Κρίματα των καιρών...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη . Τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα Ένα κομμάτι της συνέντευξης του Γιάννη Αγγελάκα που αναφερόταν στη Θεσσαλονίκη («...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη
.
Τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
Ένα κομμάτι της συνέντευξης του Γιάννη Αγγελάκα που αναφερόταν στη Θεσσαλονίκη («Ένα αργοκίνητο ποτάμι ηλιθιότητας. Οι ψηφοφόροι του Ψωμιάδη, οι πιστοί του Άνθιμου, σκυλάδικο και Ορθοδοξία») προκάλεσε το εξής σχόλιο από τον Αντώνη-Μάριο Παπαγιώτη στο press-gr., το οποίο και αναπαράχθηκε σε ουκ ολίγα site. «Αποτελεί ύψιστο φασισμό να προσπαθούν κάποιοι στο όνομα της «κουλτούρας» να δημιουργούν ενοχικά πλαίσια για το πώς ο καθείς γουστάρει να ξεδίνει. Είμαι πεπεισμένος, δε, ότι οι πολίτες της πρωτεύουσας του Βορρά κάνουν την πλάκα τους με τον Ψωμιάδη. Ερώτημα: αφού τόσο σε χαλάει η πόλη, γιατί ζεις ακόμα εκεί;». Τα σχόλια ήταν πολλά και ανώνυμα. Κάποιοι συμφώνησαν με τον κ. Παπαγιώτη: «Αυτά που λέει ο Αγγελάκας είναι χιλιοειπωμένα. Κάτι να προτείνει έχει; Aς κρατήσει τον αρνητισμό του για τον εαυτό του». Άλλοι πάλι όχι. «Ναι, ο καθένας έχει δικαίωμα να διασκεδάζει και να ζει όπως θέλει, αλλά και ένας ποιητής έχει δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του για ό,τι συμβαίνει γύρω του, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να αυτοεξοριστεί γι’ αυτό». Τέλος, πολλοί άλλοι, ιδίως όσοι ξέρουν το ειδικό βάρος του Αγγελάκα, είπαν «Πες τα, Χρυσόστομε»!
LIFO, 19-25.11..2009, σελ. 5

Ευχαριστώ τη LIFO που κάνει αναφορά στην δημόσια έκφραση της γνώμης μου (http://press-gr.blogspot.com/2009/11/blog-post_6620.html ) για τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Γ. Αγγελάκας στο έντυπό της. Είναι τόσο αγαπημένη η συγκεκριμένη εβδομαδιαία free press εφημερίδα, αλλά οφείλω να...

γράψω εδώ λίγες λέξεις, γιατί θεωρώ ότι η αποκοπή συγκεκριμένων προτάσεων με αδικεί, όπως και ο τίτλος. Και λέω με αδικεί, όχι γιατί κρίνεται και η δικιά μου άποψη, αλλά γιατί σε μία στήλη που υποτίθεται δημοσιεύεται η άποψη και η αντίδραση του κοινού, στην περίπτωσή μου κρίθηκε η γνώμη μου χωρίς να δημοσιευτεί ολόκληρη, παρά με κατ’ επιλογήν αναφορές. Ας είναι όμως.. Η συγκεκριμένη εφημερίδα και η κ. Τριβόλη ειδικότερα, που επιμελείται αυτής της στήλης, κατ’ επανάληψη έχει εγκρίνει και έχουν δοθεί για ανάγνωση στο πολυπληθές κοινό της, κείμενά μου. Τυγχάνω λοιπόν, κατά συρρόην τιμής και για το λόγο αυτό το παράπονό μου δεν ενέχει ένταση, εμπάθεια ή εκνευρισμό. Εξάλλου, είμαι και εγώ ένας από τους πολλούς που, όπως ένας αναγνώστης της LIFO έγραψε για εκείνη, νιώθω ότι «έχετε αρχίσει να γίνεστε “σχέση εξάρτησης”. Σας θέλουμε, σας σνομπάρουμε, θυμώνουμε, χαιρόμαστε, σας λατρεύουμε όταν αποκαλύπτετε τα σπάνια μυστικά. Σας ευγνωμονούμε επίσης..». Χρωστώ όμως μια «δευτερολογία».

