Η γεύση του «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ» και… η οσμή του «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ»

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Μέλους της γραμματείας του Π.Α.ΜΕ. ΚΕΡΚΥΡΑΣ Αν. προέδρου του νομαρχιακού τμήματος ΑΔΕΔΥ Κέρκυρας Μέλους της ΔΑΣ-...

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Μέλους της γραμματείας του Π.Α.ΜΕ. ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Αν. προέδρου του νομαρχιακού τμήματος ΑΔΕΔΥ Κέρκυρας
Μέλους της ΔΑΣ-ΟΤΑ
στο σωματείο εργαζομένων ΟΤΑ ν. Κέρκυρας

    Το σχέδιο "Καλλικράτης" ήρθε σαν συνέχεια της επίθεσης που γίνεται στο λαϊκό εισόδημα, τα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του "Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης" (όπως ειπώθηκε και δια στόματος του υπ. Εσωτερικών Ραγκούση), τα αποτελέσματα του οποίου ήδη …«απολαμβάνουμε».

Ο "Καλλικράτης", λοιπόν είναι μέρος του πολέμου που δέχεται ο λαός και σαν τέτοιον οφείλουμε να τον αντιμετωπίζουμε. 

  Όλο το προηγούμενο διάστημα έως και την ψήφιση του νομοσχεδίου ενισχύθηκαν οι δευτερεύουσες διαφωνίες , για το χωροταξικό , ασυμβίβαστο δημάρχων κλπ. Αποσιωπήθηκε  επιμελώς κάθε συζήτηση και... 

 προβληματισμός της ουσίας δηλαδή ποιόν εξυπηρετεί η διοικητική μεταρρύθμιση. Ακόμη και στην Κέρκυρα συνέβη ακριβώς το ίδιο. Οι διαφωνίες και οι ενστάσεις της ΤΕΔΚ όσο και των δημάρχων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) περιορίστηκαν στο «όχι ένας δήμος» και επί της ουσίας ουδείς λόγος. Ακόμη και ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε σε αποπροσανατολιστικές  προτάσεις «δημοψηφίσματος ενάντια στον ένα δήμο», αντί βεβαίως να καταδικάσει το σύνολο και τον αντιλαϊκό πυρήνα του «Καλλικράτη».

     Oι παρατηρήσεις της ΚΕΔΚΕ, περιορίστηκαν σε ζητήματα που δε θίγουν τον πυρήνα του "Καλλικράτη". Απέκρυψαν το βασικό, ότι δηλαδή οι περιφερειακές ανισότητες και η συντριπτική πλειοψηφία των τοπικών προβλημάτων είναι απόρροια της γενικής πολιτικής που εφαρμόζεται χρόνια τώρα από τις γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις.

    Όμως, έχουμε και μνήμη και κρίση, γνωρίζουμε πως μια διοικητική μεταρρύθμιση από μόνη της δεν καθορίζει την ασκούμενη πολιτική, αντίθετα μάλιστα η κατεύθυνση της ασκούμενης πολιτικής καθορίζει και το περιεχόμενο και την στόχευση, της Διοικητικής μεταρρύθμισης . 

    Και για να μη μιλάμε αόριστα, ας δούμε πώς εξελίχθηκε ο «Καποδίστριας» από το 1997 μέχρι σήμερα. Τι έγινε με: 

-         Τις κοινωνικές και προνοιακές υπηρεσίες που μεταφέρθηκαν ως νέες αρμοδιότητες στους Δήμους. Καλυτέρευσαν και επεκτάθηκαν με την μορφή παροχών προς τους Δημότες, ή όχι;

Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα αν δει κανείς την επιβολή τροφείων (δηλ. φόρων) στους βρεφονηπιακούς  σταθμούς και σε γηροκομεία. Τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι» αντί να χρηματοδοτηθούν γενναία από τον κρατικό προϋπολογισμό με μέσα, πόρους και μόνιμο προσωπικό ευτελίστηκαν και παρέμειναν προεκλογικό σύνθημα. Το προσωπικό σ’ αυτά τα προγράμματα ουδέποτε ήταν μόνιμο, «μονίμως» όμως ήταν απλήρωτο.

