Περί διαλόγου στην Παιδεία...

Ο επικοινωνιακός χειρισμός της φετιχιστικής ασυλολαγνείας μας . Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος «Η εκπαίδευση είναι αυτό που μένει όταν έ...

Ο επικοινωνιακός χειρισμός της φετιχιστικής ασυλολαγνείας μας
.
Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος

«Η εκπαίδευση είναι αυτό που μένει όταν έχουμε ξεχάσει όλα όσα έχουμε διδαχθεί». Η αναστροφή αυτής της διαχρονικής φράσης του George Savile είναι ο στόχος του νέου Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ο ειδήμων στην πολιτική επικοινωνία κύριος Άρης Σπηλιωτόπουλος έδωσε από την πρώτη μέρα το στίγμα του: «διάλογος από μηδενική βάση» και χωρίς προς το παρών agenda. Από τη λογική των ρήξεων, της Μαριέττας Γιαννάκου, για την προώθηση μίας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας στον χώρο της εκπαίδευσης, ανεξαρτήτως του αν αυτή ήταν η ενδεδειγμένη, περνάμε στη λογική του κατευνασμού της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ένας κατευνασμός, που δεν θα στηρίζεται στην επίλυση του προβλήματος, αλλά, στην εγκατάλειψη της διαδικασίας επίλυσης και στην μετάβαση σε ένα χαλαρό πλαίσιο διαλόγου χωρίς προοπτική ολοκλήρωσης του. Μία καθαρή επικοινωνιακή λογική.
Ποιο είναι το μοναδικό θέμα που έβαλε προς συζήτηση ο Υπουργός Παιδείας; Μα φυσικά το ζήτημα του ασύλου. Για μία ακόμη φορά γίνεται απόπειρα να πετάξουμε την μπάλα στην εξέδρα. Μα είναι το άσυλο το μείζον ζήτημα; Μήπως είναι το Πανεπιστήμιο το ίδιο; Το ζήτημα της περιφρούρησης της περιουσίας του Ελληνικού λαού μέσω της αλλαγής του καθεστώτος του Πανεπιστημιακού ασύλου είναι το βούτυρο στο επικοινωνιακό ψωμί της κυβέρνησης. Όπως άλλωστε και η πολλαπλώς βιασμένη διαδικασία εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούμε με την μεταρρύθμιση αυτού στο οποίο θέλουμε να μπούμε και να διαφυλάξουμε; Η ουσιαστική πρωτοβουλία μεταρρύθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να στηριχθεί σε δύο άξονες: 1) στην αύξηση της χρηματοδότησης και β) στην αυτονομία της διοίκησης
Την ώρα που στην ΕΕ επενδύουν στην ουσιαστική μεταρρύθμιση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, για να διεκδικήσουν τον ηγετικό ρόλο που ονειρεύονται για αυτήν στην παγκόσμια οικονομία της γνώσης, στην Ελλάδα παρακολουθούμε επικοινωνιακές ασκήσεις εκμετάλλευσης του φετιχισμού μας. Για να εξηγήσουμε το πόσο έτοιμοι είμαστε να πέσουμε ως ώριμα φρούτα μόλις μας τσιμπήσουν την αχίλλειο πτέρνα του ασύλου και των εισαγωγικών εξετάσεων πρέπει να ανατρέξουμε στην ψυχολογία και στον Freud. Η λάσπη του Goebbels της Ναζιστικής Γερμανίας στην Ελλάδα έχει αντικατασταθεί από το επικοινωνιακό χαμόγελο του Υπουργού που είναι έτοιμος να βάλει τα jeans του και να κατέβει στις πορείες, τις πορείες που με τον ατέρμονα διάλογο του θέλει να εξαφανίσει. Με αυτό τον τρόπο δεν θα αναγκαστεί να βγάλει και το ατσαλάκωτο κοστούμι του.
Καταληκτικά θα ήθελα να δώσω και μία πραγματική επικοινωνιακή τακτική στον κύριο Άρη Σπηλιωτόπουλο, εάν όντως θέλει να επιλύσει το θέμα του ασύλου γιατί δεν επιλέγει το καρότο από το οπλοστάσιο του; Μπορεί για παράδειγμα να αυξήσει τη χρηματοδότηση για τις βιβλιοθήκες, τις πλέον ελλειμματικές στην ΕΕ. Ας παραγγείλει βιβλία και ας πληρώσει τις συνδρομές στα ηλεκτρονικά περιοδικά και τότε να θέσει την Πανεπιστημιακή κοινότητα προ των ευθυνών της για το ζήτημα του ασύλου. Μπορεί να το κάνει ή απλά θέλει να μείνει στην στείρα επικοινωνιακή λογική «ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν και μετά… ίσως μας σώσουν οι πρόωρες εκλογές, διαφορετικά, θα συνεχίσουμε το διάλογο και πάλι από μηδενική βάση».
Πάντως, αν και αυτή τη φορά, και ειδικά στην περίπτωση της εκπαίδευσης. καταφέρει η κυβέρνηση Καραμανλή να προτάξει την επικοινωνία έναντι της πολιτικής θα είμαστε άξιοι της κακομοίρας μας.