαλιστική σκέψη γιά όσους λένε ότι “βρισκόμαστε εκατό χρόνια πίσω”. Οι Προοδευτικοί της εποχής πρότειναν μηχανισμούς αποφάσεων με δημοψηφίσματα, ενώ άλλοι ήθελαν να δώσουν αρκετή εξουσία στους ειδικούς.
Ο Bentley ήθελε να χρησιμοποιήσει την κυβέρνηση γιά να περιορίσει την ισχύ των μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά πίστευε ότι ο μηχανισμός πού γνώρισε τόσο καλά στο Σικάγο, τής ατέλειωτης πάλης μικρής κλίμακας γιά το πλεονέκτημα, μεταξύ συνεχώς μεταβαλλόμενων συμμαχιών ομάδων συμφερόντων ήταν ο μόνος και αναγκαίος τρόπος γιά να δουλέψει η μηχανή της διακυβέρνησης....και η μόνη έγκυρη απεικόνιση της πολιτικής. Μεταπολεμικά η φήμη του απογειώθηκε και η εργασία του έγινε απαραίτητο φοιτητικό ανάγνωσμα.
Αλλά ο Πλουραλισμός- το όνομα που έδωσε ο Bentley στην θεωρία του- δέχθηκε εύλογες αντιρρήσεις. Δίνει μικρό βάρος στην ισχύ των ιδεών, των κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων και δεν αφήνει χώρο γιά την ηθική. Και άν παρουσιασθεί μία θέση που είναι αντικειμενικά θεμιτή, δεν θα πρέπει να την προωθήσουμε αντί να το περιμένουμε από τον άτακτο μηχανισμό της πολιτικής αγοράς;
Αν η πολιτική λειτουργεί με τον τρόπο που πίστευε ο Bentley, δεν θα αγόραζαν οι πλουσιότερες ομάδες (νταβατζήδες) την περισσότερη πολιτική ισχύ;....Πολύ απαισιόδοξη θεωρία αυτή εδώ! Την δεκαετία του '60 άνεμος αλλαγής έπνευσε πάλι και ο Πλουραλισμός έπαψε να συζητείται.
Σήμερα καθολικά αποδεχόμαστε ότι τα οργανωμένα συμφέροντα και η διαπλοκή τους πρέπει να απομακρυνθούν από την πολιτική, ενώ γιά τον Bentley, είναι η πολιτική. Συμφωνούμε ότι οι σαπίζοντες κομματικοί μηχανισμοί που άγονται και φέρονται από τα διαπλεκόμενα θα πρέπει να εξατμισθούν και νέοι, τίμιοι, ικανοί πολιτικοί θα πρέπει κάπως να υλοποιηθούν, χωρίς οικονομική υποστήριξη, με χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας να μας εμφυτέψουν στο κρανίο τις νέες ιδέες τους, που θα τους οδηγήσει στην εξουσία.....έτσι δεν είναι; Χμμμ, ίσως ο κος Bentley κάτι να είχε πιάσει....Ίσως γιά αυτό όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώνε οι λύκοι...πάντα! Εδώ το πράγμα αρχίζει να γίνεται πολύ καλό....
Σύμφωνα με τους κανόνες του Πλουραλισμού δεν μπορεί να υπάρχει κάν “κοινή γνώμη”, αφού δεν υπάρχει κοινό... μόνον ομάδες, και μόνον οι πράξεις, όχι οι γνώμες, έχουν σημασία.
Το “δημόσιο συμφέρον” είναι κενή έννοια, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να συμφέρει κυριολεκτικά όλους μας, ακόμα και η εξάπλωση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Δεν μπορείς να μιλάς γιά κοινωνία με συλλογική ψυχή, φυλή και εθνικό χαρακτήρα....δεν έχει σημασία τι είναι οι άνθρωποι αλλά τι κάνουν. Μπορείς να μιλάς γιά πρωθυπουργούς, κόμματα και άλλους πολιτικούς παίκτες μόνον βλέποντάς τους σαν μέσα διά των οποίων κινούνται οι ομάδες συμφερόντων. Λόγια περί ηθικής στην πολιτική είναι πάντα πρόσχημα γιά κάποιων ομάδων το συμφέρον. Πρόοδος σημαίνει αλλαγή συσχετισμών δυνάμεων. Κάθε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη είναι ένα οργανωμένο συμφέρον....
