ΓΡΑΜΜΙΚΟ...

Κείμενο – φωτογραφία:   Γιώργος Χρηστινίδης,     gchristi@phyed.duth.gr Μια ευθεία , δύο ευθείες κι ακόμη μία τρεις. Ωραία! Τώρα μια καμπύλ...

Κείμενο – φωτογραφία: 

 Γιώργος Χρηστινίδης, 

  gchristi@phyed.duth.gr

Μια ευθεία, δύο ευθείες κι ακόμη μία τρεις. Ωραία! Τώρα μια καμπύλη, ένα σκοτεινό μέρος δεξιά… εντάξει, όμως κάτι λείπει…
Πάμε πάλι από την αρχή, μια, δυο, τρεις ευθείες, ένα στρόγγυλο αριστερά ο ήλιος, μια καμπύλη στα δεξιά και μια σκοτεινή περιοχή. Ωραία και πάλι, αλλά και πάλι όχι…
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλειπε, τι έκανε λάθος. Έκανε την ανάλυση της φωτογραφίας πολλές φορές. Νόμιζε πως θα ήταν εύκολο να την αναπαράγει. Έβλεπε σχήματα και γραμμές, έβλεπε όγκους και χρώματα, αλλά έκανε λάθος…
Έντεκα αποτυχημένες απόπειρες και στη δωδέκατη έμεινε το χέρι του μετέωρο. Κατάλαβε πως ήταν μάταιο. Μπορούσε να αντιγράψει κάποια στοιχεία, αλλά πώς να μεταφέρει την ψυχή της εικόνας; Πώς να δημιουργήσει την αίσθηση από έναν ήλιο που ψυχορραγούσε; Πώς θα έκανε τον άλλον να νιώσει, αυτή την παράξενη αίσθηση ισορροπίας για ελάχιστα δευτερόλεπτα ανάμεσα στο σουρουπωμένο πορτοκαλί που γινόταν βιολετί και το μαύρο της νύχτας που ερχόταν, ενώ ήδη είχε έρθει; Και το κυριότερο; Πώς να περιγράψει όλα όσα του ήρθαν στο νου κι έκαναν την καρδιά του να πεταρίσει για δυο στιγμές όταν πρωταντίκρυσε την εικόνα;
Με ένα χαμόγελο, σχεδόν γέλιο, αλλά χωρίς ήχο, άρπαξε όλα τα χαρτιά του, μάρτυρες όλα των προηγούμενων αποτυχιών του και τα τσαλάκωσε με ευχαρίστηση,… θα έλεγες… με ηδονή… κι αφού τα έκανε μια ωραία χάρτινη μπάλα τα εκσφενδόνισε στο καλάθι των αχρήστων λίγα μέτρα πιο κάτω, πετυχαίνοντας ένα μεγαλειώδες, εξαίσιο τρίποντο.