Ο πτυχιούχος‏....

Πριν κάποια χρόνια σπούδαζε στις ΗΠΑ ένας πακιστανός μεταπτυχιακός φοιτητής στη διοίκηση επιχειρήσεων. Όταν πήρε με άριστα το πτυχίο το...

Πριν κάποια χρόνια σπούδαζε στις ΗΠΑ ένας πακιστανός μεταπτυχιακός φοιτητής στη διοίκηση επιχειρήσεων. Όταν πήρε με άριστα το πτυχίο του οι αμερικανοί του πρόσφεραν αμέσως δουλειά λόγω των υψηλών προσόντων που διέθετε. Είχε όμως ένα ηθικό πρόβλημα ο ίδιος: να έμενε στη ξένη χώρα ή να επέστρεφε και να εργαστεί στη φτωχή πατρίδα του; Οι μόνες δίοδοι επαγγελματικής επιτυχίας και αναγνώρισης στο Πακιστάν ήταν η δημόσια διοίκηση ή ο στρατός. Κάτι αντίστοιχο που συμβαίνει και στη χώρα μας σήμερα. Πολλοί νέοι διαλέγουν το στρατό πλέον διότι στα υψηλά κλιμάκια θα απολαμβάνουν αναγνώριση , καλό μισθό για τα ελληνικά δεδομένα – βέβαια ένας έλληνας υψηλόβαθμος στρατιωτικός παίρνει όσο ένας αμερικανός λοχίας- διευκολύνσεις κατά το χρόνο σπουδών του και πληρωμή όσο καιρό σπουδάζουν (μόνο αυτοί έχουν αυτό το προνόμιο καθώς όλοι οι άλλοι φοιτητές είναι γκαρσόνια ή πλένουν σκάλες για να τα βγάλουν πέρα) βλέπετε δεν έχουν όλοι πλούσιο πατέρα, και μια καλή σύνταξη.

Μη ξεχνάμε όμως ότι το επάγγελμα του στρατιωτικού είναι δύσκολο και πολλές φορές σε αντίξοες συνθήκες. Θυμηθείτε τα Ίμια ή τους νεκρούς πιλότους εν καιρώ ειρήνης. Τώρα όμως όλα...

 αλλάζουν λόγω μνημονίου και της τρόικας που ορίζουν πια τις τύχες έστω και προσωρινά του τόπου. Ο πτυχιούχος με το διδακτορικό δεν έχει ελπίδες στη δημόσια διοίκηση ή στις ΔΕΚΟ διότι οι θέσεις αυτές είναι πολιτικού χαρακτήρα και το διαβατήριο για την απόκτηση τους είναι να είσαι ενεργό μέλλος του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος πράγμα που επηρεάζει την ομαλή λειτουργία και πορεία του δημοσίου. Έτσι βλέπουμε πολιτικούς μηχανικούς, μηχανολόγους, αρχιτέκτονες, δικηγόρους να διευθύνουν νοσοκομεία, ΔΕΚΟ, υπουργεία κλπ κάτι που κάνει τους αμερικανούς να γελάνε με τις τριτοκοσμικές πρακτικές που εφαρμόζονται στη χώρα μας. Στις ΗΠΑ για να διευθύνεις ένα νοσοκομείο θα πρέπει να είσαι πρώτα γιατρός και οπωσδήποτε να έχεις Master στη διοίκηση επιχειρήσεων και ανθρώπινου δυναμικού διότι αν είσαι π.χ αρχιτέκτονας το μόνο που θα ξέρεις είναι αν οι κολώνες είναι όμορφες και τίποτα για την ινσουλίνη. Ίσως για αυτό τα νοσοκομεία μας να είναι σε αυτό το χάλι. Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε τα εξής: ο αντίστοιχος άνθρωπος με τις αντίστοιχες γνώσεις και στο αντίστοιχο επάγγελμα αλλά και πάλι δε θα είναι σίγουρη η επιτυχία. Όλα αυτά ισχύον και εφόσον ο πτυχιούχος βρει έστω μια αξιοπρεπή εργασία πράγμα πολύ δύσκολο στις μέρες μας ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.

Διονύσης Στ.