Οι  Δημοτικοί φόροι χαράτσωσαν και ροκάνισαν  το ήδη πενιχρό εισόδημα των εργαζομένων, όπως και μια σειρά υπηρεσίες που  ιδιωτικοποιήθηκαν.

-        Οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους Δήμους μέσα από την θεσμοθέτηση των Κ.Α.Π. καταβλήθηκαν πολλαπλασιάζοντας τα έσοδα προς τους Δήμους, ή όχι; Το κράτος όχι μόνο δεν αποδίδει στους δήμους θεσμοθετημένους φόρους ως ο χειρότερος μπαταχτσής με τις οφειλές του να ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ. Το μέγεθος δε της κλεψιάς προς τους Δημότες με την απόλυτη συναίνεση και των Δημάρχων ΠΑΣΟΚ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (ΚΕΔΚΕ) με την αύξηση των Δημοτικών τελών έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα π.χ. Το 2002 η αναλογία Κρατικής επιχορήγησης με Δημοτικά Τέλη ήταν 70% με 30% , το 2008 είχε αντιστραφεί στο 31% με 69%.

-         Ήταν στήριγμα για τα εργασιακά δικαιώματα ή όχι; Τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της απασχολησιμότητας ως δειγματολόγιο έχουν σήμερα την Τ.Α. Πάνω από 24 διαφορετικές εργασιακές σχέσεις εφαρμόζονται με τις ευλογίες της Ε.Ε. μιας και για μια σειρά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας , επαγγελμ. κατάρτισης κλπ. για να εφαρμοστούν και να επιχορηγηθούν οι Δήμοι έχουν ως προϋπόθεση και το ανάλογο απασχολήσιμο κουστούμι (4ωρα , stage , δελτία παροχής κλπ.) Όσο για την αναλογία μονίμων με έκτακτους  το 2003 ήταν 80% με 20% και το 2009 65% με 35% αντίστοιχα. Υπάρχουν δε σε πολλούς δήμους  συμβασιούχοι που είναι ξεπερνούν  το μόνιμο προσωπικό. 

    Σε γενικές γραμμές αυτή ήταν η «γεύση» που πήραν οι εργαζόμενοι και ο λαός από την εφαρμογή του «Καποδίστρια». 

Όμως  το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος, όπως και κάθε άλλο, στη μακρόχρονη ιστορική διαδρομή του, εμφάνισε διαφορετικές διοικητικές δομές, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες. Όλες όμως εξυπηρετούσαν τη στήριξη των καπιταλιστικών σχέσεων, δηλαδή την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την έμμεση υποταγή των αυτοαπασχολουμένων στο κεφάλαιο. 

Στόχος και της επιχειρούμενης σήμερα διοικητικής μεταρρύθμισης είναι να ενισχυθεί ο ρόλος του αστικού κράτους ως: 

Στρατηγείου της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της διαμόρφωσης των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και της οικοδόμησης κοινωνικών συμμαχιών της αστικής τάξης.

Φορέας διασφάλισης της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας στη διεθνή αγορά.

Φορέας καταστολής και χαλιναγώγησης της ταξικής πάλης.

Σε αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιούνται όλοι οι μηχανισμοί του κράτους και η τοπική και περιφερειακή διοίκηση.     Η κυβέρνηση στοχεύει με τον Καλλικράτη στην προσαρμογή του αστικού κρατικού μηχανισμού, για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου με την δημιουργία μεγάλων δήμων, άρα μεγάλων αγορών. 

Όμως:                                  

·        Για τους εργαζόμενους έρχονται νέα δεινά με ενίσχυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Το τι ξημερώνει μετά τις συγχωνεύσεις, με την κατάργηση των νομαρχιών και των χιλιάδων θέσεων εργαζομένων, των δημοτικών επιχειρήσεων, των Ν.Π.Δ.Δ. των Δήμων, με τη σύνταξη νέων οργανισμών εσωτερικής υπηρεσίας , που θα καταργούνται θέσεις και θα απολύονται εργαζόμενοι, η στην καλύτερη περίπτωση θα μετατάσσονται σε προσωποπαγείς θέσεις. Ήδη πριν ακόμη ψηφιστεί το νομοσχέδιο όλοι οι κυβερνητικοί κύκλοι δεν έκρυβαν ότι θα γίνουν μαζικές (δεκάδες χιλιάδες) απολύσεις. 