πόλεις και νομοί = “ομάδες τόπου” -τοπικές κοινωνίες κατ' εμάς-,
νομικό σύστημα =“ομάδες νομικών”-δικαστικοί, δικηγόροι, κλητήρες-,
οικονομικές τάξεις = “ομάδες πλούτου”-ιδιοκτήτες ακινήτων, καταπατητές, μικροέμποροι, βιομήχανοι, συνεργεία αυτοκινήτων-,
οπαδοί πολιτικών προσώπων = “ομάδες προσωπικότητας” -Παπανδρεϊκοί, Καραμανλικοί, Βενιζελικοί-, κτλ, κτλ.
Κάπου εδώ θα πρέπει να βγεί ένα πρακτικό εργαλείο γιά να “πάμε μπροστά” θα μου πείς.
Λίγη υπομονή ακόμη....
Ο Bentley μοιράζει τις ομάδες σε δύο κατηγορίες... “Δράσης” (Συνομοσπονδία Συνταξιούχων, ΕΣΗΕΑ, Εξωραϊστικός Σύλλογος Καλαμίτσας), και ”Ομιλίας” -δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές, ακτιβιστές, προοδευτικοί- όλοι αυτοί που λένε ότι πρεσβεύουν το δημόσιο συμφέρον ή ένα ευγενή σκοπό και κατά Bentley έχουν πολύ μικρότερη σημασία από αυτή που τους αποδίδουμε. Κάθε ενέργεια με λόγια μόνον, έχει πολύ λιγότερη σημασία από ότι νομίζουμε. Άσε που όποιος εισέρχεται στα κοινά υποστηρίζοντας ότι δεν έχει ίδιο συμφέρον είναι ή ψεύτης ή αυταπατάται.
Όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά καταθλιπτικά και κυνικά. Όλοι θέλουμε ενάρετους πολιτικούς, την βέλτιστη δημόσια διαχείριση, ανθρώπινα δικαιώματα, έννομη τάξη, δημοκρατία και αυτοκίνητα με μηδενικούς ρύπους.
Εγώ αισθάνομαι μάλλον ανακούφιση. Οι πολιτικοί μας θα είναι πάντα στην κεφαλή στρατιών από ομάδες συμφερόντων με τις οποίες πρέπει να διαπραγματευτούν, αργά ή γρήγορα. Κατά Bentley, που ενεργά συμμετείχε σε πολιτικό κόμμα, ο πλουραλισμός είναι το κάλεσμα στα όπλα γιά όλους μας. Η ατομική δράση δεν μετράει, μόνον η ομαδική και οι ομάδες μετράνε μόνον όταν δρούν. Βέβαια, στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλύτερη διακυβέρνηση από την Αίγυπτο και πολύ χειρότερη από την Ολλανδία.
Τί κάνει την διαφορά; Πιθανότατα, η διστακτικότητα του πιο παραγωγικού και ικανού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας να εμπλακεί οργανωμένα στην πάλη που περιγράφει ο κος Bentley. Ένα μέρος της κοινωνίας/οικονομίας μας είναι κάπως διεφθαρμένη/νεποτική αλλά συνυπάρχει με, χωρίς να πολυ- ενοχλεί, μία εξ' ίσου στοιβαρή και πολύ αποδοτική αξιοκρατία που παράγει χάλυβα, σηκώνει κτίρια, παρέχει υπηρεσίες τουρισμού, κτλ.
