Ποιος πληρώνει το μάρμαρο;;..

Του Νίκου Μπίστη Λογικό ακούγεται . Αλλά τελικά δεν είναι. Ο λόγος για το απόφθεγμα του Χρήστου Παπουτσή ότι « προτιμώ ένα σπασμένο μάρμαρ...

Του Νίκου Μπίστη

Λογικό ακούγεται. Αλλά τελικά δεν είναι. Ο λόγος για το απόφθεγμα του Χρήστου Παπουτσή ότι «προτιμώ ένα σπασμένο μάρμαρο από ένα σπασμένο κεφάλι παιδιού ή αστυνομικού». Ακόμα και στα πολύ στενά πλαίσια που περιορίζει το συμβάν ο Χρήστος- αποσπώντας το από τις γενικότερες επιπτώσεις για την καθημερινή και την οικονομική ζωή της πόλης – και πάλι δεν έχει δίκιο. Δεν προστατεύει κεφάλια με αυτόν τον τρόπο. Τα μάρμαρα σπάνε για να πεταχτούνε σε κεφάλια. Μετά αυτή η λογική δεν έχει τέλος. Η μάλλον έχει κακό τέλος. Το είδαμε στην Marfin όταν η αδυναμία έγκαιρης επέμβασης της αστυνομίας και της πυροσβεστικής στοίχησε την ζωή τριών εργαζομένων. Αυτοί δεν μετράνε; Δεν έπρεπε να τους προστατεύσει η οργανωμένη πολιτεία τουλάχιστον όσο....
«προστατεύει» δια της περίεργης ενίοτε ανοχής ομάδες κουκουλοφόρων που τα σπάνε τις περισσότερες φορές ανενόχλητοι;
Το έχουμε ξαναπεί: ζούμε σε μια δημοκρατική εδώ και σαράντα χρόνια χώρα. Καταδικάσαμε επαρκώς και για λόγους ιστορικής δικαιοσύνης και γιατί αποτελούσε όρο sine qua non για την δημοκρατία μας την αστυνομική βία του μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς και της δικτατορίας. Σήμερα όποιος ισχυρίζεται ότι περιορίζονται οι ατομικές του ελευθερίες και ότι δεν μπορεί να διαδηλώσει ειρηνικά και μαχητικά λέει ψέματα ή το παίζει θύμα ανύπαρκτων καταστάσεων. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα ελευθερίας και με απόλυτο σεβασμό στον νόμο πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους φορείς της βίας που εμφανίζονται με την κουκούλα του «κινήματος». Έτσι προστατεύουμε την δημοκρατία μας γιατί ένας από τους χειρότερους εχθρούς της είναι ο φόβος και η ανασφάλεια των πολιτών για την ζωή τους και την περιουσία τους. Η αστυνομία – όπως και ο στρατός – σε μια δημοκρατική χώρα υπακούουν στους νόμους και την εκλεγμένη πολιτική ηγεσία. Οφείλουν να κάνουν την δουλειά τους. Τελεία και παύλα. Ούτε κανάκεμα ούτε αυτόκλητους προστάτες χρειάζονται και καλό είναι διάφοροι απόστρατοι να μας απαλλάξουν από την τηλεοπτική τους παρουσία. Η πολιτική ηγεσία με την σειρά της πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν ζούμε στην δεκαετία του 60 ή του 70, ούτε του 80 όπου από κεκτημένη ταχύτητα υπήρχε ανοχή σε φαινόμενα ακροαριστερής και αναρχικής βίας. Ούτε υπερβολές, ούτε υπέρμετρη βία εκ μέρους της πολιτείας ούτε όμως και απουσία του κράτους όταν ξεσπάει η βία από τις ομάδες των αντιεξουσιαστών. Η δημοκρατία είναι συνώνυμη του μέτρου και της κοινής λογικής, Υπάρχει χαώδης διαφορά ανάμεσα σε ένα κίνημα νεολαίας μαχητικό και οργισμένο και στον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό χώρο. Το πρώτο αμφισβητώντας τελικά θωρακίζει την δημοκρατία από την πλαδαρότητα και το τέλμα του εφησυχασμού. Οι άλλοι με την τυφλή βία στρέφονται κατά της ουσίας της δημοκρατίας μας και τροφοδοτούν τον φόβο και συντηρητικά αντανακλαστικά. Και ενώ τα τελευταία χρόνια απουσιάζει ένα ισχυρό και μαζικό  κίνημα νεολαίας έχουμε πληθώρα φαινομένων ανεξέλεγκτης και τυφλής βίας. Αυτός που με μια βαριοπούλα και μια κουκούλα τα «σπάει» στην πλατεία Συντάγματος σπάει κάτι πολύ περισσότερο από ένα πεντελικό μάρμαρο. («Επρόκειτο μόνο για ένα μάρμαρο» είπε ο Υπουργός λες και το θέμα ήταν αριθμητικό.) Σπάει την θωράκιση της δημοκρατίας μας και για αυτό δεν δικαιούται της ανοχής που καλή τη πίστει του παρείχε ο Χρήστος. Ό,τι στρέφεται κατά της δημοκρατίας – ιδιαίτερα στους ταραγμένους καιρούς που έρχονται- πρέπει να αξιολογείται με βάση την κατεύθυνση της επίθεσης. Όπως δεν ήταν ανάξιο λόγου και προσοχής το επεισόδιο με τους Ευέλπιδες έτσι και οι συνεχείς επιθέσεις στην πλατεία Συντάγματος δεν είναι πταίσματα παραστρατημένων παιδιών. Θα προσέξατε επίσης ότι - κατά κανόνα - όσοι εξοργίστηκαν με το ένα γεγονός αγνόησαν ή έσπευσαν να υποβαθμίσουν το άλλο και τούμπαλιν. Η δημοκρατική επαγρύπνηση, όμως, δεν επιτρέπει αλληθωρισμούς. Όποιος κόπτεται για την ατομική ιδιοκτησία, τις επενδύσεις και τα ξενοδοχεία στο κέντρο της Αθήνας ας ανησυχεί το ίδιο – τουλάχιστον- για τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Το μάρμαρο, λοιπόν, το πληρώνουμε και κυριολεκτικά και μεταφορικά όλοι οι υπόλοιποι. Περισσότερο όμως θα το πληρώσουν αυτοί που τα σπάνε πίσω από την ασφάλεια της κουκούλας. Σιγά σιγά εθίζονται σε ένα ψευδοαντάρτικο πόλεων. Από το σπασμένο μάρμαρο εύκολα περνάς στις μολότοφ και μετά ανοίγει ο δρόμος για το σαρανταπεντάρι. Και τότε η Πολιτεία δεν έχει την πολυτέλεια της ανοχής. Και τότε θα καταστραφούν  οριστικά ζωές νέων ανθρώπων. Πάλι κάποιοι θα μου γράψουν ότι υπερβάλλω και κινδυνολογώ. Τα ίδια ακριβώς μου έγραφαν το 2008 όταν στα γεγονότα που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου  δεν μπορούσα να ανακαλύψω- όπως διάφοροι νεολάγνοι κόλακες- τα φύτρα ενός νεολαιίστικου κινήματος αλλά τον προθάλαμο στρατολογίας νέας γενιάς τρομοκρατών. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό.