Οι στείρες πολιτικές γεννούν τον φασισμό...

Του Αlex Lantier για το καναδικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο Global Research H αναμέτρηση ανάμεσα στον Νικολά Σαρκοζί για ένα Δεξιό Λαϊκό...

Του Αlex Lantier
για το καναδικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο Global Research

H αναμέτρηση ανάμεσα στον Νικολά Σαρκοζί για ένα Δεξιό Λαϊκό Κίνημα (UMP) και τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) Φρανσουά Ολάντ, έθεσε τις βάσεις για την κλιμάκωση της επίθεσης εναντίον της εργατικής τάξης στην Γαλλία.
Κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του, ο Σαρκοζί έγινε το αντικείμενο μιας τεράστιας λαϊκής οργής και χλευασμού. Οι προσπάθειές του να διατηρήσει την υποστήριξη των Γάλλων, παρά τις κοινωνικές πολιτικές λιτότητας, μέσω σωβινιστικών εκκλήσεων που βασίστηκαν στο πνεύμα του «ας πολεμήσουμε όλους τους ξένους» και της προώθησης του αστυνομικού κράτους, έχουν αποτύχει.
Παρά τη μαζική αντίδραση των πολιτών, οι πολιτικές του Σαρκοζί θα συνεχιστούν, δυστυχώς, αφού ο Ολάντ σε καμιά περίπτωση δεν παρουσιάζει εναλλακτική λύση.Η εναλλαγή του νεοφιλελευθερισμού στην εξουσία
Ο Ολάντ, ένας κυνικός εκπρόσωπος του γαλλικού χρηματιστικού κεφαλαίου, μπήκε στην προεκλογική εκστρατεία με το σύνθημα «Εδώ και τώρα αλλαγή«, ενώ συγχρόνως παρουσίασε ένα πρόγραμμα που δεν διέφερε σε τίποτε από του Σαρκοζί. Ανακοίνωσε σχέδια για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της Γαλλίας στο μηδέν μέχρι το 2017, προκειμένου να τηρήσει τους όρους του αντιδραστικού συμφώνου για την δημοσιονομική πολιτική της ΕΕ, γεγονός που σημαίνει περικοπές 115 περίπου δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες. Επίσης υποσχέθηκε να κάνει τη γαλλική οικονομία ανταγωνιστική απέναντι στη Γερμανία, ασκώντας αφόρητες πιέσεις στο κόστος εργασίας και την αποδοτικότητα της παραγωγής, μια κίνηση που θα πραγματοποιήσει μέσω «διαπραγματεύσεων» με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για «νέες» συλλογικές συμβάσεις, δηλαδή την περικοπή μισθών και κοινωνικών παροχών.
Ο Ολάντ δεν έχει ασκήσει καμιά κριτική στην εξωτερική πολιτική της Γαλλίας, υποστηρίζοντας έμμεσα τον πόλεμο του Σαρκοζί εναντίον της Λιβύης το 2011 και την συνεχή φιλοπολεμική στάση της Γαλλίας απέναντι στη Συρία και το Ιράν. Έχει επίσης υιοθετήσει τον λαϊκισμό του Σαρκοζί όσον αφορά την δήθεν αντιμεταναστευτική πολιτική του, η οποία, με υποκριτικό τρόπο, περιορίζεται μόνο στην απαγόρευση της μπούρκα και την καταγγελία της κατανάλωσης του μουσουλμανικού γεύματος χαλάλ.
Παρ' όλα αυτά, προφανώς ο Ολάντ απολαμβάνει την υποστήριξη της μικροαστικής «αριστεράς» της Γαλλίας – του «Αριστερού Μετώπου» του Ζαν-Λυκ Μελενσόν, του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) και άλλων παρόμοιων δυνάμεων.
