Για τον δάσκαλο Χρίστο Τσολάκη...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου Ο δάσκαλος Τσολάκης, δεν επιθυμεί να τον αποκαλούν '' μεγάλο '' ή '' σπουδαίο ...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου

Ο δάσκαλος Τσολάκης, δεν επιθυμεί να τον αποκαλούν ''μεγάλο'' ή ''σπουδαίο'', είναι απλά ένας άνθρωπος που δίδασκε επί 50 συναπτά έτη. Θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που το κατάφερε, που κοιτούσε στα μάτια των μαθητών και ένιωθε υποχρεωμένος να αλλάζει καθημερινά παιδαγωγικές μεθόδους. Δε φταίνε τα παιδιά γι' αυτόν, δεν έχουν πάντα αυτά το πρόβλημα, ακόμα και τα σχολικά εγχειρίδια να μην είναι απόσταγμα επιστημονικής δουλειάς, ακόμα και αν κρίνονται ελλιπή και ακατάλληλα είναι ο δάσκαλος εκείνος που με το πάθος του και την επιμονή του θα μεταλαμπαδεύσει γνώσεις θα ανάψει το σπίρτο, θα προκαλέσει, θα επινοήσει, θα γοητεύσει.
Πώς να προσεγγίσεις ένα μαθητή; Είναι πιο εύκολα στη Πρωτοβάθμια από ότι στη Δευτεροβάθμια; Οι δάσκαλοι κάνουν λάθη και αν ναι τα διορθώνουν; Μήπως πέφτουν στη παγίδα της ''παιδαγωγικής αυθεντίας''; Ο δάσκαλος γεννιέται ή γίνεται;
Η δήλωση του κ. Τσολάκη αφοπλιστική. '' Ναι, πράγματι, είμαι δάσκαλος...κι έχω κάνει λάθη, πολλά, αλλά δεν έπαψα να προσπαθώ για ένα καλύτερο αύριο''
Απόφοιτος Φιλοσοφικής Σχολής με ''Άριστα'' με καθηγητές τον Εμμανουήλ Κριαρά, Απόστολο Βακαλόπουλο, Νικόλα Ανδριώτη, Ιωάννη Κακριδή και Λίνο Πολίτη. Ίσως με τέτοιους δασκάλους η πορεία να είναι προγεγραμμένη. Ίσως το γεγονός ότι ως φιλόλογος στρέφεσαι με καθαρή ματιά και αδυσώπητη ενδοσκόπηση στην αέναη αναζήτηση του όρου "δάσκαλος'', ''παιδαγωγός'', ''εκπαιδευτικός''.
Πώς χρησιμοποιούν όμως σήμερα οι εκπαιδευτικοί τα σχολικά εγχειρίδια και τα βιβλία; Ως αυτόφωτο ευαγγέλιο, ως απαράκλητος νόμος που δεν επιδέχεται παρεκτροπές; Ως χείρα βοηθείας όπου το ''Αθηνά'' είναι καθαρά δικό τους κομμάτι; Μπορούν να εισάγουν δικές τους ιδέες; Έχουν ιδέες; Κατακλύζονται από αυτές σε καθημερινή βάση; Τι πραγματικά πρέπει να μάθουν τα παιδιά, τι μαθαίνουν;
.Ο δάσκαλος που έμαθε τα παιδαγωγικά από ένα βιβλίο είναι ανεπαρκής. Εφαρμόζει βιβλία. Ο δάσκαλος που έχει παιδεία βρίσκει νέους τρόπους κι επικοινωνεί καλύτερα με τα παιδιά. Εμπνέει και τα οδηγεί..
Ο κ. Τσολάκης δανείζεται ένα παράδειγμα από το νηπιαγωγείο και τον τρόπο που αναγιγνώσκουν τα παραμύθια. ''Μα είναι δυνατόν να τα διαβάζουν από μέσα'', ''τα μάτια τους καρφωμένα στο βιβλίο και το παιδί, ποιος κοιτάζει το παιδί;''
Ακούγοντας λοιπόν τα λόγια του σας προτείνουμε ένα δικό μας τρόπο να αφηγηθείτε ένα παραμύθι στα παιδιά. Είτε απευθύνεστε σε μια τάξη είτε στα δικά σας παιδιά.
Όταν βρίσκεστε σε αίθουσα και μάλιστα με λιλιπούτειους μαθητές και πλησιάζει η ώρα του παραμυθιού, προετοιμαστείτε καταλλήλως. Μη χρησιμοποιήσετε τις μικρές καρεκλίτσες σε κυκλική διάταξη. Είναι όμορφο μεν, γιατί τα παιδιά έχουν συνηθίσει σ' αυτή τη διαδικασία και ευχάριστο να τσακώνονται ποιο θα είναι κοντά σας. Kαθίσετε, λοιπόν, κάτω (ή χάμω) και γύρω σας οι μικροί μας επαναστάτες, αποφασίστε από κοινού για ένα παραμύθι και ξεκινήστε. Δεν έχει σημασία αν θα το αποδώσετε αυτολεξεί, μας συμφέρει να προβούμε σε λάθη και τα παιδιά να διορθώσουν. Αναθέστε ρόλους στα παιδιά. 'Ένας να διορθώνει, άλλος να προσθέτει, διαλέξτε ένα παιδί να υποκριθεί ένα ρόλο, ένα άλλο να αφηγείται μαζί σας. Αλλάξτε περίτεχνα τη φωνή σας, γελάστε μαζί τους, στενοχωρηθείτε, μα πάνω από όλα μη ξεχάσετε ούτε στιγμή να τα κοιτάζετε στα μάτια και να μοιράζεστε με το ίδιο πάθος τη στιγμή. Θα εκπλαγείτε από τις εκφράσεις τους, τα σχόλιά τους, τις γνώσεις τους. Ακόμα και "τα τρία γουρουράνια'' αν αποδοθεί με ένα εναλλακτικό τρόπο θα φανεί ως κάτι εντελώς καινούργιο και πρωτάκουστο. Δώστε την ευκαιρία στα παιδιά να σας οδηγήσουν και αφεθείτε.,,,