Ωρα μεγάλων αποφάσεων για το ΚΚΕ...

Από τον Παρασκευά Μόρφη http://ose-gr.blogspot.com/ / . ΑΛΛΑΓΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΚΚΕ; Ή ΚΚΕ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑΓΗ; Το βράδυ των εκλογ...

Από τον Παρασκευά Μόρφη
http://ose-gr.blogspot.com/ /
.
ΑΛΛΑΓΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΚΚΕ;
Ή ΚΚΕ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑΓΗ;
Το βράδυ των εκλογών της και μετά την οριστικοποίηση των αποτελεσμάτων η Γ.Γ. του ΚΚΕ κ. Παπαρήγα δήλωσε ότι «το αποτέλεσμα ήταν αναντίστοιχο με την επιρροή και το ρόλο του ΚΚΕ στην ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων». Η δήλωση αυτή πέρασε απαρατήρητη...

ανάμεσα στους πανηγυρισμούς των νικητών και την αμηχανία των ηττημένων. Εάν όμως αυτή η δήλωση εκφράζει συνολικά το ΚΚΕ τότε υπάρχει πρόβλημα. Τι είναι αυτό που οδηγεί τους πολίτες ενώ βλέπουν με συμπάθεια το ΚΚΕ τελικά να ψηφίζουν κάτι διαφορετικό αλλά κυρίως το ΠΑΣΟΚ όπως υπονοεί και η κ. Παπαρήγα; Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ κατά καιρούς δοκίμασε διάφορες συνταγές με μικρές παραλλαγές προκειμένου να τραβήξει εκείνη τη διαχωριστική γραμμή που δεν θα επέτρεπε καμιά υπέρβαση από όσους θα μπορούσαν να θεωρηθούν εν δυνάμει ψηφοφόροι του. Με το σύνθημα των «πέντε κομμάτων και δύο πολιτικών», τον αφορισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης , την αναλογική προσπάθεια «απαξίωσης» των δύο μεγάλων κομμάτων αλλά και της ηγεμονίας στο χώρο της Αριστεράς, μέχρι να φτάσουμε ως την τελευταία και εκ του αποτελέσματος μη αποδοτική επιχείρηση της μετωπικής σύγκρουσης με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό έγινε ως προσπάθεια περιχαράκωσης των ψηφοφόρων του, αλλά παράλληλα και της προσέγγισης και διεμβόλισης της αριστερής πτέρυγάς του. Όμως και αυτό κρίθηκε στις εκλογές και όχι μόνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αλλά συρρίκνωσε έστω και οριακά τα ποσοστά του.
Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο αλλά με το δικαίωμα του πολίτη αυτής της χώρας που αυτοτοποθετείται στο χώρο της «δημοκρατικής αριστεράς», πιστεύω ότι έφτασε η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων για το ΚΚΕ. Τα αρμόδια όργανά του ας αφουγκραστούν τα μηνύματα που εκπέμπει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού προκειμένου να βγάλουν το κόμμα από την πολιτική περιθωριοποίηση. Αυτή η στασιμότητα του συν-πλην 0,5 σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι άκρως ανησυχητική. Είναι προτιμότερη μια διακύμανση των ποσοστών όπως συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, που αν μη τι άλλο δείχνει ότι κάτι κινείται, παρά αυτή η εικόνα του «απολιθωμένου δάσους».
Ας απαντηθεί επαρκώς τί είναι αυτό που οδήγησε από το σύνθημα του 1981 «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ», από τη συγκυβέρνηση του 1989, να φτάσει στην αποστασιοποίηση της πολιτικής ευθύνης. Είναι πολιτική ευθύνη να λες ότι δεν συνεργάζομαι με κανέναν. Έτσι ενδυναμώνεται ο δικομματισμός που υποτίθεται ότι αντιπαλεύεις. Το ίδιο λάθος βέβαια κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς μπορείς να διεκδικείς την ψήφο του πολίτη όταν δεν του δείχνεις διέξοδο; Αν δεν πεισθεί ότι είναι χρήσιμη η δύναμη που θα σου δώσει; Για ποιό λόγο; Με τί αντίκρισμα; Για να ανεβάσεις το ποσοστό του 7 ή του 8% στο 10, στο 12 ή στο 15%; Και την επόμενη μέρα τί μπορεί να περιμένει; Για να ψηφίζει κάθε δύο μήνες μέχρι να υπάρξει αυτοδυναμία;
Το ΚΚΕ πρέπει να αποφασίσει: Ή θα δηλώσει παρόν σε κυβερνητικές συμμαχίες με ότι του αναλογεί, ή θα διεκδικήσει αποφασιστικά και αυτόνομα την κυβέρνηση. Ο τρίτος δρόμος που επιλέγει μέχρι τώρα, είναι δρόμος της πολιτικής απομόνωσης που οδηγεί στην μουσειακού χαρακτήρα παρουσία του ως μόνιμης συμπληρωματικής αντιπολίτευσης.