Καταρχάς, δεν κρίνω τον κ. Αγγελάκα ως μουσικό. Δεν θα μπορούσα εξάλλου. Ομολογώ δε, ότι καθόλη την διάρκεια των εφηβικών μου χρόνων άκουγα «Τρύπες». Στο μεγάλωμά μου τον έχασα, ίσως γιατί κάπου στη πορεία χάθηκε και εκείνος. Σίγουρα, ο λόγος δεν είναι η απώλεια αγάπης στο είδος της ροκιάς.

Έκρινα μια εικόνα που μου περιέγραψε για την γενέτειρά του, γιατί η εικόνα αυτή μου δόθηκε για κρίση. Ειδάλλως, δεν βρίσκω τον σκοπό της κάθε είδους διαδικασίας δημόσιας έκφρασης της γνώμης. Η εικόνα αυτή δε, δεν συνοδεύτηκε από κάποια άλλη με θετικό πρόσημο και νομίζω ότι το τελικό απόσταγμα είναι άδικο εκ του προσήμου, για την Θεσσαλονίκη..

Χρόνια τώρα έχω όμως μια απορία. Ποιος έχει αυτή τη ζυγαριά του «ειδικού βάρους»; Ποια είναι η μονάδα μέτρησής του; Και γιατί παθητικά θα πρέπει να δέχομαι την άποψη των εχόντων «ειδικού βάρους»; Γιατί θα πρέπει να σιωπώ στην θέαση μιας αισθητικής που η έκφρασή της προσβάλλει την δικιά μου; Ειδικά, όταν αυτός που κρίνω είναι ο κατεξοχήν καλών της αντίδρασής μου; Δεν περιμένω από τον Αγγελάκα να μου περιγράψει την παρακμή και να με υπερκαλύψει με κρούστα μιζέριας. Αναμένω να μου πει πώς να αντιδράσω, για να μην με παρασύρει το «ποτάμι της ηλιθιότητας». Το εύκολο είναι να περιγράψεις μια κατάσταση και να βρεις τον εύκολο θύτη στο πρόσωπο του Ψωμιάδη. Το συνηθισμένο είναι να τον αποκαλέσεις «γελοία προσωπικότητα». (Πόσο όμως πιο γελοίοι είναι κάποιοι τώρα που τον καθιστούν «ρυθμιστή»;). Το σπάνιο είναι να προτείνεις και να προτάξεις την κάποια λύση. Ειδικά, όταν το βιώνεις και σε επηρεάζει. Δεν ζήτησα από τον Αγγελάκα να αυτοεξοριστεί. Του ζήτησα κάτι χειρότερο.. Να μετάσχει. Γιατί μόνον έτσι θα καταφέρει να το επηρεάσει και ίσως να το αλλάξει. Μόνον έτσι θα καταφέρει να με πείσει ότι δεν ευελπιστεί να κερδίσει πωλήσεις από εκείνους που επιπλέουν και δεν βουλιάζουν στον διάβα του «ποταμιού» που περιγράφει. Από εκείνους που ταυτίζονται μαζί του στην καταγραφή της παθητικής εναντίωσης με τον ρου των καιρών. Έκανε την αρχή σ’ αυτή την συμμετοχή. Έγραψε το soundtrack στην ταινία του συστημικού Παντελή Βούλγαρη. Αλήθεια, στην πρεμιέρα πήγε; Τον Γιώργο Παπανδρέου τον χαιρέτησε; (θα καταλάβετε στη πορεία του κειμένου γιατί ρωτώ για το συγκεκριμένο πρόσωπο).

Επιπρόσθετα, ποιοι είναι τελικά οι ποιητές;

Λοιπόν, αρκετά με τα ερωτήματα. Εξάλλου, τις περισσότερες φορές καταντούν κυκλωτικά. Στη συνέχεια θα κάνω κάτι, μιμούμενος. Θα απομονώσω κομμάτια από μια συνέντευξη του κ. Αγγελάκα στο Ποντίκι και στον Δ. Κανελλόπουλο, που βρήκα (http://prezatv.blogspot.com/2008/09/blog-post_22.html) και όπου ο μουσικός κρίνει ανθρώπους που για πολλούς έχουν «ειδικό βάρος». «Ειδικότατο»!

