Όλοι εναντίον όλων...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί πως η μεταπολίτευση θα είχε τέτοιο τραγικό φινάλε. Ουδείς ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί πως η μεταπολίτευση θα είχε τέτοιο τραγικό φινάλε. Ουδείς μπορούσε να σκεφτεί, όταν επανεισήχθησαν δημοκρατικοί θεσμοί μετά την χούντα, έστω με την επαναφορά του συντάγματος του 1952, ότι θα ερχόταν η μέρα που θα ζούσαμε όλοι την μεγαλύτερη φάρσα της δημοκρατίας στον τόπο μας.

 Η «κοινωνική πτώχευση» στην οποία αναφέρομαι τελευταία, χαρακτηρίζει μία πολιτεία και μία κοινωνία υπό διάλυση. Τώρα όλοι στρέφονται εναντίον όλων: πολιτικοί εναντίον επιχειρηματιών και αντίστροφα, η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, ο δημόσιος τομέας εναντίον του ιδιωτικού και αντίστροφα, και γενικότερα ο ένας εναντίον του άλλου.

Όλα αυτά εν μέσω φτηνιάρικης τσόντας, ακόμα πιο φτηνών επιχειρημάτων και...
δικαιολογιών από την κυβέρνηση και τη ΝΔ και μίας απολύτως ανεκδιήγητης συμπεριφοράς του πρωθυπουργού. Ο τελευταίος μέσα στην γενική διάλυση και την «τρέλα» των ημερών δεν διστάζει να απολογείται σε κάθε ευκαιρία στο διεθνές κοινό εκ μέρους των ελλήνων και να ζητεί να μας δοθεί μία ακόμη ευκαιρία για να επανορθώσουμε … δεν ξέρω κι εγώ τι!
Τρελά πράγματα … αλλά μάλλον ευεξήγητα, αν ανατρέξει κανείς στην εξέλιξη της μεταπολίτευσης ως διαδικασία που διαμόρφωσε συγκεκριμένες πολιτικές ταυτότητες, τα γνωστά συμφέροντα και τις γνωστότερες ακόμη σχέσεις πατρωνίας. Όταν το ’97 μετά από μια περίοδο στο εξωτερικό επέστρεψα στην Ελλάδα και πήγα ένα μεσημέρι να φάω με έναν τότε υπουργό, μου έκατσε το καλαμαράκι στο λαιμό όταν τον άκουσα να μου λέει: «Δημήτρη το σύστημα ολοκληρώθηκε». Εννοούσε ο άνθρωπος ότι ο φαύλος κύκλος του πελατειακού καθεστώτος είχε ολοκληρωθεί ως δομή. Σοφή κουβέντα. Έκτοτε διαπίστωσα ότι τίποτα, μα τίποτα δεν μπορούσε να δημιουργηθεί και να κινηθεί έξω από αυτόν τον κύκλο, ο οποίος ουσιαστικά περιέκλειε τις επιμέρους σχέσεις πατρωνίας και διαπλοκής στην χώρα μας.
Εντός αυτού του κύκλου ενισχύθηκαν όλα τα παθολογικά φαινόμενα που χαρακτήριζαν μέχρι τότε τον δημόσιο βίο και επεκτάθηκαν σε κάθε πτυχή της ιδιωτικής σφαίρας. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που κανείς σοβαρός κοινωνιολόγος ή κοινωνικός ψυχολόγος δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει στάσεις και συμπεριφορές μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Εντός αυτού του κύκλου δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αναπτυχθεί ούτε η αγορά, ούτε η κοινωνία, ούτε, ασφαλώς, προσωπικότητες, στην βάση των λεγόμενων δυτικών αξιών. Στην Ελλάδα η μόνη δυτική αξία που ευδοκίμησε ήταν ο καταναλωτισμός σε συνδυασμό με την ανατολίτικη επιδειξι(ο)μανία. Το χαρμάνι αυτό δίνει ένα κιτς αποτέλεσμα, αλλά δεν βαριέσαι, εντάχθηκε κι αυτό αρμονικά στη ζωή μας ως νέα μόδα.
Τώρα βλέπω, ακόμα και οι πολιτικοί να απορούν για την κατάντια των δημοσιογράφων, οι οποίοι εκχυδαΐζουν τα πάντα και χυδαιολογούν εναντίον των κάθε φορά αντιπάλων του αφεντικού τους. Σα να μην ξέρουνε τι κατασκεύαζαν τόσα χρόνια! Σα να μην ξέρουνε σε τι «λούκι» είχαν μπει δημιουργώντας μια στρατιά δημοσιογράφων πραιτοριανών! Τους έφαγε, βλέπετε, η εφήμερη στάση στα πράγματα, μη έχοντας την κατάλληλη κουλτούρα, αλλά και την αναγκαία παιδεία για να αντιληφθούν ότι η αναπαραγωγή της φαυλότητας από τον πολιτικό έχει μακροχρονίως μεγάλο τίμημα. Τώρα θα πληρώσουν για το σύστημα που έστησαν και υπηρέτησαν.
Το κωμικό είναι ότι δεν «τιμωρούνται» από τους κάθε είδους αντικαθεστωτικούς, αλλά από τα ίδια τα τέκνα της διαπλοκής. Το καθεστώς στην Ελλάδα θα καταρρεύσει επειδή οι κρίκοι της αλυσίδας της διαπλοκής έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ μεταξύ τους, που κάθε απόπειρα να κινηθεί το σύστημα προς την μια ή την άλλη πλευρά, θα έχει αποτέλεσμα την κατάρρευσή του, εξαιτίας ακριβώς του «σπασίματος» αυτής της αλυσίδας. Κάθε σκάνδαλο ή «σκάνδαλο» που θα αποκαλύπτεται από δω και πέρα θα προκαλεί ένα ντόμινο σκανδάλων, με αποτέλεσμα ακόμα και η έννοια της διαφθοράς να χάσει τη σημασία της. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι οι γόνοι των γηραιών πλέον νταβάδων είναι απολύτως ανίκανοι και απροετοίμαστοι - καθότι μαμμόθρεφτοι - να συστήσουν νέες συμμαχίες που θα μπορούσαν να δώσουν ανάσα στο σύστημα, όπως έγινε το ’89.
Άρα, ας περιμένουμε την κατάρρευση, η οποία είναι πολύ πιθανόν να προκύψει από μία λιγότερο ή περισσότερο σκηνοθετημένη, ή τουλάχιστον «αναμενόμενη» κρίση με την Τουρκία. Και αυτό, καθώς είναι πρόδηλο ότι οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους και τον ρόλο που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν αυτή την περίοδο για να αναλάβουν συντονισμένα πολιτική δράση, προτού μία κρίση στα ελληνοτουρκικά δρομολογήσει εντελώς ανεξέλεγκτες από την κοινωνία και τους επιμέρους πολιτικούς φορείς, εξελίξεις.
Υ. Γ. Σας παρακαλώ μη με ρωτήσετε ξανά αν έχω πρόταση. Εάν, όμως, επιμείνετε θα σημαίνει ότι προφανώς και η έννοια της προτάσεως έχει χάσει τη σημασία της.