Στον αστερισμό των σεναρίων...

Απάντηση στο άρθρο του Νίκου Κοτζιά‏ Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Ο Νίκος Κοτζιάς, με μια κριτική παρέμβαση που αξίζει να προσέξετε ανα...

Απάντηση στο άρθρο του Νίκου Κοτζιά‏

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Ο Νίκος Κοτζιάς, με μια κριτική παρέμβαση που αξίζει να προσέξετε αναφέρεται σε τρία πιθανά σενάρια, τα όποια σε κάποιο βαθμό θα μπορούσαν να συνδυαστούν, στο πλαίσιο της πορείας αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας. Η προσέγγισή του αν και αναλυτικά ορθή είναι πολιτικά άκρως προβληματική. Ξεκινά με την υπόθεση ότι όλα τα πιθανά σενάρια είναι μη-δημοκρατικά και αποσκοπούν στην αποδυνάμωση των υπαρχόντων κομμάτων και των ηγεσιών τους.

Στο ότι μέσω αυτών των συγκεκριμένων σεναρίων, προφανώς, δεν εξελίσσεται δημοκρατικά η χώρα θα συμφωνήσω, αλλά θα καγχάσω ως προς το δεύτερο. Μα, τα σενάρια αυτά αναπτύσσονται εξαιτίας της πολιτικής αποδυνάμωσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μετά τα σκάνδαλα και την εμπλοκή τους στην πτώχευση της χώρας και όχι το αντίστροφο!