Η πρώτη, συστηματικά κινητοποιείται κατά τα προστάγματα του πλουραλισμού, η δεύτερη αν και έχει πολύ περισσότερους πόρους, σπανίως. Μήπως τελικά πρέπει όλοι να γίνουμε κομματόσκυλα;
Φυσικά, το ανωτέρω είναι (σχεδόν) στο σύνολό του αντιγραφή. Γιά το πρωτότυπο, δές: www.newyorker.com/arts/critics/atlarge/2008/08/11/080811crat_atlarge_lemann
---------------------------------------------------
πόλεις και νομοί = “ομάδες τόπου” -τοπικές κοινωνίες κατ' εμάς-,
νομικό σύστημα =“ομάδες νομικών”-δικαστικοί, δικηγόροι, κλητήρες-,
οικονομικές τάξεις = “ομάδες πλούτου”-ιδιοκτήτες ακινήτων, καταπατητές, μικροέμποροι, βιομήχανοι, συνεργεία αυτοκινήτων-,
οπαδοί πολιτικών προσώπων = “ομάδες προσωπικότητας” -Παπανδρεϊκοί, Καραμανλικοί, Βενιζελικοί-, κτλ, κτλ.
Κάπου εδώ θα πρέπει να βγεί ένα πρακτικό εργαλείο γιά να “πάμε μπροστά” θα μου πείς.
Λίγη υπομονή ακόμη....
Ο Bentley μοιράζει τις ομάδες σε δύο κατηγορίες... “Δράσης” (Συνομοσπονδία Συνταξιούχων, ΕΣΗΕΑ, Εξωραϊστικός Σύλλογος Καλαμίτσας), και ”Ομιλίας” -δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές, ακτιβιστές, προοδευτικοί- όλοι αυτοί που λένε ότι πρεσβεύουν το δημόσιο συμφέρον ή ένα ευγενή σκοπό και κατά Bentley έχουν πολύ μικρότερη σημασία από αυτή που τους αποδίδουμε. Κάθε ενέργεια με λόγια μόνον, έχει πολύ λιγότερη σημασία από ότι νομίζουμε. Άσε που όποιος εισέρχεται στα κοινά υποστηρίζοντας ότι δεν έχει ίδιο συμφέρον είναι ή ψεύτης ή αυταπατάται.
Όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά καταθλιπτικά και κυνικά. Όλοι θέλουμε ενάρετους πολιτικούς, την βέλτιστη δημόσια διαχείριση, ανθρώπινα δικαιώματα, έννομη τάξη, δημοκρατία και αυτοκίνητα με μηδενικούς ρύπους.
Εγώ αισθάνομαι μάλλον ανακούφιση. Οι πολιτικοί μας θα είναι πάντα στην κεφαλή στρατιών από ομάδες συμφερόντων με τις οποίες πρέπει να διαπραγματευτούν, αργά ή γρήγορα. Κατά Bentley, που ενεργά συμμετείχε σε πολιτικό κόμμα, ο πλουραλισμός είναι το κάλεσμα στα όπλα γιά όλους μας. Η ατομική δράση δεν μετράει, μόνον η ομαδική και οι ομάδες μετράνε μόνον όταν δρούν. Βέβαια, στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλύτερη διακυβέρνηση από την Αίγυπτο και πολύ χειρότερη από την Ολλανδία.
Τί κάνει την διαφορά; Πιθανότατα, η διστακτικότητα του πιο παραγωγικού και ικανού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας να εμπλακεί οργανωμένα στην πάλη που περιγράφει ο κος Bentley. Ένα μέρος της κοινωνίας/οικονομίας μας είναι κάπως διεφθαρμένη/νεποτική αλλά συνυπάρχει με, χωρίς να πολυ- ενοχλεί, μία εξ' ίσου στοιβαρή και πολύ αποδοτική αξιοκρατία που παράγει χάλυβα, σηκώνει κτίρια, παρέχει υπηρεσίες τουρισμού, κτλ.
Η πρώτη, συστηματικά κινητοποιείται κατά τα προστάγματα του πλουραλισμού, η δεύτερη αν και έχει πολύ περισσότερους πόρους, σπανίως. Μήπως τελικά πρέπει όλοι να γίνουμε κομματόσκυλα;
Φυσικά, το ανωτέρω είναι (σχεδόν) στο σύνολό του αντιγραφή. Γιά το πρωτότυπο, δές: www.newyorker.com/arts/critics/atlarge/2008/08/11/080811crat_atlarge_lemann
---------------------------------------------------
Εξαιρετική και δημιουργική τοποθέτηση κ. Άβδο. Μια ακόμη παράμετρος, παρασυρθήκαμε από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και αναζητούμε τον τέλειο ηγεμόνα/αρχηγό. Μάλλον θα πρέπει να αναζητούμε τον λιγότερο κακό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην πλέον ακατάλληλη στιγμή το ανέβασες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά σ'αυτή την φάση, η λειτουργία των Λόμπυ, παίζει ελάχιστο ρόλο.
