Και τώρα, τι κάνουμε;...

Tου Ανδρέα Ανδριανόπουλου http://www.andrianopoulos.gr/    Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Εγινε στην Ελλάδα αναδιανομή πλούτου, δίχως να...

Tου Ανδρέα Ανδριανόπουλου
http://www.andrianopoulos.gr/  

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Εγινε στην Ελλάδα αναδιανομή πλούτου, δίχως να υπάρχει πλούτος. Εγινε ανακατανομή εισοδήματος, σοσιαλιστικής η λαικοδεξιάς έμπνευσης, με τα λεφτά των «διαβολικών» ξένων τραπεζιτών και των «μισητών» διεθνών κερδοσκόπων. Και, όπως ήταν αναπόφευκτο, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Ποιός θα πληρώσει; Μα, προφανέστατα εκείνοι που μετείχαν στο πάρτυ. Ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία που, δίχως να παράγει κάτι καινούργιο η να δουλέψει περισσότερο, είδε τα εισοδήματά της να αυξάνουν και το βιοτικό της επίπεδο θεαματικά να βελτιώνεται.
Από το σύνολο των ετήσιων κρατικών εξόδων το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις του δημόσιου τομέα, το 20% σε εξυπηρέτηση των κρατικών χρεών και το 10% μόλις σε...
 γενικές δραστηριότητες. Από αυτά, σε ετήσια βάση, το 12% (με τους καλύτερους υπολογισμούς) αναγκαζόμαστε να τα δανεισθούμε διότι δεν το έχουμε. Χρωστάμε συνολικά, μέχρι την στιγμή αυτή, 300 δις. ευρώ περίπου (γιατί κάποια ενδεχομένως και να κρύβονται). Και πληρώνουμε κάθε χρόνο, από δανεικά κατά κύριο λόγο, κάπου 30 δις ευρώ σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Συντηρώντας έτσι τον μεγαλύτερο αναλογικά δημόσιο τομέα της γής, ενώ το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του είναι από άθλιο έως ανύπαρκτο.
Μπορεί να σηκώσει τα βάρη αυτά, με βάση τα σημερινά δεδομένα, η χώρα; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι!! Κι αν το 2010 ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα με την βοήθεια ΕΚΤ και ΔΝΤ, τι θα γίνει του χρόνου; Και τον χρόνο μετά; Η συζήτηση λοιπόν που γίνεται είναι εκτός ουσίας. Είναι σαν να έρχεται καταπάνω μας ένας γιγαντιαίος ελέφαντας κι εμείς να ανησυχούμε για το μέγεθος των κοπράνων του. Το βασικό ερώτημα είναι τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε εμείς μόνοι μας, όχι για να δανειζόμαστε ευκολότερα (όπως λαθεμένα επιμένουν οι περισσότεροι), αλλά για να αρχίσουμε να αποπληρώνουμε αυτά που χρωστάμε. Διότι τώρα δανειζόμαστε για να πληρώνουμε τα χρωστούμενα. Και το συνολικό χρέος μας φυσιολογικά μεγαλώνει.
Για να αποφύγουμε την χρεωκοπία, την κοινωνική καταβαράθρωση και τα λαικά συσσίτια στις πλατείες, ένα δρόμο έχουμε μπροστά μας. Τις δραματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνές και στο μέγεθος του κράτους. Αλλά αυτό προυποθέτει ηγεσίες έτοιμες να αντέξουν μιά πρόσκαιρη αύξηση της ανεργίας από απολύσεις στο δημόσιο, και την συνακόλουθα απαραίτητη μείωση φόρων στον ιδιωτικό τομέα. Ο ένας δηλ να γίνει επαχθής (δημόσιο) και ο άλλος ελκυστικός (ιδιωτική οικονομία). Και ηγεσίες βέβαια που δεν κλονίζονται στην θέα μαινόμενων συνδικαλιστών και ξεβολεμένων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών. Κι αντοχή βέβαια σε επιθέσεις μέσων ενημέρωσης για δήθεν σκληρότητα και αδικίες. Που σχεδόν αυτόματα θα εκδηλωθούν. Ετσι όμως θα έρθει η ανάπτυξη. Με στήριγμα τις ανοιχτές αγορές και την μείωση φόρων και γραφειοκρατίας. Όχι με νομικά κίνητρα, παροχές και κρατικές δαπάνες. Αυτό το τελευταίο προσπάθησε να κάνει ο Ομπάμα στις ΗΠΑ. Και τα αποτελέσματα είναι ήδη αρνητικά.
