Η δημοκρατία του όχλου...

Από τον Πάνο Παπαδόπουλο   Η δημοκρατία του όχλου και πως ένα δελτίο τύπου από τον Flash οδηγεί στην ανθρωποφαγία. Την δεκ...

Από τον Πάνο Παπαδόπουλο 

Η δημοκρατία του όχλου και πως ένα δελτίο τύπου από τον Flash οδηγεί στην ανθρωποφαγία.

Την δεκαετία του 90 ο Ουμπέρτο Έκο συγκλόνισε την τότε νέα τάξη πραγμάτων στα ΜΜΕ με την ρήση του περί "τηλεοπτικής δημοκρατίας", τότε που τα ΜΜΕ από άκρη σε άκρη του πλανήτη ασχολούνταν με την αναζήτηση του γενετικού υλικού Κλίντον από φουστάνια σε οδοντοστοιχίες. Τότε που το όπιο του λαού βγήκε από τις εκκλησίες και μπήκε στο χαζοκούτι.
Στην Ελλάδα βέβαια ζούμε σήμερα το έπος της "τηλεοπτικής δημοκρατίας" με τις υπερβολές της κουλτούρας και του ελληνικού DNA, που ακροβατεί μεταξύ του ένδοξου Αρχαιοελληνικού παρελθόντος του και της Θρησκευτικής Ορθοδοξίας και Εθνικής παλιγγενεσίας. 
20 χρόνια μετά την περιγραφή της τηλεοπτικής εξουσίας, οι κοινωνίες σε...
 παγκόσμια κλίμακα συνταράσσονται από τις αποκαλύψεις του wiki-leaks και η νέα τάξη πραγμάτων κυριεύεται και διαμορφώνεται από την ελευθερία της ενημέρωσης και της επικοινωνίας, αλλά και από την συλλογικότητα των σύγχρονων κοινωνιών που είναι μηχανοργανωμένες σε τέτοιο βαθμό που είναι πλέον δύσκολο να αντιδράσουν οι παραδοσιακοί θεσμοί.

Ζούμε σήμερα μια δυναμική κατάρρευσης της μεταψυχροπολεμικής πολιτικής ισορροπίας σε παγκόσμια κλίμακα, η οποία συνοδεύεται από απορύθμιση αντίστοιχα του οικονομικού ισοζυγίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Οι λαοί αρχίζουν να κινούνται με μεγαλύτερες ταχύτητες, η επικοινωνία επιταχύνει την ζύμωση ανάμεσα τους και η ενημέρωση αποτελεί αγαθό και όχι νόμισμα προς ανταλλαγή μεταξύ εκδοτών, καναλαρχών και ενδιαφερομένων πολιτικών ή επιχειρηματιών.  

Και εν μέσω της κατάρρευσης αυτής, την ζημιά την πληρώνουν οι εργαζόμενοι, και στην προκειμένη περίπτωση οι δημοσιογράφοι. Εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα απολύουν σωρηδόν με την λογική του σοβιέτ, τη λογική του ελάχιστου μέσου όρου, συντηρώντας τα συστήματα τους στα κόκκινα, περιμένοντας την παλιγγενεσία του παλαιού σαθρού κατεστημένου. Η κατάρρευση του συστήματος ξεκινά από την κατάρρευση του περιεχομένου και κατ' επέκταση της αξιοπιστίας, της ταυτότητας και του κύρους των πάλε ποτέ  κραταιών ΜΜΕ.

Διαβάζω σε δελτίο τύπου του Flash δήλωση της Άννας Νταλάρα στο ραδιοφωνικό σταθμό  Flash: "Διαφωνώ απόλυτα με την άποψη νομιμοποίηση εδώ και τώρα. Εκτός του ότι δε γίνεται να γίνει, είναι και μία πολύ εύκολη και επιπόλαιη τακτική αντιμετώπισης σ' αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κουλτούρα, είναι διαφορετικοί, άλλοι ήρθαν να περάσουν και να φύγουν."

Ακολούθως βλέπω τα blogs και τα άλλα ΜΜΕ να πέφτουν να την κατασπαράξουν, και μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό, όχι για το περιεχόμενο της δήλωσης παραπάνω, αλλά για την εξουσιολαγνεία των συμπατριωτών μου που την εποχή της κορύφωσης της τηλεοπτικής δημοκρατίας στη χώρας μας, θέλουν όλοι να ασκήσουν το ένστικτο της επιβολής τους απαιτώντας αίμα. Ο κοινωνικός αυτοματισμός των μπλογκς θα μπορούσε να πει κανείς, η απλά ο παραλογισμός των μηχανισμών που παλεύουν να αντλήσουν εξουσία που δεν έχουν από ένα μέσο που ακριβώς το αντίθετο πρεσβεύει.

Αν πράγματι το σύνολο του σκεπτικού της Άννας Νταλάρα, που ξεκινά αρκετά νωρίτερα και τελειώνει αρκετά αργότερα στα τρία λεπτά συνομιλίας με τον δημοσιογράφο, είναι μεμπτό, τότε ο κύριος αυτός έσφαλε να μη την ρωτήσει εάν αυτό αποτελεί θέση προσωπική της Άννας Νταλάρα ή θέση της κυβέρνησης. Ένας αξιοπρεπής δημοσιογράφος αυτό θα έκανε. Αν όμως κατάλαβε τι ειπώθηκε και δεν ρώτησε τότε είτε είναι παπαγαλάκι που ήθελε να προστατεύσει την Άννα Νταλάρα, ή απλά την έστησε για να πλημμυρίσει με αίμα την ίδια και την κυβέρνηση. Και τέλος αν αυτός δεν αντέδρασε γιατί πολύ απλά κατάλαβε αυτό που η Άννα Νταλάρα ήθελε να πει σε όλο το σκεπτικό της των τριών λεπτών, τότε κάποιος άλλος εξουσιολάγνος στην ενημερωτική αλυσίδα του Flash, έπιασε την "είδηση" στον αέρα... αποσπασματικά με την λογική του αίμα, σπέρμα, στέμμα...  

Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν κανείς δημοσιογράφος ακούσει και τα τρία λεπτά, θα είχε πολύ ψωμί για ερωτήσεις ουσίας, και όχι για να επενδύσει στην όποια παραδρομή του λόγου ενός συνεντευξιαζόμενου.  Θα μπορούσε δηλαδή να ρωτήσει ποιός Έλληνας αξιωματούχος συμφώνησε στο Δουβλίνο 2 που πρακτικά κάνει την Ελλάδα αποθήκη μεταναστών και να βγάλει είδηση ουσίας και όχι είδηση άγχους.