Μόνο ο Λιακόπουλος θα περιέγραφε το κράχ ως αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας, κάποιου λόμπυ.
Γενικά, εντάξει σε εποχές ρουτίνας, μπορεί κανείς να δεί την πολιτική ως αποτέλεσμα των επιδιώξεων ομάδων, αν και δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Αλλά αυτές τις μέρες και για αρκετό καιρό ακόμη, η πολιτική θα ακούει άλλα πράγματα, όπως τις κοινωνικές ομάδες, τις τάξεις κλπ.
Κάθε φορά που βλέπω κείμενα που στηρίζονται στην ζωή του συγγραφέα και την εμπειρία του, δεν ξέρω αλλά είμαι πολύ επιφυλακτικός.
Πολύ λογοτεχνία και λίγα επιχειρήματα.
Χωριάτης
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάσου να είχαμε τα επιπόλαια πράσινα ανθρωπάκια να κυβερνάνε τη χώρα. Μπερδεμένα μυαλά επιπόλαιων ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Διεθνής κρίση, βρε άσχετοι, οφείλεται στο κράτος πάλι. Ο ανεύθυνος ο Μπούς εγγυάτο τα δάνεια των ημικρατικών Fannie Mae και Freddie Mac (7 τρισ. δολάρια εκταμιεύσεις), που έδιναν αφειδώς δάνεια για να δίνει την ψευδαίσθηση ότι ακόμη και ένα υπαλληλάκι μπορεί να αγοράσει βίλα, προφανώς για περνάει το μήνυμα όλα πάνε καλά, γιαυτό ξαναψηφίστε μας.
Εάν σε αυτή την ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΕΛΕΓΧΩΝ προσθέσεις τη δίψα για προμήθειες των στελεχών των τραπεζών φτάσαμε στην κατάρρευση όλου του συστήματος.
Εάν λειτουργούσαν οι κρατικοί έλλεγχοι ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΕΔΩ.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ο καπιταλισμός ή ο κρατισμός;
Εάν οι δύο ανωτέρω εταιρίες ΔΑΝΕΙΖΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΛΕΦΤΑ θα τα σκόρπαγαν αφειδώς όπως έκαναν;
Ο καπιταλισμός φίλε μου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ αλλά είναι το καλύτερο σύστημα που έχουμε!
.
ΑπάντησηΔιαγραφή++++++++++++++++++++++++
FOLLOW THE MONEY!
+++++++++++++++++++++++++
(απάντηση στον 11:20)
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο μέγας συνωμοσιολόγος λιακόπουλος έχει εν μέρει δίκιο σε ότι αφορά την ύπαρξη συγκεκριμένης ομάδας (όχι βέβαια οι... νεφελίμ!) που οργάνωσε και εκτέλεσε όλη αυτή την ιστορία.
Απλά ο λιακό πήρε μια "μισή αλήθεια" και την προσάρμοσε στις δικές του ανάγκες, προκειμένου να πουλήσει τα βιβλία του.
Το αδιαμφισβήτητηο γεγονός είναι ότι, για μεγάλο διάστημα, ένα κέντρο εξουσίας (με πολλά λεφτά) απαίτησε και πήρε την ανοχή όλων των ελεγκτικών μηχανσιμών (αλλά και των μεγάλων ΜΜΕ) μέχρι να ολοκληρώσει το σχέδιο.
Τα δεδομένα είναι απλά:
1) Οι στεγαστικές τράπεζες έβρισκαν άνεργους (που δεν θα είχαν την παραμικρή δυνατότητα να πληρώσουν έστω και μία δόση) και τους έπειθαν να πάρουν δάνειο, με την υπόσχεση ότι θα τους "μαγείρευαν"
τα δικαιολογητικά τους, ώστε το δάνειο να εγκριθεί. Και μιλάμε για τραπεζες (μπεαρ στερνσ κλπ) που λειτουργούσαν ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΓΚΡΕΣΟΥ!
