Υπάρχει λύση στο πρόβλημα της ελληνικής παράλυσης!...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.  Αν ρίξεις μια ματιά στον ελληνικό Τύπο και θελήσεις να παρακολουθήσεις τις μετεκλογικές εξελίξεις στη χώρα...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

 Αν ρίξεις μια ματιά στον ελληνικό Τύπο και θελήσεις να παρακολουθήσεις τις μετεκλογικές εξελίξεις στη χώρα, πάντα αναφορικά με την κρίση στην ΕΕ, τότε θα βεβαιωθείς ότι το καθεστώς δεν μπορεί να προσφέρει πολιτική λύση, καθώς η δομή του δεν το επιτρέπει. Το κλειστό σύστημα ηγεμονίας της Ελλάδας, το οποίο έλαβε την τελική του μορφή μετά το 1990, με κεντρικό μηχανισμό την διαπλοκή, εξάντλησε τους πόρους του, τις ιδέες του, την προπαγάνδα του, τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτό δεν είναι ζήτημα καπιταλισμού, αλλά συγκεκριμένης αντίληψης των καπιταλιστικών σχέσεων. Ζήτημα μεταπρατικής ενσωμάτωσης σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον υψηλής εξειδίκευσης, βιομηχανικής παραγωγής υψηλής τεχνογνωσίας και εντελώς διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, στο πλαίσιο της μετανεωτερικότητας. Η μεταπρατική, επαρχιώτικη, πλουτοκρατική αστική τάξη της Ελλάδας επεχείρησε να προσκολληθεί στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, για να διασφαλισθεί, ακολουθώντας έναν παραδοσιακό τρόπο: παραδίδουμε την χώρα στα κυρίαρχα συμφέροντα στην ήπειρό μας και αυτά θα φροντίσουν για το μέλλον μας! Εμείς απλώς διαμεσολαβούμε μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας και της ηγεμονεύουσας αρχής. Και μια και «όλα είναι οικονομία» δεν έχουμε παρά να νομιμοποιήσουμε πολιτικά την παρουσία μας ως ηγέτες του έθνους μέσω του

«Ευρω-κοινωνικοποιητικού» μηχανισμού «Learning by Numbers» (:the use of indicators in the coordination of social inclusion policies in Europe, το λέμε πολιτικώς ορθά και ας πρόκειται για μορφή ταξικής διαστρωμάτωσης και αποκλεισμού)!

«Διαθέτουμε γωνιακό οικόπεδο χρήσιμο σε όλους τους αρχιτέκτονες του κόσμου, δεν μπορεί να μην μας αξιοποιήσουν, με μια καλή αντιπαροχή», σκέφτεται η σημερινή πτωχευμένη ολιγαρχία της χώρας, όπως ακριβώς και οι προηγούμενες από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Τραγική προσέγγιση, χρόνια παρεξήγηση, πρόστυχη κεφαλαιοποίηση του εθνικού συμφέροντος, ενός εσμού αρχοντοχωριατών της Ευρώπης, οι οποίοι από τα Πυρέξ, Σπορτέξ, Μουλινέξ, περάσανε στα Αφρολέξ, για να καταλήξουν στα «Μνημονέξ» της  «Ελλαδέξ»!  

Ντροπή θα έπρεπε να αισθανόταν η ελληνική κοινωνία, εκπροσωπούμενη ή αντιπροσωπευόμενη πολιτικά από αυτή την ελίτ, αν είχε συναίσθηση της ζοφερής πραγματικότητας που αφορά στην ταυτότητα της σημερινής Ελλάδας. Είμαι βέβαιος όμως ότι δεν έχει, δυστυχώς! Γίναμε όλοι μας μέρος του «Καραγκιόζη» που ανεβάζει το έργο του στα ΜΜΕ, στην αγορά, στην κοινωνία των πολτών και δυστυχέστατα στην οργάνωση της πολιτείας. Μια ολόκληρη κοινωνία υποπροϊόν «σκουπιδιών», απατεώνων, σοβαροφανών υποκριτών, πονηρούληδων, λαθρόβιων, πολιτικάντηδων, με τεχνοκρατικό μάλιστα προσωπείο πλαστών συνήθως προσόντων! Μια κοινωνία που δεν σέβεται τον εαυτό της, υποστηρίζοντας πολιτικά/κομματικά εκείνους που την διέφθειραν και την απαξιώνουν καθημερινά, διαλαλώντας μάλιστα ότι «μαζί τα φάγαμε» και υποσχόμενοι ότι στο μέλλον θα συμμορφωθούμε στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στις παραδόσεις του Δυτικού Πολιτισμού, οι οποίες σήμερα το μόνο που διασφαλίζουν είναι την προτεκτορατοποίηση της χώρας. Θέλει να στείλει και γράμμα στη Σύνοδο ο κ. Σαμαράς!! Δεν μπορεί, ομαδική παράκουση βιώνει η χώρα!

