Στο Νησί δίχως εμένα...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Βλέπω το " ναυαγό " στον ANT1. Ξανά, στο ίδιο κανάλι που μοιάζει να απειλείται κι αυτό από οικονομ...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Βλέπω το "ναυαγό" στον ANT1. Ξανά, στο ίδιο κανάλι που μοιάζει να απειλείται κι αυτό από οικονομικό ναυάγιο, ενώ στα σκαλοπάτια του συχνά πυκνά στήνονται απεργοί απολυμένοι. Λυμένη η απορία γιατί μ' αρέσει πάντα στον ίδιο βαθμό η ταινία. Όχι αυτή η εξίσου πολυπαιγμένη, με βασικό σενάριο άνεργους να διαμαρτύρονται για την απώλεια του δικαιώματος στην εργασία, αλλά το κινηματογραφικό έργο με τον φιλέλληνα Tom Hanks. Άσχετα με το πόσες φορές το 'χω ματαδεί, ξέρω γιατί μένω μέτοχος στη συχνή επανάληψή του, αρνούμενος ν΄ αλλάξω κανάλι. Είναι η απουσία περιττών διαλόγων η αιτία. Ακούγονται μόνο συναισθηματικές κραυγές ενός ανθρώπου που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια πρωτόγνωρη γι' αυτόν κατάσταση. Σ' όμοια κατάσταση όλοι, τώρα πια. Κι αν όχι όλοι, σίγουρα οι πιο πολλοί. Τουλάχιστον, εκείνοι που μπρος στο βύθισμα των ονείρων τους, κουράζονται οικτρά από λόγια περιττά. Σίγουρα κι η Νίνα. "Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει (μια αιώρα σ') ένα νησί..." γνωστοποιεί στους διαδικτυακούς της φίλους στο βιβλίο των προσώπων. Πρόσωπα απρόσωπα, με προσωπική ή απλά "κοινωνικe" σχέση μαζί της, σπεύδουν να...
συμφωνήσουν με τον επιλεκτικό περιορισμό της πρότασης του Ελύτη. Λιτά, με δυο λέξεις. Πολλοί, δηλώνουν σύμφωνοι ν΄ακολουθήσουν κι άλλοι "μιαν εποχή στη κόλαση" γυρεύουν, απρόθυμοι να μεταφερθούν στην ηρεμία και την σιγουριά του Παραδείσου. Κι εγώ, εδώ, τη λύπη μου τονίζω γράφοντάς σου. Λύπη, όχι για κείνους που απόδραση ζητούν από το ναυαγισμένο αύριο των θέλων τους. Όχι για όσους τα όνειρά τους απειλούνται. Αν δεν υπήρχε, εξάλλου, η απειλή της μη πραγμάτωσής τους, δεν θα 'ταν όνειρα αλλά προγραμματισμένες συναντήσεις με στημένο σκηνικό, στυμμένο από το σαγηνευτικό ενδεχόμενο της ανατροπής. Θα 'ταν ανίερες, προκαθορισμένες ζωές. Κι είναι αυτή που σου γράφω η έξοδος από τον διάχυτο φόβο που σε κυριεύει καθημερινά. Μην στήνεις κι άλλα αυτοσχέδια σκιάχτρα σε μια ήδη τρομοκρατημένη ζωή. Στη ζωή σου. Θα 'ρθεις πιο μακρυά από το Νησί του Παραδείσου σου, έτσι. Κι ενώ μπορεί να βρίσκεσαι κοντά του, απομακρύνεσαι, βάζοντας τη λύπη πλοηγό.  Όμως, εσύ την ανήσυχη έγνοια μου δεν μπορείς να πνίξεις και μ' αφήνεις μονάχος μου να βυθίζομαι στη σκέψη της εγκατάλειψης. Διέξοδο που θ' απαλύνει τον καημό μου δεν δύνασαι να μου χαράξεις.
Η Νίνα, φίλε μου, κλείνει reserve δίχως εμένα. Έχει μπανίσει μέρος ιδανικό και δεν με γουστάρει για 'κει παρέα...