2) Η ίδια ομάδα, μετά την "ομαδοποίηση" αυτών των δανείων, έβρισκε στελέχη χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και τους ΛΑΔΩΝΕ προκειμένου να αγοράσουν αυτά τα τοξικά ομόλογα. Από την πρώτη στιγμή, όλοι το είχαν τούμπανο,ότι τα δάνεια αυτά δεν επρόκειτο να αποπληρωθούν: πώς λοιπόν τα "τσακάλια" των τραπεζών δεν έβλεπαν ότι αυτό που αγόραζαν, ως ομόλογο, ήταν "κενό περιεχομένου";
Κατά συνέπεια, η ομάδα των συνωμοτών ΠΡΟΕΙΣΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΠΟΣΟΝ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ, εν γνώσει της ότι αυτοί που "φορτώθηκαν τον μουτζούρη" θα έμεναν με κουρελόχαρτα στα χέρια.
Τα λεφτά που εισέπραξαν τα λαμόγια, μεταφέρθηκαν στην κίνα. Από εκεί θα εξαγοραστούν, για ένα κομμάτι ψωμί, οι τράπεζες που χρεωκόπησαν.
Οι τύποι χρησιμοποίησηαν τη θεωρία του χάους έτσι ώστε, πετώντας ένα βότσαλο στη λίμνη, να προκαλέσουν κατάρρευση του... υδροηλεκτρικού φράγματος! Το σχέδιο είναι να "ξαναγοράσουν" τον πλανήτη πολύ φτηνα, καθώς συμβαίνει το εξής:
Από τη στιγμή που κατέχουν το ρευστό που προέκυψε από την αρχική πώληση των ομολόγων που ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ, η αξία αυτού του ρευστού είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ από την ονομαστική του αξία, τη στιγμή που, μέσα από τον πανικό που δημιουργήθηκε, το "οργανωμένο ρευστό" της υπόλοιπης ανθρωπότητας μετατράπηκε σε είδος εν ανεπαρκεία.
Αν η λίμαν μπράδερς αγοραστεί, τελικά, από (υποτιθέμενους) "κινέζους", η θεωρία μου θα ευσταθεί. Θα ευσταθεί επίσης αν το μεγαλύτερο μέρος του στόλου μεταφοράς χύδην φορτίου αλλάξει πρόσκαιρα χέρια (για ένα κομμάτι ψωμί, επίσης), μέσα στους επόμενους 6-12 μήνες.
Follow the money, να δεις ποιοί βρέθηκαν, μεσούσης της κρίσης, με ζεστό χρήμα στο χέρι. Σίγουρα, είναι εκείνοι που προκάλεσαν την κρίση!
παμισος
.
OI HΠA SE POION XRWSTAEI? AP: STOYS KINEZOYS O POYTIN POY BRIKE TA XRHMATA NA AGORASEI TIS PLOYTOPARAGOGIKES MONADES KAI TA MME THS RWSIAS? AP:APO TOYS KINEZOYS. STHN PAGOSMIA FTOXOLOGIA POIA PROIONTA POLAN ABERTA? AP: TA KINEZIKA. TI LEIPEI APO TOYS KINEZOYS GIA NA EKPLIRWSOYN TA EPEKTATIKA TOYS SXEDIA? AP: H TEXNOLOGIA. POIOS EXEI THN TEXNOLOGIA? AP: AYTOI POY XROSTANE TA MALIOKEFALA TOYS STHN KINA,DHLADI OI RWSOI KAI OI AMERIKANOI. KAI META LEME TOYS ELLHNES POLYTIKOYS ANEY8INOYS...MAGES THN POYTSISAME MA8ETE KINEZIKA 8A MAS XRIASTOYN.. AD. GIA TON SINOMOSIOLOGO LIAKOPOYLO ARGOTERA....
ΑπάντησηΔιαγραφή