Περί Ασύλου...

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Aπό τον Στέφανο Λιβέρη Ιεράπετρα . Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές, Με αφορμή τα φετινά επισόδια που...

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Aπό τον Στέφανο Λιβέρη
Ιεράπετρα
.
Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές,
Με αφορμή τα φετινά επισόδια που ξέσπασαν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της χώρας μας ξεκίνησε για μια ακόμη φορά ο χορός των δηλώσεων σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο. Πολιτικοί αρχηγοί και εκπρώσοποι κομμάτων και δημοσιογράφοι με μπροστάρηδες τους οπαδούς της Δεξιάς (Μέσης και Άκρας), βγήκαν σε κάθε μέσο με κορώνες και αφορισμούς εναντίον του θεσμού προκειμένου να “λειτουργήσουν ελεύθερα τα πανεπιστήμια” και “να σταματήσουν οι καταστροφές του πανεπιστημιακού εξοπλισμού προκειμένου να μην ζημιώνεται ο Έλληνας φορολογούμενος”.
Με αυτά τα βασικά επιχειρήματα προσπαθούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη αρνητικά σε σχέση με τον τρόπο που μια μερίδα της νέας γενιάς εκφράζει την αντίδρασή της στο υπάρχον κατεστημένο. Και λεώ μια μερίδα, γιατί...

την πλειοψηφία της φοιτητιώσας νεολαίας έχουν προλάβει ήδη με παρατάξεις που πρόσκεινται σε κόμματα, αποκόμματα και τελείες, να την τιθασέυσουν καθιστώντας την μελλοντικό πελάτη των πολιτικών τους γραφείων.
Τα πανεπιστήμια από ιδρύσεώς τους την εποχή της Ανναγένησης, πάντοτε υπήρξαν κέντρα
διακίνισης ιδεών και γέννησης ιδεολογιών. Το πόσο πολιτισμένα αυτός ο “διάλογος” γίνεται εξαρτάται από την κοινωνία μέσα στην οποία λειτουργούν καθώς αντικατοπτρίζουν το ήθος που την διακατέχει. Έτσι σε εποχές που κυριαρχεί ο αυταρχισμός, η καταστολή, η αναξιοκρατία και το έλλειμα δημοκρατίας η σύγκρουση αυτή έπαιρνε πάντα βίαιο χαρακτήρα. Στοιχεία αυτής της βιαιότητας μπορεί κανείς να βρεί σε κάθε περίοδο αναταραχής όπως αυτή της Λουθηρανής μεταρύθμισης, του Διαφωτισμού ή του Αγροτοεργατικού κινήματος της περιόδου από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και σε όλο σχεδόν τον 20ο.
Είναι λοιπόν προφανές ότι στις μέρες μας η ίδια κοινωνική παθογένεια δημιουργεί την ακρότητα και την διαμάχη στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Μάλιστα είναι άξιο απορίας πως όλοι αυτοί που προβάλονται ως θεματοφύλακες της τάξης κλείνουν τα μάτια στα προβλήματα που η απληστία καιη αλλαζονία τους δημιούργησε στην κοινωνία και παρουσιάζουν την κατάσταση των πανεπιστημίων σαν να πρόκειται για κάτι μεμονωμένο που διάφοροι τραμπούκοι και κλέφτες δημιουργούν για την προσωπική τους εκτώνωση ή όφελος. Ξεχνάνε οι κ.κ. εκπρόσωποι των κομμάτων εξουσίας ότι οι ίδιοι υποθάλπτουν τραμπούκους και μέλη του οργανωμένου εγκλήματος καθώς και καταχραστές του δημοσίου χρήματος με αποτέλεσμα την σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας.