Πως όμως μπορείς να τα πετύχεις όλα αυτά με ένα λαό που έχει πεισθεί πως στην πράξη θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κρίση δίχως κανένα επαχθές μέτρο; Αρκεί «οι κλέφτες οι πολιτικοί» να φέρουν τα λεφτά πίσω. Οι προπαγανδιστές τέτοιων απόψεων υποστηρίζουν πως δεν ήταν κακό πως χρωστούσαμε. Πως ζούσαμε με πόρους δηλ. που ποτέ δεν είχαμε κερδίσει. Και που μοιράζαμε αφειδώς χρήματα και παροχές (άρα πως τα «έφαγαν οι πολιτικοί»;). Θα μπορούσαμε, λένε οι ίδιοι, να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε. Ενδεχόμενα κρύβοντας την πραγματικότητα από τις διεθνείς αγορές. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν είχαν όμως την ίδια γνώμη και οι δανειστές μας. Που δεν είχαν την παραμικρή πρόθεση να μας δώσουν χρήματα ξανά. Γιατί λοιπόν αφού «δεν χρωστάμε πολλά» - γιατί λέγεται κι αυτό - συνέβη αυτό; Απλά, διότι το μέγεθος του χρέους δεν είναι σε κάθε χώρα της ίδιας σημασίας.
Ενα ζήτημα «ποιότητας του χρέους» είναι η σχέση του με το ΑΕΠ. Αλλά και ποιές είναι οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας χωριστά. Αν δηλαδή η χώρα έχει πολλούς φυσικούς πόρους η / και μια δυναμική παραγωγική υποδομή το μεγάλο χρέος δεν αποθαρρύνει τους δανειστές. Διότι αισθάνονται πως θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Εχει επίσης σημασία σε ποιούς χρωστάει. Η Ιαπωνία λ.χ. χρωστάει ένα τεράστιο ποσοστό πολύ πάνω από το ΑΕΠ της. Αλλά τα χρωστάει σε γιαπωνέζικες τράπεζες και funds. Βασική επίσης σημασία έχει αν το χρέος είναι δημόσιο η ιδιωτικό. Η Ελλάδα, σαν κράτος, χρωστάει 300 δις. Ευρώ. Που αποτελεί το 120% περίπου του ΑΕΠ. Μαζί με το ιδιωτικό χρέος το ποσό ανεβαίνει σε 800 δις. Ευρώ. Πως είναι λοιπόν δυνατόν, όπως ισχυρίζεται λ.χ. η El Pais, να είναι το σύνολο για την Ελλάδα στο 165%; Μήπως και πάλι έπαιξαν τον ρόλο τους τα λεγόμενα Greek Statistics;
Σε άλλες επίσης χώρες το μεγάλο ποσοστό σε σχέση με το ΑΕΠ προέρχεται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα. Και είναι σε τράπεζες της ίδιας της χώρας (λ.χ ΗΠΑ, Σκανδιναυοί). Το ιδιωτικό επίσης χρέος έχει σημασία τι ποιότητας είναι. Αλλιώς βλέπουν οι αγορές το χρέος επιχειρήσεων που δημιουργούν τεράστιους τζίρους και πρωταγωνιστούν σε εξαγωγές η σε νέες τεχνολογίες κι’ αλλιώς τα καταναλωτικά χρέη η εκείνα που στοχεύουν στην κάλυψη ταμειακών αδιεξόδων που δεν υπάρχει προοπτική να υπερκαλυφθούν από την όποια μελλοντική παραγωγή (άλλο δηλ. η Microsoft., η Nokia και η Volvo και άλλο ο ΟΣΕ η οι ΗΣΑΠ). Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα μυστήριο στις όποιες σχετικές συνωμοσιολογικές «αποκαλύψεις». Πλην της εμμονής σε θέσεις που βλέπουν πίσω από κάθε αδιέξοδο την κακή παγκοσμιοποίηση και τον διαβολικό καπιταλισμό των ανοιχτών αγορών.
Πουθενά γι αυτούς που κοιμίζουν τον λαό δεν φταίνε οι κλειστές αγορές, ο κρατισμός και η εμμονή σε παροχές από χρήματα που δεν υπάρχουν καθώς και η αναδιανομή εισοδήματος από ανύπαρκτο πλούτο. Κανένας δεν τολμά να πεί στον κόσμο την αλήθεια. Πως τα λεφτά που κατασπαταλήθηκαν δηλ. πήγαν σε παροχές, σε επιδοτήσεις και σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Εγινε αναδιανομή πλούτου, από πλούτο που δεν υπήρχε. Που ήταν δηλ. Δανεικός.
Ποιος όμως να ενημερώσει τον λαό όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία σχεδόν κανένας Υπουργός δεν πιστεύει; Αν ήταν στο χέρι τους οι περισσότεροι Υπουργοί θα προτιμούσαν να είναι στο δρόμο με το ΠΑΜΕ, υποστηρίζοντας πολιτικές παρόμοιες με αυτές που μας έφεραν στα σημερινά μας χάλια. Πολιτικές παροχών δηλ. και με τους ψηφοφόρους χαρούμενους. Ασχετο αν δεν υπάρχουν τα λεφτά. Και που κανείς δεν μας τα δανείζει πλέον. Επιτυχία λογίζεται στην Ελλάδα μοναχά το ξεδίπλωμα παροχών. Κι όχι η μετάδοση στον λαό συμπεριφορών υπευθυνότητας, δυναμισμού και ανάπτυξης.
Για να ξεπεράσουμε την κρίση έχουμε ανάγκη κατά κύριο λόγο σοβαρότητας. Αλλά και ένα δημόσιο τομέα, με επι κεφαλής μια κυβέρνηση βέβαια, που να πιστεύουν σ αυτά που κάνουν, να έχουν σαν οδηγό την απλή λογική κι όχι τις διάφορες πολιτικές εκτιμήσεις και να εφαρμόζουν τον νόμο. Προς κάθε κατεύθυνση. Οι σοσιαλ-ανοησίες, είτε αριστερής είτε δεξιάς προέλευσης, μας έχουν στοιχίσει ήδη αρκετά. Για να έχουμε μέλλον οφείλουμε να καταλάβουμε πως δίχως αγορές μοναχά η φτώχεια και η δυστυχία μας περιμένουν. Καιρός να ξυπνήσουμε επι τέλους…