H Τέχνη της Αθλιότητας των ΜΜΕ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης «Λιώστε τους» «πατήστε τους», «ρεζιλέψτε τους», «οι έλληνες θεοί έδωσαν ένα μάθημα…...». Αυτοί είναι μόνο ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«Λιώστε τους» «πατήστε τους», «ρεζιλέψτε τους», «οι έλληνες θεοί έδωσαν ένα μάθημα…...». Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους πιο ήπιους τίτλους άθλιων πρωτοσέλιδων «αθλητικών» εφημερίδων . Ο ελληνικός «αθλητικός» τύπος έχει καταρρίψει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ χυδαιότητας και ηλίθιας-φτηνής προπαγάνδας. Πολλές φορές θα μπορούσε να επέμβει ο εισαγγελέας κάνοντας χρήση των νόμων περί «προσβολής της δημοσίας αιδούς», «κακοποιήσεως της ελληνικής γλώσσας» ή «διαδόσεως σοβινιστικών-ρατσιστικών συνθημάτων και υποκινήσεως στη βία».

Μετά τη νίκη της εθνικής μας μπάσκετ επί της γαλλικής, «Δημοσιογράφος» της κρατικής τηλεόρασης ρωτά τον Διαμαντίδη, «πως νιώθεις που ταπεινώσατε τους γάλλους»; Ευτυχώς ο παίκτης αποδεικνύεται πιο σοβαρός και απαντά «δεν τους ταπεινώσαμε τους νικήσαμε σε έναν αγώνα μπάσκετ και τίποτα παραπάνω. Η ήττα δεν είναι ταπείνωση, θα ...

μπορούσε να συμβεί στον καθένα».

Το Μάρτη του 2005, πριν το ντέρμπι του αγώνα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, ο πρόεδρος της ΕΠΑΕ, γνωστός δικηγόρος και πρώην βουλευτής, θέλοντας δήθεν να κατευνάσει το πολεμικό κλίμα που υπήρχε πριν τον «αγώνα», είπε το παράδοξο: «λέμε ναι στο Φανατισμό, όχι όμως στη Βία». Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις για να γνωρίζει και ο πιο αδαής πως φανατισμός και βία πάνε μαζί.

Αφού φανατισμός και βία πάνε μαζί, γιατί τότε κάποιοι, με «Πρωταθλητές» τις αθλητικές εφημερίδες καλλιεργούν σκόπιμα το Φανατισμό;

Μήπως θέλουν το Φανατισμό, γιατί δίχως αυτόν δεν θα υπήρχαν πειθήνιοι και κατευθυνόμενοι οπαδοί και δίχως τέτοιους οπαδούς δεν θα υπήρχαν πάνω από 17 αθλητικές εφημερίδες(Παγκόσμιο ρεκόρ, όταν η Γερμανία των 82 εκατομμυρίων έχει μόνο μια εβδομαδιαία αθλητική εφημερίδα) με εκατοντάδες ακαλλιέργητους «δημοσιογράφους» της πλάκας, που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας το μόνο που κατέχουν, τη μισαλλοδοξία;

Είναι απορίας άξιον, γιατί κάποιοι απορούν, που οι νεαροί φανατικοί-οπαδοί επιδίδονται στο σπορ της βίας. Ποιος έχει συμφέρον να τους διδάξει πως αθλητισμός και βία είναι έννοιες ασυμβίβαστες; Η πολιτεία;

Η πολιτεία, δηλαδή οι κρατούντες, είναι οι τελευταίοι που έχουν κάποιο λόγο να διδάξουν στους άνεργους ή εργαζόμενους νέους, πως με το να ανέχονται υπομονετικά να τρώνε όλη τη βδομάδα σφαλιάρες στη δουλειά και στην καθημερινή τους ζωή, δεν θα αντισταθμίσουν αυτές τις ταπεινωτικές ήττες με τις ποδοσφαιρικές νίκες της ομάδας τους. Δίχως την ψευτοϊκανοποίηση, που πηγάζει από την ταύτιση της νίκης της ομάδας τους με την δική τους προσωπική νίκη, όλοι οι αποτυχημένοι, οι απογοητευμένοι και οι απελπισμένοι από τις καθημερινές προσωπικές τους ήττες θα ξεσπούσαν αλλού. Θα ξεσπούσαν πάνω σ’ εκείνους που τους ρήμαξαν τη ζωή και τους πέταξαν τα όνειρά τους στα σκουπίδια. Ιδιαίτερα τούτη την εποχή, το πανάρχαιο και επιτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης, που στηρίζεται στο «panem et circenses» (άρτον και θεάματα) είναι για τους κρατούντες χρήσιμο όσο ποτέ άλλοτε. Οι «δημοσιογράφοι» της χυδαιότητας «έχουν να επιτελέσουν ένα σημαντικό έργο κοινωνικής ειρήνης», φανατίζοντας και αποπροσανατολίζοντας τους νέους. Οι κριτικές κατά των πρόσφατων φαινομένων βανδαλισμού από φανατικούς οπαδούς στο Θέατρο Τέχνης είναι υποκριτικές, διότι οι άνθρωποι των ΜΜΕ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι με τις απόψεις, τις λέξεις και τις εικόνες που μεταδίδουν γίνονται συνδιαμορφωτές της παιδείας των νέων μας και μ’ αυτόν τον τρόπο είναι ηθικοί αυτουργοί τέτοιων φαινομένων βίας. Η βία στα γήπεδα είναι μέρος του εμπορεύματός τους. Δίχως αυτήν την αθλιότητα, οι περισσότεροι «αθλητικογράφοι» θα ήταν άνεργοι και η παιδεία του λαού μας θα ήταν αναμφίβολα καλύτερη.