Μια άλλη άποψη...

Υποκρίνονται όσοι αρνούνται την ποινικοποίηση της κουκούλας και τη χρήση των καμερών Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Σύμφωνα με γκάλοπ, που παρο...

Υποκρίνονται όσοι αρνούνται την ποινικοποίηση της κουκούλας και τη χρήση των καμερών

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Σύμφωνα με γκάλοπ, που παρουσιάζει σήμερα το «Πρώτο Θέμα» (και μάλιστα πρωτοσέλιδο), το 75% των ερωτηθέντων ζητά πιο σκληρά μέτρα για την εγκληματικότητα. Αν και το συνοδευτικό σχόλιο της εφημερίδας («η ανικανότητα της κυβέρνησης σπρώχνει την κοινωνία στα άκρα») είναι ατυχές, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη σφυγμομέτρηση είναι άξια σχολιασμού και προβληματισμού.
Μου θυμίζει δε, μια έρευνα της «Καθημερινής» τις ημέρες των επεισοδίων με αφορμή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων τάσσονταν υπέρ της κατάργησης του ασύλου, της ίδρυσης ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και της άμεσης διακοπής των καταλήψεων. Τότε, οι νοσούντες από την καθεστωτική αριστερίλα, αυτοί δηλαδή οι έχοντες μια δήθεν ευαισθησία για την τύχη της Παιδείας, ενώ οι ίδιοι τη παιδεύουν με το να βρίσκονται στις ανώτερες βαθμίδες της και να την καθορίζουν, πρόταξαν μια στρουθοκαμηλική πανοπλία προάσπισης των δικαιωμάτων των φοιτητών και ευρύτερα, της τύχης των γραμμάτων.
Αυτοί οι ίδιοι σήμερα, που κρατούν τη χώρα στην...
οπισθοδρόμηση και στην αγκύλωση με τις ακυρωτικές μεθοδεύσεις τους, μιλούν ειρωνικά και κατακρίνουν τη ποινικοποίηση της κουκούλας. Αφού την ανέθρεψαν, έρχονται τώρα να την προστατέψουν. Να προστατέψουν όμως τι;! Το σύμβολο της θρασυδειλίας, της ρουφιανιάς, του εγκλήματος, των δοσίλογων, των ληστών, των βιαστών;..
Κάποιος εύκολα, θα ισχυριστεί ότι η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα συντηρητική και θα χαρακτηρίσει τις απόψεις μου «ακροδεξιές». Πριν τον εύκολο αφορισμό όμως, θα πρέπει να αναλογιστεί και να λάβει σοβαρά υπόψιν, το γεγονός της εμφάνισης αυτού του «συντηρητισμού» τόσο στην αγγλική, αμερικάνικη, γερμανική (που από το 1989 έχει ποινικοποιήσει τη κουκούλα), όσο και σε κάθε άλλη ανεπτυγμένη κοινωνία στο «δυτικό» αλλά και στον «υπόλοιπο» αυτού κόσμο (χρησιμοποιώ εισαγωγικά, διότι τέτοιοι διαχωρισμοί μου είναι απεχθείς).
Άρα, λοιπόν, μήπως αυτό το κοινωνικό σύμπτωμα είναι καθολικό στη περίπτωση της ασφάλειας, μιας πρωταρχικής δηλαδή πανανθρώπινης ανάγκης, και δεν θα πρέπει να συνδέεται με την γενική ιδέα του συντηρητισμού ή τις βλέψεις μια κυβέρνησης που έχει χάσει προπολλού τον «δεξιό» βηματισμό της; Μήπως, οι κύριοι της κυκλωτικής διανόησης, της εικονικής κοινωνικής ευαισθησίας και της ψευτοκουλτούρας, που διαστρεβλώνει την κουλτούρα με πρόσχημα το μοντέρνο, επιμελώς το αγνοούν;
Ένα πολυσυζητημένο πρόσωπο και μετέχων της νοσηρής αυτής κατάστασης με την επιρροή της μάζας δια των εκπομπών του, ο Λάκης Λαζόπουλος, μόλις η «κουκούλα» χτύπησε τη πόρτα στα στέκια του στο Κολωνάκι, προτίμησε τη σιωπή και την εύκολη διαφυγή στο ηλιόλουστο Λονδίνο από τη ελληνική μιζέρια. (Χθες, βολτάριζε ανέμελα στην Oxford Street μετά κολαούζου για τις σακούλες από τα ψώνια).
Είμαι πεπεισμένος πια, ότι όσοι μιλούν για τη προβληματική αστυνομία, είναι εκείνοι που προηγουμένως την ευνούχισαν. Όσοι φοβικά και όργουελικά αποκηρύσσουν τη χρήση της κάμερας σε δημόσιους χώρους, είναι εκείνοι που η θέα και μόνο του προσώπου τους και των πράξεών τους, τους είναι αποκρουστική. Βασικό κοινό γνώρισμα όλων, η υποκρισία...