Καλός ο Δυτικός Πολιτισμός, καλός και ο καπιταλισμός, όσο συνδέονται με τον ιμπεριαλισμό. Καλή και η ΕΕ αν μετατρεπόταν σε μια ενιαία ιμπεριαλιστική οντότητα με την Ελλάδα έστω στην ουρά της!! Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού, ευτυχώς για τον κόσμο! Ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις ηγεμονικού χαρακτήρα, δεν επιτρέπουν την ολοκλήρωση της πολιτικοοικονομικής ένωσης της Ευρώπης. Διαβάζω εκθέσεις οργάνων της ΕΕ και σχετικές προτάσεις και πολύ διασκεδάζω. Οι άνθρωποι διασκεδάζουν το αδιέξοδό τους αναμασώντας κενές πολιτικού περιεχομένου οικονομικές ή νομικές έννοιες. Αυτό σημαίνει απώλεια στήριξης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Οι αφηγήσεις κυρίαρχων ευρωπαϊκών κέντρων έχασαν την συνεκτικότητά τους, καθώς διακρίνονται από απολιτικές προσεγγίσεις διανθισμένες με φόβο και απειλές.

Πριν από κάμοσα χρόνια όταν με πάθος μάθαινα (εκπαιδευόμουν στην) κριτική ανάλυση, πάνω σε Ιστορικό, Κρυπτογραφημένο υλικό, έπεσα πάνω σε μια σημείωση του Churchill: “Fear! It may not prevent, it may even provoke action. But it is there all the same”, φίλε αναγνώστη! Κακό πράγμα ο φόβος στην πολιτική, όπως και να το δεις, αλλά δυστυχώς αυτός υπαγορεύει σήμερα στην ΕΕ καί πολιτικά αντικρουόμενες αντιδράσεις από κάποιους κεντρικούς παράγοντες καί την πολιτική παράλυση που παρατηρείς στην Ελλάδα. Ο φόβος των ελίτ, φίλε, βασιλεύει και είναι έτοιμος να καταστρέψει ότι με αίμα και κόπο κατασκεύασαν οι ευρωπαϊκοί λαοί και ο Δυτικός Πολιτισμός – που δεν είναι καλύτερος από άλλους, ίσως να είναι χειρότερος, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι το παρελθόν μας που δεν μπορούμε να αλλάξουμε.   

Στην Ελλάδα ο φόβος της πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης των μεταπρατών οδηγεί στην ανάμειξη της πολιτικής/τακτικής αντίληψης επί ΕΡΕ με την οικονομίστικη διαλεκτική επί Σημίτη. Πρόκειται για την συγκυριακή συνταγή της διαπλοκής, η οποία φαντάζει πλέον σαν φάρσα, ικανή όμως να γελοιοποιήσει ένα καθεστώς που πλέον παραπαίει, μια και έχει χάσει το νόημά του. Η Ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στην Ευρωζώνη, στο βαθμό που πάψει να επιδοτείται η οικονομική δραστηριότητα στον τόπο μας. Μόνον που οι επιδοτήσεις εγκαταλείπονται ως στρατηγική, καθώς η χρηματαγορά στην Ευρωζώνη κατατεμαχίστηκε και πλέον αυτές θα επιβαρύνουν άμεσα τους προνομιούχους των χρηματικών ροών, δηλαδή, κυρίως τους Γερμανούς. Τα κεφάλαια, φοβισμένα και αυτά, φεύγουν από την περιφέρεια και ζητούν ασφάλεια στο κέντρο της ΕΕ. Έστω και με σημαντικά μικρότερη απόδοση. Η Ευρωζώνη από τα πράγματα θα κατατεμαχιστεί και αυτή υιοθετώντας διαφορετική οργάνωση - στην ιδανικότερη με τεχνοκρατικούς όρους περίπτωση «ομόκεντρων κύκλων». Το Ευρώ δεν θα μπορεί έτσι να παραμείνει κοινό (καθολικό) νόμισμα, αν και δεν αποκλείεται να παραμείνει το κοινό νόμισμα αναφοράς όλων των χωρών, που βρίσκονται υπό την θεσμική του ομπρέλα. Αυτό είναι το πρόβλημα και όχι ασφαλώς ο αισχρός λαϊκισμός «ευρώ ή δραχμή».

