ΤΟ ΑΛΜΑ...

Γράφει η  Εκάβη Σέχη Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη πως ο κόσμος έξω θα ήταν πιο φιλόξενος. Ήρθε και επίσημα το Φθινόπωρο και όλοι θα έχουν ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη

Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη πως ο κόσμος έξω θα ήταν πιο φιλόξενος.
Ήρθε και επίσημα το Φθινόπωρο και όλοι θα έχουν ξεχάσει τις αγριεμένες σημερινές συνθήκες που γρατζουνάνε ειρωνικά την ζωή τους. Ήλπιζα πως τα βλέμματα όλων θα είχαν ξεκουραστεί και θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν την ανασφάλεια και την ανησυχία μου. Θεωρούσα ανώριμα πως είμαι η μόνη μου ζει μια καθημερινότητα έτοιμη να σπάσει…
Συνήθιζα να λέω πως η μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι το άλμα καταλύτης μιας ζωής γεμάτη από κάθε είδους ανασφάλειες και ανησυχίες. Δεν ήταν παραπάνω από δεκάξι χρονών και το βλέμμα του ήταν σχεδόν φοβισμένο. Ήξερε όμως να...
κάνει χαρισματικές φιγούρες οι οποίες φαίνεται να πήγαζαν από την εσωτερική του ικανοποίηση και με τόλμη και αίσθηση σκοπού μου χάρισε μια εικόνα που σίγουρα θα την θυμάμαι για πολύ καιρό. Εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να επαναφέρω στη μνήμη μου τον εαυτό μου στην ηλικία του. Μάταια. Δεν είχα καμία εικόνα και αν αμυδρά κάτι έβλεπα ήταν όλα πολύ θολά για να βγάλω άκρη. Το κλικ της “Zizel” με ξύπνησε. “Το μόνο που επιζητά το άλμα είναι η δική σου ετοιμότητα. Από σένα τρέφει ελπίδες ανόδου και καθόδου”.
Αν δεν τις δούμε εμείς πρώτα τις καταστάσεις όμορφες και θετικές τότε δεν θα γίνουν ποτέ. Θα ήταν καλύτερα αν ρουφάγαμε και το μεδούλι στα βλέμματα των συνανθρώπων μας και ως θαύμα να μέναμε για χρόνια ολόκληρα αχόρταγοι. Μόνο έτσι θα κάνουμε το μεγαλύτερο άλμα: Θα παραμείνουμε άνθρωποι σε ένα κόσμο απάνθρωπο.
Τοποθεσία: Γρηγορίου Λαμπράκη, Πειραιάς

Θα επιμένεις.

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.

Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές

εδώ θα επιμένεις δίχως βία

χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση

ποτέ στην περιφρόνηση

κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις

κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι

για το ξυλουργείο

να δέχονται περήφανοι

την εκτόρνευσή τους

και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα

σαν πιόνια.

Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές

των πετρωμάτων

σάμπως να’ σουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα

όπου οι χωροφύλακες κ’ οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές τους.

Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας

θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις

υπολογίζοντας την κλίση που θα’ χουν τα επίπεδα

θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου

θέλεις δε θέλεις πρέπει ν’ αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.

Άρης Αλεξάνδρου