Παρά την φρασεοκαπηλεία του Μελενσόν για μια υποτιθέμενη «επανάσταση των πολιτών», την οποία υιοθέτησε και το NPA, τα «αριστερά» μικροαστικά κόμματα συμπαρατάχθηκαν πίσω από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, κάνοντας έκκληση στους ψηφοφόρους τους να στηρίξουν τον Ολάντ, αν και γνώριζαν πολύ καλά ότι οι πολιτικές του θα είναι το ίδιο νεοφιλελεύθερες με του Σαρκοζί.
Οι δε δηλώσεις τους ότι θα στηρίξουν τις διαμαρτυρίες των «συνδικάτων» ενάντια στον Ολάντ είναι κυνικές και πολιτικά κενές, αφού αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει ήδη ανακοινώσει την προθυμία της να διαπραγματευτεί τις περικοπές μισθών και επιδομάτων με τον Ολάντ. Η στήριξη των «συνδικάτων» και των κομμάτων που υποστηρίζουν την αντιδραστική ατζέντα του Ολάντ ουσιαστικά ακυρώνει την οποιαδήποτε εκδήλωση αντίστασης των εργαζομένων στις πολιτικές που μεθοδεύονται, και αφήνει τους εργαζόμενους εκτεθειμένους στις επόμενες επιθέσεις.Η ανάδυση του νεοφασισμού
Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τις συνέπειες αυτών των πολιτικών. Το μόνο πολιτικό πρόσωπο που υπολόγισε τις συντεταγμένες και εκμεταλλεύθηκε κατάλληλα την «κοινωνική αντιπολίτευση» είναι η Μαρίν Λεπέν, αρχηγός του νεοφασιστικού Εθνικού Μετώπου (FN). Λόγω των χρεοκοπημένων πολιτικών της μικροαστικής «αριστεράς», κατάφερε να αυτοαναχθεί σε αποκλειστική αντιπρόσωπο της λαϊκής κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Η Λεπέν κατέβηκε στις εκλογές σαν «ο μοναδικός υποψήφιος κατά του συστήματος«, καταγγέλλοντας την «UMPS» (τα δύο κόμματα του δικομματισμού: το Συντηρητικό (UMP) του Σαρκοζί και το Σοσιαλιστικό (PS) και την «αριστερά της υπερ-ελεύθερης αγοράς, της υπερβολικής ανεκτικότητας και της αναρχίας«, όπως έλεγε στις ομιλίες της. Υποσχέθηκε να βάλει ένα τέλος στην λαθρομετανάστευση και να διακόψει την πρόσβαση των μεταναστών στις κοινωνικές παροχές. Η Λεπέν είχε ορκιστεί ότι σε περίπτωση νίκης του Ολάντ, θα κάνει το UMP του Σαρκοζί να εκραγεί εκ των έσω, θέτοντας τις βάσεις για την ανάδυση του κόμματός της στο κυρίαρχο δεξιό κόμμα της Γαλλίας.
Τα παραπάνω αρκούν για να πειστεί κανείς για την εμφανέστατη αντίθεση ανάμεσα στη στήριξη του Ολάντ από τα κόμματα της μικροαστικής «αριστεράς» και τις καταγγελίες της Λεπέν εναντίον των δύο μεγάλων κομμάτων. Αν, τώρα που ο Ολάντ κέρδισε τις εκλογές, πραγματοποιήσει, όπως υποσχέθηκε, τις επιθέσεις εναντίον των εργαζομένων και των μικρών επιχειρήσεων, οι αξιώσεις των κομμάτων της μικροαστικής «αριστεράς» ότι θα του αντιταχθούν δεν θα έχουν καμια αξιοπιστία στα ευρεία στρώματα του πληθυσμού, που ξεγελάστηκαν από τα συνθήματά τους.Στην προεκλογική τηλεοπτική αναμέτρηση του με τον Σαρκοζί, ο Ολάντ έκανε το πολιτκό του πρόγραμμα σαφέστατο. Στο τηλεοπτικό εκείνο «debate», έκανε την σοκαριστική δήλωση ότι κατανοεί την απόφαση του πρώην Έλληνα Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, να αναζητήσει λύσεις στις τραγικές οικονομικές συνθήκες που είχε αφήσει πίσω του ο προκάτοχός του, πράγμα που οδήγησε στις ολέθριες κοινωνικές περικοπές εις βάρος των Ελλήνων, που απαίτησαν οι τράπεζες και οι Ευρωπαϊκή Ένωση! Τα κόμματα της μικροαστικής «αριστεράς» στη Γαλλία, που στήριξαν τον Ολάντ, δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από τα μικροαστικά κόμματα που στήριξαν τις πολιτικές λιτότητας του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, ή αυτές του PSOE στην Ισπανία.
Το πρόσχημα ότι αυτά τα κόμματα αυτά ανήκουν ιδεολογικά στην Αριστερά – ενώ παρατάσσονται με το μέρος ενός αστού νεοφιλεύθερου υποψηφίου, που υποστηρίζει μια άγρια και επιθετική πολιτική εναντίον των εργαζομένων, υιοθετεί ισλαμοφοβικά συνθήματα και δεν βρίσκει τίποτε μεμπτό στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους της Γαλλίας – γίνεται κάτι ολοένα πιο αντιδραστικό και επικίνδυνο. Εάν επιτύχουν να σταθούν εμπόδιο στην εκδήλωση αντίθεσης των εργαζομένων στις επόμενες επιθέσεις εναντίον τους, τότε θα έχουν παραχώρησει το μανδύα της αντιπολίτευσης στις πιο αντιδραστικές, αντιεργατικές και λαϊκίζουσες δυνάμεις του πολιτικού κατεστημένου. Και αυτές είναι οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση του Εθνικού Μετώπου (FN) ως πρωτεύουσας πολιτικής δύναμης στη Γαλλία.
Η πολιτική κατάσταση στη Γαλλία, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, χαρακτηρίζεται κυρίως από την κρίση της πολιτικής ηγεσίας της εργατικής τάξης, καθώς και από ένα πολιτικό κενό στην Αριστερά. Θα υπάρξουν μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης, αλλά αυτές ήδη διαφαίνεται ότι τελικά θα καταλήξουν σε ήττα, έαν οι εργαζόμενοι δεν δημιουργήσουν ένα γνήσιο, επαναστατικό κίνημα που θα αντιπολιτευθεί τον καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης.
Σχόλιο ιστολογίου: Το φαινόμενο του εκφασισμού της πολιτικής σκηνής δεν είναι, λοιπόν, αποκλειστικά Ελληνικό. Η ανικανότητα των σύγχρονων πολιτικών κομμάτων, αλλά και η ανυπαρξία ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων, δημιούργησαν ένα επικίνδυνο κενό, το οποίο δείχνει να καλύπτεται με ιδιαίτερα μεγάλη ταχύτητα από ακραίες ιδεολογίες. Δεν είναι, φυσικά, κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά και δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν ικανοποιητικά οι πολιτικοί ανά τον κόσμο.
Προφανώς οι σημερινοί πολιτικοί δεν έχουν την ικανότητα και τα λογικά επιχειρήματα να σταθούν απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη ακροδεξιά (και ακροαριστερά), η οποία από την πλευρά της εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα λάθη σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο των -αποδεδειγμένα- πολύ μικρού πολιτικού ήθους και ύφους πολιτικών.Η λύση βρίσκεται στην παραγωγή ουσιώδους πολιτικής και όχι πολιτικής βιτρίνας στους πρόποδες του καζινο-καπιταλισμού, η οποία θα έχει ως επίκεντρο το συμφέρον του πολίτη και όχι των «αγορών».Από τη στιγμή που οι πολιτικοί επιτρέπουν στις τράπεζες να επενδύουν στην καταστροφή και όχι στην παραγωγή, τότε αυτόματα δημιιουργείται η ισοδύναμη βίαιη αντίθετη άποψη, η οποία περικλείει και αυτοκατστροφικές τάσεις. Μην ξεχνάμε τον Χίτλερ, το τρίτο Ράιχ και τις συνθήκες που προϋπήρξαν και λειτούργησαν ως κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη και την δημιουργία του φασισμού.

Πηγη