Οι τελευταίοι ελεύθεροι καουμπόηδες στο μαντρί...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Truckers: “ain't nothin' gonna get in their way!” Δεν υπάρχει ίσως άλλη επαγγελματική ομάδα π...

Γράφει
ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Truckers: “ain't nothin'
gonna get in their way!”

Δεν υπάρχει ίσως άλλη επαγγελματική ομάδα που να προκαλεί τόσο ανάμεικτα συναισθήματα, θαυμασμού, δέους και μίσους και αυτό συμβαίνει σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Όταν τους βλέπεις απ’ τον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου να έρχονται φορτσάτοι από πίσω έτοιμοι να σε κατασπαράξουν, ή όταν σε κάποια στροφή ή ανηφόρα τους βλέπεις να ξεπετάγονται αίφνης με τις τεράστιες νταλίκες τους σαν δαίμονες, σε πιάνει ανατριχίλα. Μια στραβοτιμονιά και σε λίγα δευτερόλεπτα έχεις κονιορτοποιηθεί κάτω από το βάρος μερικών τόνων. Όταν πάλι τους βλέπεις μπροστά σου να ανάβουν το φλας και με το χέρι, σαν μικροί θεοί, να σου κάνουν νόημα να τους προσπεράσεις, γιατί μόνο εκείνοι, σαν αετοί μπορούν να δουν από ψηλά τι έρχεται, σε κάνουν να νιώθεις ανακούφιση και σιγουριά στην προσπέραση, τον μόνιμο φόβο όλων των οδηγών ιχ.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θαύμασε τους μοντέρνους καουμπόηδες truckers των αμερικάνικων δρόμων στο φιλμ Convoy (νηοπομπή) του Σαμ Πεκίμπα από το 1978. Ενας σκληροτράχηλος φορτηγατζής- trucker, που τον υποδύεται ο Κριστόφερσον, «καλός», ευθύς και ντόμπρος (όπως τον περιέγραψε κάποτε και η συγχωρεμένη Μαλβίνα), όπως ακριβώς τον ήθελε και ο Πεκίμπα, συγκρούεται με έναν «κακό» σερίφη με τον οποίο είχε από παλιά προηγούμενα, τον Μπόργκνιν.
Η είδηση μεταδίδεται αστραπιαία σε όλους τους αμερικάνικους δρόμους και όλοι οι μοντέρνοι καουμπόηδες κατευθύνονται προς συμπαράσταση στο σημείο που βρίσκεται ο buddy (καρντάσης) και Companion in arms (συμμαχητής) με το παρατσούκλι Rubber Duck. Σε λίγες ώρες...
 σχηματίζεται μια φάλαγγα από τεράστια φορτηγά (trucks), που ολοένα μεγαλώνει, καλύπτοντας χιλιάδες μίλια δρόμων. Επεμβαίνει η εθνοφυλακή, βομβαρδίζονται φορτηγά και πρώτο το φορτηγό του Rubber Duck, το οποίο τυλίγεται στις φλόγες. Στην κηδεία του, παρουσία των συντρόφων και της εγκύου συζύγου του, ακόμη και επίσημοι των αρχών της πολιτείας εγκωμιάζουν στο πρόσωπο του Rubber Duck το αμερικανικό πνεύμα ατομικής ελευθερίας των πιονιέρων, που χάρη σ’ αυτό δημιούργησαν το αμερικανικό όνειρο. Πριν τελειώσει η διαδικασία της ταφής, εμφανίζεται αίφνης ο ίδιος, ο οποίος εντωμεταξύ είχε βγει σώος μέσα από τις φλόγες. Σχηματίζεται πάλι ένα κονβόϊ με το άδειο φέρετρο του κατευθυνόμενο στο πουθενά.
Η σύγκρουση αυτών των τελευταίων καουμπόηδων με την κυβέρνηση, δημιούργησε μια γενική αμηχανία σε κόμματα αλλά και σε όλους εμάς που είμαστε απ’ έξω. Σύμφωνα με όλους σχεδόν τους θεωρητικούς, το βασικό κίνητρο του κράτους έθνους και της αστικής δημοκρατίας ήταν η προστασία της ιδιοκτησίας. Δικαίως, τα αστικά κόμματα, υποστηρίζουν πως οι μικροϊδιοκτήτες-μικρέμποροι (μεσαία τάξη), είναι η ραχοκοκαλιά της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Ο μεγάλος αλλά παρεξηγημένος στοχαστής της πολιτικής επιστήμης, ο Μακιαβέλι, έγραφε :«κάποιος μπορεί να ξεχάσει σύντομα ακόμη και το θάνατο-απώλεια του πατέρα του, ποτέ όμως την απώλεια της περιουσίας του» και μάλιστα, όταν αυτή αποκτήθηκε με κόπους και βάσανα. Αν δούμε ποια σημασία παίζει στη ζωή αλλά και στην πολιτική των ημερών μας, σε ολόκληρο τον κόσμο, το θέμα της ιδιοκτησίας, Σε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, και εδώ, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, δεν εξαιρούνται ούτε «τα ζώα που έχουν φωνή», οι περισσότεροι πόλεμοι αλλά και τα εγκλήματα, έγιναν και γίνονται για περισσότερο «ζωτικό χώρο», δηλαδή περισσότερη ιδιοκτησία. Τα περισσότερα εγκλήματα στην ελληνική ύπαιθρο γίνονται για λίγα μέτρα γης.