Το τελευταίο είναι τούτο που όξυνε την παραλυτική κατάσταση στην Ελλάδα, με κύρια ευθύνη ασφαλώς της διαπλοκής και των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Τα λέγαμε… «προσέξτε εγκλωβίζετε την κοινωνία σε αδιέξοδο, με αυτή την τρομοκρατική αφήγηση, και τον εαυτό σας στην απόλυτη παγίδα»! Δεν μας άκουσαν οι φοβισμένοι «άρχοντες της αβύσσου». Ούτε βλέπω να παίρνετε στα σοβαρά την παρότρυνσή μου  για άμεσο σχηματισμό Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Κακώς κάνετε! Αύριο θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε! Και όπου δεν φτάνει η πολιτική, φτάνει ο «πόλεμος» και η έκδηλη, μη-νομιμοποιημένη πολιτικά, κρατική βία. Χούντα θα «αναγκαστείτε» να στήσετε για να επιβιώσετε προσωρινά φίλοι Συγκυβερνώντες και αυτό θα φέρει την χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Δεν μιλάμε πλέον για «ένα βήμα πίσω» της δημοκρατίας, όπως είχε προαναγγείλει ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά για πολλά άλματα οπισθοδρόμησης του δημοκρατικού φαινομένου στην πατρίδα μας. Για «τσουλήθρα» στον δεξιό ολοκληρωτισμό με νομιμοποιητικό μηχανισμό την νεοφιλελεύθερη οικονομική αφήγηση, όπως επιχειρήθηκε σε χώρες της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής, δορυφόρους των ΗΠΑ, οι οποίες καταστράφηκαν, ενώ δεινοπάθησαν / δεινοπαθούν οι λαοί τους, ομιλώ! Από την παράλυση θα περάσουμε στον γύψο, αν δεν αντιδράσουμε ως κοινωνία και προοδευτική πολιτική αμέσως.

Θεωρείστε ότι αυτή είναι η τελευταία προειδοποίηση, από τη πλευρά μου. Ας αφήσουμε το πολιτικό θέατρο και τις πολιτικάντικες κομματικές τακτικές και ας προχωρήσουμε τουλάχιστον από την  πλευρά της αριστεράς σε μια ολοκληρωμένη πρόταση για συγκρότηση Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, που θα διασφαλίσει τα συμφέροντα της χώρας έξω από την «μνημονιακή» αφήγηση και την κυρίαρχη τραπεζική λειτουργία. Το τραπεζικό σύστημα είναι μέρος του προβλήματος δεν είναι η λύση του.

Στην ΕΕ δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή λύση για την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει απορριφθεί από την Ευρωζώνη - πώς αλλιώς να το διατυπώσω - με απόλυτη ευθύνη των φοβισμένων Ελλήνων μεταπρατών. Ας σχηματίσουμε, λοιπόν, μια εντελώς διαφορετική από την σημερινή κυβέρνηση, όχι για να διαπραγματευτούμε την παραμονή των διαπλεκομένων στα πράγματα, αλλά το νέο στάτους της χώρας μας. Μόνον έτσι θα αντιμετωπισθεί δημιουργικά η «παράλυση» με μη-επαναστατικούς όρους. Η άλλη εκδοχή είναι τρομακτική για την ελληνική κοινωνία και πολιτεία. Ή θα αποφασίσουμε να τραβήξουμε το δημοκρατικό μονοπάτι, δίνοντας την ευκαιρία μέσω του ριζοσπαστικού εκδημοκρατισμού να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση και την κρίση ταυτότητας της χώρας ή θα υποταχθούμε στην λογική του ξεπερασμένου ήδη καζινοκαπιταλισμού, της τρόικας και της «Μέρκελ» και θα αποτελέσουμε το πρώτο μεταμοντέρνο «σφάγιο» στον κόσμο. Δεν υπάρχει πολύς χρόνος για …συλλογισμό ή «διαλογισμό», ούτε αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά αποκλειστικά στους αριστερούς και στο κίνημα χειραφέτησης!