Το σύγχρονο ελληνικό δράμα...

Από το http://logoplokies.blogspot.com/ Όσοι αποδεχόμαστε τον Μαρξισμό ως εργαλείο και μέθοδο ανάλυσης, περιγραφής και εκτίμησης των κοινων...

Από το http://logoplokies.blogspot.com/

Όσοι αποδεχόμαστε τον Μαρξισμό ως εργαλείο και μέθοδο ανάλυσης, περιγραφής και εκτίμησης των κοινωνικών εξελίξεων, (όχι, απαραίτητα, και ως δόγμα παρέμβασης και θεραπείας…), δεν έχουμε καμιά αυταπάτη για το τι συμβαίνει και στην Ελλάδα, σχετικά με την κρίση, το χρέος, τη χρεοκοπία…
Οι εκμεταλλευτές και οι κλέφτες στην καπιταλιστική κοινωνία είναι οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής, που καρπώνονται την υπεραξία της εργασίας. Το Κεφάλαιο, για να διατηρεί το ρόλο του και τα προνόμιά του, έχει...
«θέσει» στην υπηρεσία του τον κρατικό μηχανισμό κι έχει, ως, βασικούς, λακέδες του, πολιτικούς, (για να φτιάχνουν τους νόμους και τους κανόνες στα μέτρα του), τραπεζίτες (για να δίνουν δάνεια, εύκολα και αγύριστα ) και δημοσιογράφους (για να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη κατάλληλα…).
Στην Ελλάδα, όπως και παντού, οι κεφαλαιοκράτες, δεν αναφέρονται ποτέ, σχεδόν, σωστά και πλήρως, ως προς το ρόλο τους. Συνήθως περιορίζονται (π.χ. ολιγαρχία ή νταβατζήδες), εξαγνίζονται (δημιουργοί θέσεων εργασίας…), εκθειάζονται (επενδυτές που βάζουν τα κεφάλαιά τους…).
Η αλήθεια είναι, πως, ανέκαθεν, στη χώρα του «ήλιου και της θάλασσας», οι όποιες επενδύσεις έγιναν με επιχορηγήσεις από το κράτος, (που προέρχονταν από την καταλήστευση των αποθεματικών των Ταμείων, δηλαδή τις εισφορές του εργαζόμενου…), ενώ τα ίδια κεφάλαια ήταν, πάντα, δάνεια των Τραπεζών, τα οποία, με τη σειρά τους, παρέμειναν απλήρωτα, μετεξελισσόμενα στα πασίγνωστα θαλασσοδάνεια και μετουσιωμένα σε καταθέσεις στην Ελβετία και σε βίλλες, κότερα κ.α., στην Ελλάδα.
Χρειάζονται παραδείγματα ; Όχι, πλέον, στον καιρό μας. Τα πάντα είναι γνωστά και προσβάσιμα, στο διαδίκτυο. Δεν υπάρχει επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα, (κατασκευαστική, εισαγωγική, εμπορική κλπ), που να μην κοστίζει, διπλά, τριπλά, ακόμα και 7πλάσια, από ανάλογες στο εξωτερικό και δη, στην Ε.Ε.
Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα εφαρμόζονταν ανέκαθεν στην πιο άγρια, από πλευράς εκμετάλλευσης και συσσώρευσης κερδών, μορφή του, γεγονός που έδινε τη δυνατότητα στους φορείς και εκφραστές του, (έχοντας περίσσια κεφαλαίων), να λαδώνουν, να διαφθείρουν και να ποδηγετούν.
Από εκεί ξεκινάει η ρίζα της διαφθοράς και των μιζών κι όχι, όπως θέλουν και επιδιώκουν να παρουσιάσουν το πρόβλημα, οι κάθε είδους «ενημερωτές», αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, μίσθαρνα όργανα κι αυτοί των εκμεταλλευτών και των διαφθορέων.
Κάτω από απ΄ αυτή την – αληθινή – οπτική γωνία, ο καθένας αντιλαμβάνεται, πόσο έξω από τα πράγματα είναι όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική κοινωνία, πόσο στο απυρόβλητο, από λαό και πολιτική ηγεσία, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας της χώρας.
Πιο θλιβερή είναι η διαπίστωση, πως για τη διέξοδο, εφαρμόζονται πολιτικές ενίσχυσης – παραπέρα – των κεφαλαιοκρατών, (ντόπιων και ξένων), σε αντίθεση με τον σφαγιασμό του εργαζόμενου λαού, ενώ τείνει να κυριαρχήσει – αν δεν έχει κυριαρχήσει ήδη – η άποψη, πως αυτοί αποτελούν και την εγγύηση, με την επιχειρηματική τους δράση και τις "επενδύσεις" τους, για την πρόοδο και την ανάπτυξη !