Υπομονή και επιμονή χωρίς όραμα για την Ενωμένη Ευρώπη...

Aπό την Κωνσταντίνα Δημητρούλη Υπομονή και επιμονή θέλει η ζωή λέγανε οι παλιοί. Ίσως και να έχουν δίκιο. Η διαφορά βέβαια με εκείνες τις ...

Aπό την Κωνσταντίνα Δημητρούλη

Υπομονή και επιμονή θέλει η ζωή λέγανε οι παλιοί. Ίσως και να έχουν δίκιο. Η διαφορά βέβαια με εκείνες τις χρυσές εποχές του προηγούμενου αιώνα – μην μπερδεύεστε για τον 20ο αιώνα μιλάμε – είναι ότι πράγματι όποιος είχε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά όντως έφτιαχνε περιουσίες, σπούδαζε παιδιά και γενικά έβλεπε αργά αλλά σταθερά τη ζωή του να βελτιώνεται.

Σήμερα στην Ενωμένη Ευρώπη του χρέους, της απόλυτης λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ούτε καν οι ίδιοι οι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής ότι η συνταγή αυτή μπορεί τελικά να πετύχει. Ακόμα και οι οικονομολόγοι εκφράζουν τις ενστάσεις τους με αυτού του είδους την πολιτική και πλέον δίνεται η εντύπωση ότι η στρατηγική της συνεχόμενης λιτότητας έχει απλά τη λογική του βλέποντας και κάνοντας.
Δεν υπάρχει όμως τίποτα χειρότερo σε μία κοινωνία..
..από την ανασφάλεια. Τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει με υποθετικούς όρους. Κανείς δεν μπορεί να εργαστεί σωστά και με όρεξη όταν δεν έχει ένα όραμα. Οι παλαιότερες γενιές ήταν σίγουροι ότι με σκληρή δουλειά και με σωστή διαχείριση το όραμα τους αργά ή γρήγορα θα γινόταν πραγματικότητα. Τώρα πλέον τα δύο αυτά συστατικά δεν αποτελούν εγγύηση για την επιτυχία.
Πάντα με ενοχλούσαν οι απαντήσεις του στυλ μπορεί, ίσως, θα δούμε. Σήμαιναν ότι απλά ή δεν ο άλλος που απαντούσε δεν θέλει να σου πει την αλήθεια ή απλά δεν ξέρει και αυτός την αλήθεια. Παρατηρώντας τις δηλώσεις των απανταχού αξιωματούχων ανά την Ευρώπη από την αρχή της κρίσης κανείς μα κανείς δεν έχει δώσει μία θετική απάντηση στα μεγάλα ερωτηματικά για το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας και κοινωνίας.
Στις υποθετικές αυτές απαντήσεις έχουν προστεθεί και τα ευχολόγια. Ακόμα χειρότερο. Διότι οι λέξεις εύχομαι και ελπίζω συνεπάγονται επίσης μία τρομακτική αβεβαιότητα. Ουσιαστικά ευχόμενος κάτι είναι σαν να εναποθέτεις τις ελπίδες σου στον Πανάγαθο.
Στην προκειμένη όμως περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μία γενική θεώρηση, με κάτι άπιαστο και φιλοσοφικό. Έχουμε να κάνουμε με ολόκληρες κοινωνίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά το πρόβλημα της επιβίωσης. Και αν οι πολιτικές λιτότητας καταλήγουν σε μία ανεργία που δεν λέει να ξεκολλήσει από το 10% και μάλιστα έχει αυξητικές τάσεις και σε μία οικονομία που συνεχώς επιβραδύνεται αντί να επιταχύνει τότε προφανώς κανείς δεν θα έχει πλέον τη διάθεση να κάνει ούτε υπομονή αλλά και ούτε και να επιμείνει για καλύτερες μέρες.
Όταν 23,248 εκατομμύρια άτομα στην ΕΕ, εκ των οποίων τα 15,924 εκατομμύρια βρίσκονται στην ευρωζώνη, βρίσκονται αντιμέτωπα με την ανεργία για ποια υπομονή και επιμονή μιλάμε. Όταν οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο ή τα πάγια έξοδα τι ακριβώς θα πρέπει να ευχηθούμε. Μήπως τελικά η καλύτερη ευχή είναι να αλλάξουν μυαλά οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και να σταματήσουν πλέον να πιπιλάνε την καραμέλα της λιτότητας και να βρουν μία πραγματική λύση ώστε και οι νέες γενιές να αποκτήσουν και αυτές ελπίδα για να κάνουν υπομονή και έχουν εργαστούν με επιμονή  για καλύτερες μέρες στην Ενωμένη Ευρώπη; Θεωρώ ότι είναι ίσως η μοναδική ευχή που θα πρέπει να γίνει. Αλλάξτε γραμμή πλεύσης και πορεία για να μην καταστραφούν τελείως όλα αυτά που έχτισαν οι προηγούμενες γενιές με επιμονή και υπομονή.