Σημειώνω ότι συμφωνώ στο απόλυτο με τις απόψεις του κ. Αγγελάκα που παρατίθενται ακολούθως, τις προσυπογράφω και δι’ αυτό της αναδημοσιεύω.
«Ο Γιώργος Παπανδρέου πάντως θέλει να δείχνει πιο σύγχρονος.

Γ. Α.: Καλά τώρα. Κωμικοτραγικός.

Δεν σε πείραξε όταν η «Espresso» πήρε εκείνο το τραγούδι σου που μίλαγες για τη θρησκεία και το έκανε πρωτοσέλιδο συνδέοντάς το με τον Χριστόδουλο;

Γ. Α.: Μόνο γέλιο μου έφερε. Τέτοιες στιγμές διακρίνεις και τη γελοιότητα των ανθρώπων της τηλεόρασης. Τη συγκεκριμένη ημέρα με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο του Νίκου Χατζηνικολάου και μου είπαν ότι «ο κ. Χατζηνικολάου θέλει να βγείτε στον αέρα και να μιλήσετε για τον καινούργιο δίσκο». Αυτό που σκόπευαν ουσιαστικά ήταν να με βάλουν απέναντι σε μερικούς παπάδες.

Γίνονταν και παλιά όμως αυτά.

Γ. Α.: Όλα είναι πολιτική στο τραγούδι. Ακόμη και το σκυλάδικο. Και η φτήνια. Ένα κακόγουστο κομμάτι, λόγου χάρη, δείχνει μια ροπή, ζωγραφίζει κάποια ακροατήρια. Παίρνει θέση στην ουσία. Είναι τυχαίο που τα ΜΜΕ τα τελευταία δέκα χρόνια το έχουν γυρίσει στο ελαφρό και το λαϊκό τραγούδι; Πολιτική στάση είναι, άποψη.

Φοβάσαι μήπως μεγαλώνοντας αλλάξεις κι εσύ;

Γ. Α.: Τι εννοείς; Να γίνω χάλια σαν τον Σαββόπουλο, ας πούμε; Κοντεύω πια πενήντα, είμαι σαράντα οχτώ χρονών ήδη, λίγο δύσκολο να συμβεί αυτό τώρα.

Αυτοί οι άνθρωποι, όπως ο Σαββόπουλος που λες, δεν το νιώθουν άραγε;

Γ. Α.: Δεν ξέρω, και για πολλούς λόγους δεν θα ήθελα ούτε να τους γνωρίσω για να μου το πουν.

Μήπως όλοι αυτοί μεγαλώνουν και νιώθουν την ανάγκη να βγουν περισσότερο προς τα έξω; Ανασφάλεια της ηλικίας, ίσως;

Γ. Α.: Δεν είναι ανασφάλεια, αλλά αρρώστια. Τι ανάγκη έχει ο Μίκης Θεοδωράκης να τρέφει τόσο πολύ το εγώ του; Πιστεύω ότι αν την πάτησαν κάπου όλοι αυτοί, είναι που πίστεψαν ότι όσα έχουν κάνει τα κατάφερε το εγώ τους. Εκεί έχασαν το παιχνίδι.

Γιατί;

Γ. Α.: Γιατί είναι άλλες εντάσεις σε μία ύπαρξη που οδηγούν στην έμπνευση. Αντιθέτως, το εγώ είναι εναντίον της έμπνευσης. Ναρκισσεύτηκαν και παραμυθιάστηκαν πως υπεύθυνο για εκείνα τα υπέροχα τραγούδια τους ήταν αποκλειστικά το εγώ τους. Και πίστεψαν πως όλοι μετά είναι υποχρεωμένοι να το τρέφουν με δόξα και χρήμα. Εκεί λοιπόν σταμάτησαν και να γράφουν κι έκτοτε δεν ακούσαμε τίποτε το ωραίο από αυτούς.