Αδιφορούν για το γεγονός ότι η χώρα έχει καταντήσει μια κατ' όνομα δημοκρατία όπου δεν υφίσταται η βασική αρχή του διαχωρισμού των τριών εξουσιών (Νομοθετική, Δικαστική και Εκτλεστική). Μια χώρα όπου με απανωτές αναθεωρήσεις του Συντάγματος όλες οι εξουσίες περιήλθαν στον εκάστοτε πρωθυπουργό και κατέστησαν το νομοθετικό έργο εργαλείο στις ορέξεις των συμφερόντων των κάθε μορφής λαμόγιων και επιχειρηματιών, ενώ όπως βιώσαμε τον τελευταίο χρόνο η Δικαιοσύνη αδυνατεί να τιμωρήσει όσους καταληστέψανε προς ίδιον όφελος το κράτος και τον λαό (Χρηματηστήριο, Βατοπαίδιο, Simens κ.α.). Το δε θλιβερό είναι ότι ουσιαστικά το Σύνταγμα που ισχύει σήμερα έχει εντελώς διαφοροποιηθεί από αυτό που εγκθύδρυσε την β' Ελληνική Δημοκρατία, χωρίς ποτέ να ερωτηθεί η γνώμη του κόσμου για αυτό μέσω δημοψηφίσματος. Οι δικαιολογίες ότι ο λαός γνώριζε πως ψήφιζε αναθεωρητικές εθνοσυνελεύσεις δεν ευσταθούν καθώς μια αναθεωρητική βουλή καλείται να διαμορφώσει το κείμενο, την νομιμότητα όμως του Συντάγματος την παρέχει μόνο ο λαός με την ψήφο του. Επιπλέον όλοι γνωρίζουν πως η πλειοψηφία του λαού λειτουργεί στις εκλογές με βάση πελατειακές σχέσεις που τις τρέφουν τα νομικά και διοικητικά προβλήματα που έχουν οι ίδιοι (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) δημιουργήσει με το έργο τους και δεν προτίθενται να διορθώσουνε ποτέ γιατί μόνο έτσι είναι σίγουροι για τα μηδενικά που θα προσθέσουνε πίσω από την μονάδα του εκάστοτε αρχηγού τους.
Αφού λοιπόν κατήργησαν κάθε έλεγχο στο σύστημα δικυβέρνησης της χώρας με αποτέλεσμα η Εκτελεστική εξουσία να μην μπορεί να διασφαλίσει την συνταγματικότητα των νόμων και η δικαστική να μην μπορεί να ακουμπίσει τους απομυζούντες τα δημόσια ταμία λόγω παραγραφής, έρχονται τώρα και ενοχλούνται από την αντίδραση των νέων στο έκτρωμα που δημιουργήσανε.
Σ' αυτό το σημείο επανέρχομαι στην αρχική παράγραφο όπου αναφέρω πως τα πανεπιστήμια
αντικατοπτρίζουν το ήθος που διακατέχει την κοινωνία που τα περιβάλει. Όπως λοιπόν ο
αυταρχισμός, η αναξιοκρατία και η ατιμωρισία διακατέχουν την διακυβέρνηση της Χώρας, έτσι και την ακαδημαϊκή κοινότητα διακατέχουν οι ίδιες “αξίες”. Για να το κάνω πιο λιανά γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει παραθέτω μερικά “μελανά σημεία” που στιγματίζουν τον χώρο:
1) Οι Καθηγητές εκλέγονται ή ανεβάινουν βαθμίδα βάση κριτιρίων νεποτιστικών και
κομματικών
2) οι φοιτητές περνούν μαθήματα με την βοήθεια κομματικών παρατάξεων που τους
τροφοδοτούν με τα θέματα των εξετάσεων, προφανώς με την στήριξη φίλια προσκείμενων
καθηγητών
3) οι καθηγητές δεν επιβάλλονται στους φοιτητές με το επιστημονικό τους κύρος και ήθος αλλά με την απειλή του επαναλλαμβανόμενου κοψίματος ή της χαμηλής βαθμολογίας που συνεπάγεται την απώλεια της προοπτικής μεταπτυχιακών σπουδών
4) η οικονομική διαχείρηση των προϋπολογισμών και της περιουσίας των πανεπιστημίων
μοιράζεται μεταξύ καθηγητών πετώντας τα αποφάγια στην φοιτητική μέριμνα
5) τα ερυνητικά προγράμματα υπερχρεώνονται προκειμένου οι καθηγητές να απολλαμβάνουν επιμίσθια
6) οι φοιτητές μετατρέπονται σε φτηνό εργατικό δυναμικό των εργαστηρίων που ουσιαστικά βγάζει την περισσότερη δουλειά στον βωμό της μπίζνας των ερευνητικών προγραμμάτων.
