Παράδειγμα αληθινής τέχνης...

Από το http://antistasi.org/    Κωνσταντίν Βασίλιεβ Τι είναι αυτό, μπαμπά; με ρώτησε η κορούλα μου την ώρα που περπατούσαμε στο μόλο της ...

Από το http://antistasi.org/  

Κωνσταντίν Βασίλιεβ
Τι είναι αυτό, μπαμπά; με ρώτησε η κορούλα μου την ώρα που περπατούσαμε στο μόλο της Λεμεσού, δείχνοντας ένα σιδερένιο ανθρωπόμορφο ον, περικυκλωμένο από παλούκια. Είναι η σύγχρονη «τέχνη» που μας δέρνει, σκέφτηκα και δεν της απάντησα τίποτα..
Ας μας πει ο δήμαρχος «τι είναι αυτό».
Η Τέχνη, σε διάφορες εκφράσεις της (μουσική, ζωγραφική, αρχιτεκτονική, γλυπτική, θέατρο κλπ), αποδεδειγμένα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα όπλα στα χέρια αυτών που θέλουν να περάσουν κάποια μηνύματα στο υποσυνείδητο των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι...
 στις μέρες που μας εξουσιάζουν διάφοροι συμφεροντολόγοι και αρνητές κάθε Εθνικής Ιδέας, στην τέχνη κυριαρχεί το χυδαίο, η διαστροφή, ο σεξισμός και άρνηση κάθε έκφρασης εθνικής ταυτότητας.
Η Αληθινή Τέχνη είναι η εξωτερίκευση της ταυτότητας και του ψυχισμού μιας φυλής και μόνο ως τέτοια, ως Φυλετική ή Εθνική Τέχνη, μπορεί να υπάρξει. Γ' αυτό δεν υπάρχει παγκόσμια τέχνη.
Προς προβληματισμό των Ελλήνων καλλιτεχνών, παραθέτουμε ένα βίντεο με έργα ενός Ρώσου ζωγράφου. Αυτά τα έργα, εμπνευσμένα από τον φυλετικό ψυχισμό του Καλλιτέχνη, από την ρώσικη μυθολογία και από την φύση της Πατρίδας του, δεν μπορούν να μην αγγίζουν τις ψυχές και τις καρδιές των Ρώσων. Μόνο σε εθνική υπερηφάνεια μπορούν να τους ωθούν..
http://www.youtube.com/watch?v=pSrvzvkJ20Q&feature=player_embedded
Γ' αυτούς που θα σπεύσουν να κατακρίνουν τα πιο πάνω ας διαβάσουν απόσπασμα από την συνέντευξη-εξομολόγηση του Πάμπλο Πικάσο προς τον διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι και ας προβληματιστούν πως αυτός ο άνθρωπος έγινε «ο πιο μεγάλος ζωγράφος του 20 αιώνα».
«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι, αναζητούν το καινούργιο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν.
Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότης για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη. Και σήμερα ­ όπως ξέρεις ­ είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήσαν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ, ο Τισιανός, ο Γκόγια.
Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγησή μου, πιο θλιβερή απ' όσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».