Ανοίξτε το δρόμο στους ικανούς, απελευθερώστε το επάγγελμα του πολιτικού...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Πέρα από την ατομική ελευθερία , το σημαντικότερο επιχείρημα υπέρ της Δημοκρατίας, και αυτό που ώθησε την κο...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Πέρα από την ατομική ελευθερία, το σημαντικότερο επιχείρημα υπέρ της Δημοκρατίας, και αυτό που ώθησε την κοινωνία μπροστά, ήταν η ισότητα ευκαιριών. Αν ορίσουμε σαν ισότητα ευκαιριών τις συνθήκες όπου «το άτομο δε συναντά άλλα εμπόδια, στη ζωή του, παρά μόνο όσα προκύπτουν απ’ τα όρια των προσωπικών του ικανοτήτων» τότε, στην πράξη, η ισότητα είναι ένας μύθος. Η ισότητα ευκαιριών νοθεύτηκε ήδη από τις κληρονομιές.

Ο πρώτος, στοχαστής που ασχολήθηκε σοβαρά με την ισότητα ευκαιριών, δεν ήταν, όπως πολλοί νομίζουν, ο Karl Marx, αλλά ο πιο γνήσιος εκφραστής της οικονομικής σκέψης του φιλελευθερισμού, ο John Stuart Mill (1806-1870). Εκείνος που επαναπροσδιόρισε την έννοια του Homo economicus και του φιλελευθερισμού, δε δίστασε να πει ότι...
 η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι φυσικό δίκαιο, δεν υπάρχει πουθενά μέσα στη φύση ούτε την επέβαλε ο Θεός, όπως πίστευαν όλοι μέχρι τότε, αλλά είναι ένας απλός κοινωνικός θεσμός. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των ανθρώπων μιας κοινωνίας. Πίστευε, ότι αν υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για να διατηρηθεί η κληρονομιά, αυτός ήταν, για να λειτουργήσει σαν διεγερτικό, σαν κίνητρο για περισσότερη εργασία και αποταμίευση, ώστε να συσσωρευτεί περισσότερος κοινωνικός πλούτος. Παράλληλα όμως, πρότεινε περιοριστικά μέτρα γι αυτούς, που χωρίς προσπάθεια, λόγω κληρονομιάς, αποκτούν μια προνομιούχα θέση στον αγώνα για τη ζωή έναντι άλλων, δίχως να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις και ικανότητες. Πρέπει, έγραφε «να ξαναφέρουμε την ισότητα στο σημείο εκκινήσεως….περιορίζοντας το δικαίωμα να αποκτούν κάποιοι αγαθά και δύναμη μέσω της κληρονομιάς τους, δίχως να έχουν άλλες ικανότητες», και εδώ φεύγουμε πλέον από την κληρονομιά της υλικής ιδιοκτησίας και ερχόμαστε στην κληρονομιά της εξουσίας. Η γνώση, η εργατικότητα και οι ικανότητες έλεγε, είναι το μόνο πράγμα που δεν κληρονομείται αλλά δημιουργείται με κόπο και αυτό πρέπει να είναι το σημαντικότερο κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία.
Αν τους τελευταίους δυο αιώνες, περίπου, η ανθρωπότητα γνώρισε μια άνευ προηγουμένου επανάσταση σε όλους τους τομείς, αυτό οφείλεται στην κατάργηση της κληρονομικής εξουσίας της φεουδαρχίας και στην άνοδο της δημοκρατίας των ικανών. Ακόμα και ο Μαρξ (βλέπε Κομμουνιστικό Μανιφέστο) αναγνώριζε, πως οι αστικές επαναστάσεις με την δημοκρατία τους, ήταν εκείνες όπου απελευθέρωσαν τις ανθρώπινες εκείνες δυνάμεις-ικανότητες, οι οποίες μέσα σε σύντομο διάστημα δημιούργησαν ότι δεν είχε δημιουργήσει το ανθρώπινο γένος μέσα σε χιλιετίες.

Αυτό που συνέβαινε κάποτε στη φεουδαρχία, αρχίζει να επανέρχεται έμμεσα, όχι όπως τότε με τίτλους ευγενείας «ελέω Θεού», αλλά ελέω χρήματος και κληρονομικής εξουσίας. Παράδοξο σήμερα, είναι το γεγονός, ότι ενώ οι πολιτικοί μας μιλούν για απελευθέρωση των επαγγελμάτων, ώστε σε μια ανταγωνιστική αγορά να κυριαρχήσουν οι ικανότεροι με προσφορά ποιοτικότερων και φτηνότερων υπηρεσιών, στον δικό τους τομέα, το επάγγελμα του πολιτικού, τείνει να γίνει κληρονομικό. Εδώ, σύμφωνα πάντα με τους πολιτικούς μας, ο κανόνας παύει να έχει ισχύ, στην πράξη τουλάχιστον! Πέρα από το κοινοβούλιο, που ένας στους πέντε, είναι από τζάκι και σόϊ πολιτικού, τώρα οι ίδιες οικογένειες έβαλαν στο στόχαστρο και την τοπική αυτοδιοίκηση. Στη Ν.Δ. μάλιστα, στο κατ’ εξοχήν κόμμα της λεγόμενης οικονομικής ελίτ, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τάσεις νεοφεουδαρχικής χιονοστιβάδας. Μπακογιάννη, Βαρβιτσιώτης, Τζιτζικώστας, Σταϊκούρας, Πετραλιά, κ.α.

Όλα δείχνουν πως το επάγγελμα του πολιτικού θα γίνεται ολοένα και πιο κλειστό, αφού η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός έχουν απλώσει ήδη τα δίχτυα τους παντού, αλληλοϋποστηριζόμενοι και αλληλοκαλυπτόμενοι, στο βαθμό που δεν συγκρούονται τα συμφέροντά τους. Οι περιπτώσεις του Βαρβιτσιώτη και της Πετραλιά, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα, που δείχνουν και τον πολιτικό καιροσκοπισμό. Η αγάπη για την εξουσία, την οποιαδήποτε εξουσία, αποδείχτηκε για τη βέρα γλυφαδιώτισσα, πιο μεγάλη από την «αγαπημένη της» Γλυφάδα, αφού στο τέλος(δίχως να γνωρίζουμε αν υπήρξε κάποιο είδος συναλλαγής)παραιτήθηκε για να «υπηρετήσει» την Περιφέρεια. Αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους επαγγελματίες πολιτικούς. Η εξουσία είναι η μοναδική τους αγάπη. H οικογενειοκρατία είναι η πληγή της μεταπολίτευσης και η βασική αιτία της διαφθοράς στη χώρα μας.

Είναι καιρός, οι πολίτες, να δείξουν στις επόμενες εκλογές την πόρτα σε πολλούς από τους επίδοξους μνηστήρες της κληρονομικής εξουσίας των πολιτικών τζακιών, ανοίγοντας το δρόμο στους ομοίους τους ικανούς.