Αυτά και άλλα πολλά είναι που ξεσηκώνουν την αγανάκτιση των φοιτητών οι οποίοι με τόσο μένος εκδηλώνονται εναντίων τους. Και εδώ θα ήθελα να κάνω σαφές ότι οι φοιτητές τον ακριβοδίκαιο Καθηγητή τον σέβονται ανεξαρτήτως ιδεολογίας, τα λαμόγια μόνο φτύνουν.
Αλλά γιατί τόση πρεμούρα με την αντίδραση των φοιτητών και τόση καταστολή; Ποιοί οι λόγοι αυτής της αντίδρασης της εξουσίας του τόπου; Η απάντηση έγκειται στο ότι οι μεν καθηγητές αλληθωρίζουν προς την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης για την βελτίωση του οικονομικού τους οφέλους (όποια αντίδραση παρουσιάζουν είναι για τα παζαρέματα και όχι για την ουσία), οι δε κομματάρχες γιατί ανησυχούν πως θα χάσουν τον έλεγχο και δεν θα μπορούν να μαντρώσουν την πνευματική ελίτ της χώρας “εξ' απαλών ονύχων”. Το τελευταίο είναι η μόνη ίσως ελπίδα για το καλό της χώρας και το κακό το δικό τους. Το δόλωμα του μεταπτυχιακού και του διορισμού δεν θα πιάνει για πάντα τόπο, προπαντώς όταν η μιζέρια στην οποία η χώρα βουλιάζει δεν θα αφήνει τόπο για αυταπάτες.
Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι αν οι καταλήψεις έχουν ζημιώσει το κράτος μερικά
εκτομμύρια, η κατάληψη της εξουσίας από τους ολίγους των δύο μεγάλων κομμάτων έχει ζημιώσει την χώρα από εκατοντάδες δισεκατομύρια. Είναι λοιπόν πασιφανές ότι το βουλευτικό άσυλο για το οποίο σταγόνα μελάνη δεν έχει χυθεί ζημιώνει τον κρατικό προϋπολογισμό μέχρι πτώχευσης.
Φυσικά ανυπολόγιστη είναι η ηθική ζημιά που υφίσταται η κοινωνία βλέποντας πολιτικούς να ζημιώνουν την χώρα με δωροδοκίες, μπίζνες και ρεμούλες και να παραμένουν ατιμώρητοι. Αν λοιπόν όπως ισχυρίζονται το πανεπιστημιακό άσυλο θεσπίστικε σε εποχές ιδεολογικών κατατρεγμών που τώρα δεν συντρέχουν- άρα πρέπει να καταργηθεί-, τότε ας κάνουν την αρχή από το βουλευτικό άσυλο. Έτσι κι αλλιώς, από ότι έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια αυτό είναι που προστατεύει κλέφτες λαμόγια και γενικότερα την διαφθορά του τόπου σε όλα τα επίπεδα, από την διασπάθιση του δημοσίου συμφέροντος μέχρι το οργανωμένο έγκλημα (π.χ. Ζωγιανά). Δεν είναι και τόσο δύσκολο, αρκεί μια τροποποίηση του Συντάγματος (μέσα στις τόσες που έχουν γίνει), ώστε να αφαιρεθούν τα άρθρα 62 και 86 που σε αντίθεση με το άρθρο 4 παρ.1, αποδεικνύουν ότι στην Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι ενώποιον του νόμου. Για κάποιους δεν υπάρχει εκδίκαση και τιμωρία αφού “Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει” και φυσικά η παραγραφή των κακουργημάτων τους επέρχεται σε συντομότερο χρονικό διάστημα από αυτό των απλών πολιτών. Σε μια δημοκρατία το σωστό είναι να μήν υφίσταται καμία διάταξη η οποία θα εξαιρεί βουλευτές και Υπουργούς από την σκέπη της δικαστικής εξουσίας. Έγώ πιστεύω ότι σε δημοψήφισμα η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θα έλεγε ναι, ΕΣΕΙΣ;