Τα όποια σενάρια, τα οποία απηχούν τον προβληματισμό για την εξέλιξη του πολιτικού συστήματος στη χώρα, έχουν ως αφετηρία το πολιτικό ναυάγιο της μεταπολίτευσης και όχι την...
 υπονόμευση μιας κάποιας δημοκρατικής τάξης. Τα «σχέδια» αναδιάρθρωσης από όπου κι αν προέρχονται, δημιουργούνται για να οργανώσουν, σύμφωνα ασφαλώς με τη βούληση συγκεκριμένων συμφερόντων, την διαπιστούμενη αταξία, το πολιτικό χάος που διαμορφώνεται αυτή την περίοδο, εξαιτίας της παράδοσης της χώρας στη διεθνή οικονομική ελίτ και λόγω του ζόφου των σκανδάλων και των μεθοδεύσεων των διαπλεκόμενων συμφερόντων, έτσι ώστε αυτά να διασκεδαστούν.
Η αφετηρία μας δεν θα έπρεπε λοιπόν να είναι η εξέταση των όποιων σεναρίων υπό το πρίσμα της υπονόμευσης του καθεστώτος. Αντίθετα απαιτείται η κριτική διερεύνηση των σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί στη συγκυρία εντός του πολιτικού συστήματος και η εξέταση πώς αυτές θα μπορούσαν να εξελιχθούν με τον δημοκρατικότερο δυνατό τρόπο, ώστε να προκύψει κάτι άλλο – διαφορετικό πολιτικό σύστημα - σύγχρονο, πλουραλιστικό και όχι δικομματικό, διαφανές και απαλλαγμένο από την πρακτική και την κουλτούρα της διαπλοκής.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως προβληματικοί πολιτικά μηχανισμοί, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Όχι μόνον δεν προσφέρουν στη δημοκρατία, αλλά τουλάχιστον τα δύο πρώτα την προσβάλουν με την ύπαρξή τους και μόνον. Τα οικονομικά τους σκάνδαλα, ο αρχηγισμός, η διαπλεκόμενη φύση τους, ο λαϊκισμός και η πελατειακή τους δομή και λειτουργία είναι αυτά που έφεραν τη χώρα στα σημερινά χάλια. Τα δύο αυτά κόμματα αποδιοργάνωσαν το κράτος συστήνοντας το κομματικό κράτος, εξευτέλισαν την εθνική ταυτότητα και σήμερα συμβάλουν, το καθένα ασφαλώς σε διαφορετικό βαθμό, στον κοινωνικό εξανδραποδισμό. Η δική τους κρίση μεταβάλλεται σε κοινωνική κρίση, ενώ επαπειλείται εθνική κρίση. Ο λαός, εμφανώς πλέον, δεν εμπιστεύεται την κυβέρνησή του, ενώ ταυτόχρονα η ΝΔ είναι απολύτως ανυπόληπτη. Το κύρος των δύο αυτών κομμάτων είναι ανύπαρκτο και από ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω κανείς διεθνής παράγοντας δεν τους παίρνει στα σοβαρά.
Το πολιτικό μας σύστημα, αγαπητέ Νίκο Κοτζιά, είναι ένα κουρελιασμένο και εξευτελισμένο υποκείμενο, η ύπαρξη του οποίου επιβαρύνει την κοινωνικο-οικονομική κρίση στη χώρα. Άργησε πολύ να αντιληφθεί το αδιέξοδό του. Είναι πλέον ανίκανο να διαχειριστεί οτιδήποτε, γι’ αυτό άλλωστε παρέδωσε την εξουσία στο ΔΝΤ και στις Βρυξέλλες. Μετά από αυτό για να σταθεί στα πόδια της η ελληνική δημοκρατία, απαιτείται ένα μεσοδιάστημα πολιτικής και διοικητικής αναδιοργάνωσης, η οποία είτε θα γίνει από ένα αντικαθεστωτικό μπλοκ συνασπισμένων δυνάμεων ή από τους παράγοντες του καθεστώτος με την μορφή μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». Αυτό δεν το θέτω ως δίλλημα. Αποστρέφομαι τα διλλήματα διότι οδηγούν σε ηγεμονισμούς. Είναι όμως νομίζω μια καλή βάση συζήτησης και πολιτικών τοποθετήσεων. Η μετάβαση σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα διαφορετικό από το αποτυχημένο σημερινό, είναι μια κρίσιμη διαδικασία για την εξέλιξη των δημοκρατικών θεσμών στη πατρίδα μας. Θα έλεγα ότι αυτή θα κρίνει το μέλλων των επόμενων γενεών.
Άρα, αντί να σχολιάζουμε τα «σενάρια» σαν να πρόκειται για μηχανισμούς αποσταθεροποίησης, ας τα εξετάσουμε σοβαρά και ας διαβουλευτούμε επ’ αυτών και άλλων πολλών σεναρίων. Είναι άλλωστε η εποχή των σεναρίων, ας τα προσεγγίσουμε προοδευτικά! Πάντα όταν τα καθεστώτα κλονίζονται λουλουδίζουν τα σενάρια και αυτό είναι αναπόφευκτο. Οι φήμες και η «σεναριολογία» δεν είναι τίποτε άλλο πάρα τα συμπτώματα ενός ασθενούς καθεστώτος, οργανικό μέρος του οποίου είναι και τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα. Αντί λοιπόν να αμυνόμαστε ως προς αυτά (τα σενάρια), ας ανοίξουμε ένα πολιτικό διάλογο με κριτήριο την πρόοδο και τον εκδημοκρατισμό και όχι τη συντήρηση της ψευδο-δημοκρατίας και της ψευδο-αποτελεσματικότητας μιας καταρρέουσας πολιτικής δομής.
Σε άλλη περίπτωση θα καταντήσουμε και εμείς σαν τα δυστυχισμένα, πανικόβλητα επικοινωνιακά όργανα των νταβάδων που βλέπουν παντού εχθρούς, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι ολοένα και περισσότεροι συμπατριώτες μας θεωρούν αυτά τον μεγαλύτερο εχθρό. Να και ένα άλλο σύμπτωμα της κατάρρευσης: μας απειλούν…οι εχθροί και όχι οι πράξεις μας και η πολιτεία μας . Επικίνδυνες προσεγγίσεις ενός συστήματος που πνίγεται και προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του, που και αυτά είναι πλέον λιγοστά.