Ο όρος, τα όρια και οι όροι...

. Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης . Ομολογώ δεν είχα ξανακούσει τον όρο. Με εντυπωσίασε η νοηματοδότηση που παρέχει στους χρήστες του. Τ...

.
Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης
.
Ομολογώ δεν είχα ξανακούσει τον όρο. Με εντυπωσίασε η νοηματοδότηση που παρέχει στους χρήστες του. Τον υιοθετώ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με εμπνέει. Ή μάλλον όχι, ψέματα... Με καλεί να γράψω απόψε και υπερνικά τον ξεθωριασμένο συμβολισμό της μέρας. Μιας μέρας, που θαρρώ ότι έχει εκφυλιστεί όσο καμία άλλη, έχει παρερμηνευτεί και έγινε ιδέα εκμετάλλευσης ως εσχάτων, δια ίδιων όφελος.
Σήμερα λοιπόν, κερδίζει στα σημεία η φράση «ανενεργοί φοιτητές», έναντι της «17η Νοέμβρη». Αντικατροπτίζει απόλυτα την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα και άρα, ευρύτερα την σύσταση της νεοελληνικής κοινωνίας. Τι και αν τον πρωτοάκουσα απόψε ανάμεσα σε βοές και στην γνώριμη αποκρουστική φωνή του Κουναλάκη. Η σήμανσή του ανεξίτηλη. Ο όρος «ανενεργοί φοιτητές» αναφέρεται στους φοιτητές εκείνους, που είναι απλά εγγεγραμμένοι σε ένα πανεπιστήμιο. Τραγικά υψηλά τα ποσοστά της συγκεκριμένης κατηγορίας σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Σε πραγματικούς αριθμούς, οι ανενεργοί φοιτητές είναι οι μισοί των ενεργών. Αλλά ποιών ενεργών;
Τα όρια μεταξύ του ανενεργού και του ενεργού είναι συγκεχυμένα. Εξηγώ... Αν δεχτούμε ότι ο ανενεργός είναι απλά ο εγγεγραμμένος, o «αιώνιος» ή αλλιώς ο ξεχασμένος, που απλά ανανεώνει την εγγραφή του στα εξάμηνα -και πολλές φορές δεν κάνει ούτε αυτό- θα πρέπει να ορίσουμε και τον ενεργό.
Στο σημείο αυτό έρχεται η σύγχυση, γιατί οι περισσότεροι από τους ενεργούς φοιτητές θα μπορούσαν εύκολα να μεταπηδήσουν στην απέναντι εννοιολογική όχθη. Είτε λόγω έλλειψης κινήτρων, είτε λόγω έλλειψης διάθεσης, είτε λόγω απογοήτευσης από την επιστήμη που διάλεξαν και εκείνη εκδικητικά καταπίεσε τα θέλω τους, είτε άλλων προσωπικών και κοινωνικών αιτιάσεων.
Εκείνο όμως που αποτελεί την σημαντικότερη απειλή στα πανεπιστημιακά δρώμενα, είναι η ανικανότητα εκείνων που θέτουν τους όρους για την ακαδημαϊκή πρόοδο. Και μοιάζουν να έχουν το πρόσωπο του Ιανού, εκείνου με τις δύο όψεις. Από τη μια το κατεστημένο των καθηγητών και από την άλλη η ευθυνοφοβία των πολιτικών, που τελικά ο μόνος ρόλος που παίζουν επιτυχημένα είναι η γλάστρα σε τηλεοπτικές εκπομπές…Βλ.π. Ευριπίδης Στυλιανίδης. --------------------------