Αγώνα «εντός», παιδιά!...

  Του Θανάση Νικολαΐδη. ΟΙ πολιτικοί «απορροφούν» την κριτική μας, σκληρή καταπώς τους ταιριάζει. Και, βέβαια, θα’ ταν αλλιώτικοι, αν έπι...

 

Του Θανάση Νικολαΐδη.

ΟΙ πολιτικοί «απορροφούν» την κριτική μας, σκληρή καταπώς τους ταιριάζει. Και, βέβαια, θα’ ταν αλλιώτικοι, αν έπιαναν τον σφυγμό του κόσμου γραδάροντας την αντιπάθειά του. Θα’ χαν αλλάξει νόμους «επειγόντως», ίσως και ν‘ άρπαζαν απ’ την αγκαλιά του δημοσίου τους βολεμένους συγγενείς. Έτσι, από φιλότιμο και μετανοιωμένοι. Για να μη τους καμαρώνουμε ως αυτουργούς του ανομήματος και σαν καταζητούμενους, στα πρωτοσέλιδα.

ΤΙ άλλο; Για να μη παίρνουν φόρα «τα παιδιά» της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο, για ν’ αλλάξεις τους πολιτικούς, δίνεις τον αγώνα σου «εντός» και με το ρόπαλο καταγής. Αν καμαρώνεις δίκην μποξέρ ή φουσκωτού στην πόρτα του σκυλάδικου, έχασες πόντους κι οι πόντοι δύσκολα κερδίζονται, στις μέρες μας.

ΚΑΙ πάμε…έξω. Παρατάνε, λέει, τη Βουλή και δραστηριοποιούνται εκτός βουλής. Δίπλα και μέσα στο λαό κι ακούγεται ωραία. Ωστόσο, έξω απ’ τη δημοκρατική νομιμότητα και τη συνείδησή του, τα πράγματα δυσκολεύουν. Κι αν ο τρομαγμένος πολίτης σε χειροκροτεί προσωρινά, σκέψου το αύριο, σκέψου και τους…αντιεξουσιαστές. Κι αυτοί ξέρουν να δέρνουν κατά το «πάσσαλος πασάλλω εκκρούεται» και το ξύλο πια δεν πέφτει σε κλειστούς θαλάμους βασανιστηρίων με το μηχανάκι να πνίγει τις κραυγές.

ΜΕ τους πολιτικούς στο κεφάλι του, ο λαός αμύνεται σθεναρά, αλλά και θυμάται. Κι αν «τα παιδιά», πάνω στον ενθουσιασμό τους ρίχνουν «νοσταλγικές» ατάκες κάτι έχοντας ακούσει για χούντες, να το καλοσκεφθούν. Γιατί, αν έρθουν Παπαδόπουλοι και πλακώσουν βασανιστές, αυτήν τη φορά, δεν θα δέρνουν τους κομουνιστές. Δεν θα’ ναι οι νεκραναστημένοι…αυτοπροσώπως. Γι αυτό και οι ροπαλιές θα πέφτουν, με άλλα κριτήρια, και σε κεφάλια με μυαλό κολλημένο στην «επανάσταση».

ΟΣΟ κι αν…δεν εννοούσε τα «ισόβια» ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής με τη γνωστή του ρήση, η προοπτική της κάθειρξης συγκρατεί. Δεν έρχεται χούντα όπως οι ευφάνταστοι τη νοσταλγούν. Κι αν έχουμε χούντα κοινοβουλευτική, καιρός για αγώνα.

Ο «αρχιεπαναστάτης» πέθανε στη φυλακή, η «Αρσακειάδα» το ίδιο, ο Ντερτιλής επιμένει και ο Πατακός (πρακτικός και…πονηρότερος όλων) διαβάζει, σπίτι του, Α. Γραφή. Απ’ την άλλη, οι σεμνοί της Αντίστασης και κάποιοι σακάτηδες (απ’ το ξύλο) παρέμειναν στη σκιά. Δεν «εξαργύρωσαν», δεν πολιτεύτηκαν, δεν κορδώθηκαν και μόνο προδόθηκαν. Είναι ο παρηγορητικός αντίποδας των οπορτουνιστών που έκαναν καριέρα με στολή αντιστασιακού.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ του Χρυσαυγίτες να δώσουν τη μάχη τους «εντός» και δημοκρατικά. Ταλαιπωρείται η δημοκρατία στα χέρια των πολιτικών, μη τη…σκοτώσουμε κιόλας; Κι αν ο λαός μουντζώνει τη βουλή, δεν προτίθεται να την κάψει.