Πότε καταλαβαίνουμε ότι ξεπουλήθηκε ένας καλλιτέχνης;

Γ. Α.: Γίνεται ολοφάνερο από τη δημιουργικότητά του, που αποτελεί μια αντανάκλαση του μέσα του και της εξέλιξής του. Τι τραγούδια να έγραφε μετά από όλον αυτόν τον ξεπεσμό ο Σαββόπουλος;

Τι σημαίνει ήθος στη μουσική;

Γ. Α.: Χρειαζόμαστε πιστούς, καλλιτέχνες που θα δοθούν στους ήχους τους. Για πολλούς η μουσική έχει γίνει δημόσιες σχέσεις. Ο Νταλάρας το ξεκίνησε.

Μπορεί ο Νταλάρας να μην αγαπάει τη μουσική; Απ’ όσο ξέρω, έχει φτιάξει στούντιο στο σπίτι του και χώνεται εκεί μέσα από το πρωί έως το βράδυ.

Γ. Α.: Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ στις τηλεοράσεις, στα έντυπα, στα ραδιόφωνα. Ποια είναι η σχέση τους με τη μουσική; Μπορείτε να το κρίνετε και από το αποτέλεσμα. Το λαϊκό τραγούδι έχει νερώσει αρκετά, έχει χάσει τον πυρήνα του. Έπεσε σε μία αυταρέσκεια και μία ενορχηστρωτική ελαφράδα που προσπαθεί να τους μαζέψει όλους. Δεν ξεκινάς να κάνεις μουσική για να γοητεύσεις τους πάντες. Πολύ ελαφριά ως στάση. Ακόμα κι αν ο Νταλάρας νομίζει πως αγαπά τη μουσική, αισθητικά της έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά.

Κάποιοι από αυτούς μπήκαν και στην πολιτική.

Γ. Α.: Όταν φτάνει ο μουσικός να φλερτάρει με την εξουσία, που είναι δεδομένο ότι είναι σάπια, κάτι δεν πάει καλά πια. Έκανε τίποτα σημαντικό ο Θάνος Μικρούτσικος ως υπουργός Πολιτισμού; Αν είχαμε θετικά παραδείγματα δεν θα ήμασταν τόσο λάβροι εναντίον τους.

Πηγαινοέρχεσαι συνεχώς στην Κρήτη. Νιώθεις την ανάγκη να δραπετεύεις από τη Θεσσαλονίκη του σήμερα μήπως;

Γ. Α.: Αποτελεί πρόβλημα της Θεσσαλονίκης που οι κεφαλές της είναι ο Ψωμιάδης, ο Άνθιμος, ο Παπαγεωργόπουλος. Πρέπει να είναι μια από τις πιο συντηρητικές και σκοταδιστικές πόλεις της Ευρώπης. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν υπάρχει αξιόλογος κόσμος στην πόλη. Η ατμόσφαιρα όμως που ξεκινάει από τους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά έχει να κάνει με θρησκοληψίες και πατριδοκαπηλίες. Ο Ψωμιάδης, ας πούμε, είναι μια γελοία περσόνα.

Αγωνίζονται όμως για τη Μακεδονία…

Γ. Α.: Ναι, όπως τότε, πριν από χρόνια, που γίνονταν επί Κοσμόπουλου χιτλερικού τύπου διαδηλώσεις με συνθήματα του τύπου «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Τότε που οι Σκοπιανοί ήταν έτοιμοι να δεχτούν τον όρο Σλαβομακεδονία κι εμείς δεν θέλαμε. Κάτι που τώρα παρακαλάμε. Λάθη πολιτικών, χωρίς κανένας τους να αναλαμβάνει το κόστος.

Δεν σε ενδιαφέρει το όνομα της FΥΡΟΜ;

Γ. Α.: Δεν με νοιάζει καθόλου αν θα λέγεται Βόρεια Μακεδονία ή Σλαβομακεδονία. Θυμάμαι χάρτες στο Δημοτικό, όταν υπήρχε η Γιουγκοσλαβία ακόμα, που μετά τα σύνορα έγραφε Μακεδονία. Η μητέρα μου πήγαινε διακοπές στα Σκόπια κι έλεγε: «Πάμε στη Μακεδονία». Κατανοώ λοιπόν τον κόσμο εκεί που υποστηρίζει ότι πάντα Μακεδονία τους έλεγαν και κανένας δεν είχε πρόβλημα. Θα ήταν παράλογο να τους δίναμε τώρα ένα όνομα που να μην περιέχει τον όρο.»