Οι ιδιοκτήτες φορτηγών, το είδαμε και στις διαδηλώσεις τους, είναι ότι πιο συντηρητικό(πολιτικά εννοώ και όχι γενικώς) υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και αυτό είναι φυσιολογικό. Είναι πιο δεμένοι με την ιδιοκτησία τους ακόμη και από τους αγρότες. Το αυτοκίνητο είναι συγχρόνως χωράφι και σπίτι αφού περνάνε τις περισσότερες ώρες μέσα σ’ αυτό. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται, πως οι φορτηγατζήδες ήταν ο πολιορκητικός κριός της χούντας του Πινοσέτ στη Χιλή, που έριξε την δημοκρατικά εκλεγμένη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλλιέντε. Το παράξενο της υπόθεσης με τους έλληνες φορτηγατζήδες, είναι το γεγονός, πως οι μόνοι που μίλησαν ανοιχτά υπέρ τους, είναι το ΚΚΕ και εμμέσως η ΝΔ. Το ΚΚΕ βλέπει την προσπάθεια, που είναι γενική γραμμή της Λισαβόνας, να εξαφανιστούν οι μικροί προς όφελος πολυεθνικών, μετατρέποντας σταδιακά τους μικροϊδιοκτήτες σε οδηγούς πολυεθνικών με 700 ευρώ μεροκάματο και η ΝΔ, βλέποντας να χάνει μια από τις πιο πιστές της πηγές άντλησης ψήφων. Το ίδιο πράγμα θα συμβεί σύντομα και με τους ταξιτζήδες. Και οι δυο ομάδες θα χάσουν το παιχνίδι, γιατί, ουσιαστικά και όχι επικοινωνιακά, δεν έχουν κανέναν ισχυρό σύμμαχο πλέον, όπως παλιά. Η νέα μορφή μοντέρνου καπιταλισμού των πολυεθνικών δεν τους χρειάζεται πια. Θα γίνει ότι με τις ομάδες κρούσης των Ναζί, τα περιβόητα Sturm Abteilungen (τάγματα εφόδου), που όσο τα χρειαζόταν για να καθαρίσουν το τοπίο από τους «εχθρούς του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς) τα ενίσχυαν. Όταν άρχισαν να μπαίνουν εμπόδιο στα μεγάλα σχέδια ανάπτυξης, συγκέντρωσης του κεφαλαίου στα χέρια λίγων, τα κονιορτοποίησαν. Η κάποτε πολυδιαφημισμένη ραχοκοκαλιά του συστήματος, ο θεματοφύλακας του πυρήνα του καπιταλισμού, η μικροϊδιοκτησία, άρχισε να γίνεται εμπόδιο στα μεγάλα σχέδια. Ο νέος Φουδαρχοκαπιταλισμός, επιβάλλει μια μικρή μερίδα υπερπλουσίων με πολλούς φτωχούς, όπως τα παλιά χρόνια του Μεσαίωνα.
Το παραμύθι της δήθεν απελευθέρωσης των αγορών για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, θα οδηγήσει στη φιλική «ανταγωνιστικότητα» των καρτέλ. Οι τελευταίοι καουμπόηδες, θα δυσφημιστούν και θα δαιμονοποιηθούν, πριν μπουν με σκυμμένο το κεφάλι στο μαντρί. Θα είναι μια από τις τελευταίες ανθρωποθυσίες του νέου Θεού του χρήματος, του Συγκεντρωτικού Μονοπωλιακού Κεφαλαίου, που αναδύεται σιγά-σιγά από τον ορίζοντα. Το νέο κεφάλαιο έχει μια πατρίδα και μια ιδεολογία την «απόλυτη συσσώρευση». Οποιος την υποστηρίζει είναι φίλος και σύμμαχός της. Όπως είχε πει ο Λένιν, «για το κέρδος, μπορεί να σου πουλήσει και το σκοινί που θα την κρεμάσεις». Αυτήν την εποχή οι μεγαλύτερες επενδύσεις γίνονται στην Κομμουνιστική Κίνα και στο Κομμουνιστικό Βιετνάμ. Ο καλύτερος εσωτερικός σύμμαχος, προς το παρόν τουλάχιστον, φαίνεται πως είναι η σοσιαλδημοκρατία. Μήπως τους στήνει κάποια παγίδα ή μήπως επιθυμεί να φάει κι αυτή κανένα κόκαλο; Για όσους ξέρουν από μαρξισμό, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα επιτευχθεί όταν η συγκέντρωση του κεφαλαίου θα έχει φτάσει στα όριά της και οι μάζες θα έχουν προλεταριοποιηθεί, αφού δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα. Ευκολότερα κοινωνικοποιείς μερικές χιλιάδες πολυεθνικές από δισεκατομμύρια μικροϊδιοκτήτες.