·        Θα μεταφερθούν στους νέους δήμους αρμοδιότητες που ξεπερνούν τις 200 με ελλιπή η καθόλου χρηματοδότηση. Η κεντρική εξουσία αποποιείται την ευθύνη της για οτιδήποτε έχει κοινωνική κάλυψη για τους δημότες. Ουσιαστική είναι η μεταφορά τομέων όπως Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια και αυτό σημαίνει κατακερματισμός ,υπονόμευση, υποβάθμιση και όξυνση του ταξικού χαρακτήρα τους . Η ποιότητά τους θα εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση κάθε δήμου, και ταυτόχρονα θα γίνονται αντικείμενο για επιχειρηματικά κέρδη, για μπίζνες . 

·        Επίσης θα έχουμε φιλανθρωπική διαχείριση κοινωνικών προβλημάτων που το ίδιο το σύστημά τα παράγει, με ξενώνες αστέγων, συσσίτια ,φαρμακεία, σούπερ μάρκετ κλπ.

·        Αποτελεσματικότερη θα είναι η εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών μέσω του νέου αντιδραστικού νομοθετικού λειτουργικού σχεδίου που θα ακολουθήσει όπως νέου Κώδικα των Δήμων, δηλαδή όποιος δήμαρχος ή Δημοτ. Συμβούλιο δεν συναινεί στην κεντρική πολιτική κατεύθυνση παύεται κλπ. Από αυτοτελείς υπηρεσίες εποπτείας για τον έλεγχο των οικονομικών και την ανάλογη χρηματοδότησή των δήμων. Εφαρμογή ακόμα μεγαλύτερης ανισομετρίας μεταξύ των περιφερειών λόγω της «αναπτυξιακής» πολιτικής και της «ανταγωνιστικότητας» π.χ. στην Ελλάδα βρίσκονται οι φτωχότερες 7 επαρχίες από τις 105 που έχει χωριστεί η Ε.Ε. 

    Αυτή είναι και η… «οσμή» που αποπνέει η νέα μεταρρύθμιση του «Καλλικράτη». 

    Οι  εργαζόμενοι, έχουν κάθε συμφέρον και χρέος να καταδικάσουν ταυτόχρονα τους αίτιους και τις αιτίες που οδηγούν σ’ αυτήν την εξέλιξη.

Να καταδικάσουν και τη συνειδητή συσκότιση που καλλιέργησαν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.   Στην αρχή καθησύχαζαν τους εργαζόμενους και έβλεπαν μόνο επιμέρους προβλήματα στον «Καλλικράτη»,κάνοντας μάλιστα και προτάσεις. Τώρα ανακάλυψαν κάτω και από την πίεση των ταξικών δυνάμεων και των αγώνων που αναπτύσσονται, ότι η ψήφισή και η εφαρμογή του θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στους εργαζόμενους. 

    Σήμερα, κάθε παθητικότητα στα μέτρα  που επιβάλλει η κυβέρνηση με το ΜΝΗΜΟΝΙΟ (στήριξης στο κεφάλαιο) και η μη ενεργοποίηση για τη ρήξη με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές , έστω κι άθελα είναι συνενοχή για να χειροτερέψει η ζωή μας και των παιδιών μας.

   Ακόμα και η διοικητική μεταρρύθμιση του «Καλλικράτη» είναι μέρος του μνημονίου αυτού, γι’ αυτό και πρέπει το εργατικό κίνημα να την απορρίψει στο σύνολό της επειδή θα γίνει οδοστρωτήρας των κοινωνικών δικαιωμάτων, και αναγκών του λαού γενικότερα. 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ… 

ΓΙΑΤΙ, ( ΔΙΚΑΙΩΣ ) ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ …ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.