Παρακμή και μέλλον...

Από τον Κώστα Παπαηλία ΠΕΙΡΑΙΩΣ VS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ Tις χωρίζει η πιο άσχημη πλατεία της Ευρώπης και αναπόφευκτα αντλούν ενέργεια από εκείνη ...

Από τον Κώστα Παπαηλία

ΠΕΙΡΑΙΩΣ VS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Tις χωρίζει η πιο άσχημη πλατεία της Ευρώπης και αναπόφευκτα αντλούν ενέργεια από εκείνη και όμως καθεμιά μετά το τέλος της Αίγλης της Παλιάς Αθήνας ,πήρε τον δικό της δρόμο και την δική της ταυτότητα στον αστικό τυφώνα της πόλης. Η Πανεπιστημίου ήταν και είναι το καμάρι της Αθήνας και συμπυκνώνει στο περήφανο φάρδος της το σημαντικότερο κτιριακό απόθεμα της πόλης. Αν όλα πάνε καλά θα μπορεί κάποιος να θαυμάζει όλα αυτά τα κτίρια, χωρίς φόβο να πατηθεί από τα χιλιάδες διερχόμενα αμάξια. Στην αντιπέρα όχθη, στις εσχατιές της βιώσιμης και φιλόδοξης πόλης, ρέει εξίσου καθαρή με τον Κηφισό, η Πειραιώς και η Αθήνα θυμίζει πια...

 αφρικανική πόλη ,μετά από βομβαρδισμό και πλιάτσικο.
Η λεωφόρος μοιάζει να κρατάει ομπρέλα στην βροχή της ευζωίας, που αλήθεια είναι δεν πέφτει πολύ στην Αθήνα τον τελευταίο καιρό .Έως το βρεφοκομείο (πλατεία Κουμουνδούρου) η κατάσταση είναι απλά ντροπιαστική και γεννά λογικά ερωτήματα, που θα μείνουν για καιρό αναπάντητα .Τα νεοκλασικά χάθηκαν και αντικαταστάθηκαν από κακοφτιαγμένα παρκινγκ που τέμνονται σε διαλυμένους τυφλούς τοίχους. Η αποθέωση του 70’ς κουτιού είναι αυτοκρατορία και μοναδική αρχιτεκτονική εδώ. Μπετονένια κτίρια, πολλά πλέον άδεια κελύφη ,χωρίς ψήγματα καλαισθησίας, με τους σκελετούς τους κατάμαυρους σαν από πυρκαγιά και δεκάδες aircondition σαν βαθιά στίγματα. Λίγα ξενοδοχεία ανάμεσα τους ,προσπαθούν να κάνουν την διαφορά, αλλά οι συνθήκες που επικρατούν εκεί ,τα κάνουν να μοιάζουν με «οχυρά» και οι άτυχοι τουρίστες που τα έκλεισαν ,χωρίς να γνωρίζουν την περιοχή που πάνε, υιοθετούν τακτική επιβίωσης «χτυπώ και φεύγω».
Στα βρώμικα πεζοδρόμια ,ακούγεται οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πλην της ελληνικής, ενώ σε κάθε στενό η αστυνομία αν και υπαρκτή, μοιάζει ανύπαρκτη μπροστά στον φόρτο της ύποπτης κίνησης, των ναρκωτικών, της ρυπαρότητας και της παρακμής.
Ο κτιριακός πλούτος δεν υπάρχει πια, μόνο κτίρια που αξίζουν απόσυρση. Η μεγαλύτερη πολυκατοικία της Αθήνας ,δίπλα από την μικρή όαση Τσίλερ, την εκκλησία του βρεφοκομείου, είναι πλέον η πολυκατοικία των μεταναστών και της ακμάζουσας china town της Αθήνας που έχει κάνει την Πειραιώς ,βασίλειο της. Ο δε εσωτερικός της χώρος έχει μετατραπεί στην κυριολεξία σε αποχωρητήριο .Δίπλα της αστικά πτώματα, αλλά και κάποια ενεργά και ταυτόχρονα ενεργοβόρα τέρατα,όπως εκείνα της ΔΕΗ στην Μύλλερου .
Στην συμβολή της Πειραιώς με την υποβαθμισμένη πια Ιερά οδό και ύστερα από λιγοστές νεοκλασικές αναπαύσεις και ξεχωριστά μαγαζιά που δίνουν κάποιο χρώμα ,το γαλήνιο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, ο Κεραμεικός, διαμελισμένος από την λεωφόρο ,επισκιασμένος από τα ακαλαίσθητα μεγαθήρια που χτίστηκαν και χτίζονται ακόμα δίπλα του. Πιο δίπλα το Γκάζι ανασαίνει ύστερα από χρόνια παρακμής, με μια ανάπτυξη που κυρίως υποκίνησε το ιδιωτικό ενδιαφέρον και οι τάσεις της εποχής. Η ανάπτυξη όμως στο Γκάζι,που γίνεται πλέον ένα από τα πιο δυναμικά χαρτιά στον νεόδμητο αστικό χάρτη, δεν αρκεί για να αγνοηθεί η γενική αντίληψη για αυτό το ακρωτηριασμένο κομμάτι της Αθήνας, που με τον πιο δυσάρεστο τρόπο, ενώνει την πρωτεύουσα με τον Πειραιά.