Writer’s block...

Toυ Άρη Δαβαράκη Είναι μέρες που προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο αλλά μετά τις πρώτες λέξεις όλα μπερδεύονται πικρά και δεν ξέρω πιά ούτ...

Toυ Άρη Δαβαράκη

Είναι μέρες που προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο αλλά μετά τις πρώτες λέξεις όλα μπερδεύονται πικρά και δεν ξέρω πιά ούτε τι θέλω να πω ούτε σε τι ελπίζω. Πολύ θα ήθελα να ήμουν από εκείνους που ποντάρουν στο ταξίδι του πρωθυπουργού μας και στην “επιμήκυνση” ή τους άλλους που, πολύ θυμωμένοι, επιμένουν πως αν η Ελλάδα δεν καταφέρει να μείνει στο ευρώ η καταστροφή θα είναι βιβλική. Το λένε λες και εμείς που δεν το βροντοφωνάζουμε δεν το ξέρουμε. Φυσικά και θά'ναι μεγάλη η τραγωδία μας αν με τον έναν η τον άλλον τρόπο αναγκαστούμε να απομονωθούμε και να βρεθούμε με την δραχμούλα μας υποτιμημένοι και μόνοι, μέσα σ’ έναν κόσμο (όχι Ευρώπη μόνο, αλλά έναν κόσμο ολόκληρο) που αλλάζει ραγδαία και γκρεμίζει σύνορα κάθε είδους ζώντας πιά με χίλια τις (μέχρι πριν λίγα χρόνια ασύλληπτες) ταχύτητες της ηλεκτρονικής εποχής και της παγκοσμιοποίησης. Κάποιος, κάπου, έχει αποφασίσει ότι αν δεν γκαρίζουμε πως “η δραχμή θα είναι κόλαση” είναι γιατί θέλουμε τη δραχμή. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Δεν γκαρίζουμε γιατί είμαστε τρομαγμένοι και δεν μας βγαίνει η φωνή. Μόνο σαν γκράν γκινιόλ ενδεχόμενο μπορούμε να φανταστούμε μια τέτοια εξέλιξη –και μας κόβεται η ανάσα ακόμα και στη σκέψη αυτή. Τόσο που (επί προσωπικού) όταν αναλογίζομαι προς τα πού βαδίζουμε, παθαίνω αυτό που λένε οι αγγλοσάξονες writer’s block – και δεν μπορώ να γράψω.
Το ένστικτό μου και η ελάχιστη εμπειρία μου στα της ζωής γενικότερα, μου λένε πως δεν υπάρχει δρόμος σωτηρίας αν δεν προκύψει κάτι εντελώς απρόβλεπτο και πλήρως ανατρεπτικό που ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ. Έτσι όπως πάμε, με αυτά τα μυαλά, με αυτό το πολιτικό προσωπικό, με αυτή τη μαλθακότητα και την απουσία στόχων που μας έχει γονατίσει, φυσικό είναι να στουκάρουμε κάποια στιγμή σ’ έναν τοίχο και να ξυπνήσουμε σαν την Εκάβη μπροστά στα ερείπια, τα τείχη της Τροίας που δεν υπάρχουν πιά μετά την μεγάλη ήττα. «Πάει η Τροία, έπεσε» μοιρολογάει ο χορός αλλά η τελική πράξη έχει συντελεστεί και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Τι να κάνει αυτή η κυβέρνηση, επιμήκυνση or not επιμήκυνση; Να πουλήσει ό,τι κερδοφόρο, να κόψει κι’ άλλο τα εισοδήματά μας μέχρι να μην μπορούμε πια να πληρώσουμε ούτε για το γάλα του μωρού ή τα φάρμακα μας, να προσπαθήσει έτσι να δείξει «πειθαρχία» και «καλή διαγωγή»; Το σκέπτομαι και μπλοκάρω και λέω τι γράφεις τώρα – αλλά από την άλλη αυτή είναι η αλήθεια, έχουμε πιαστεί σ’ ένα φριχτό δίχτυ και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας και να ελευθερωθούμε.
Ξέρω : Όσοι έχουν κάποια λεφτά και δεν θέλουν να μιζεριάζουν, τα βρίσκουν αυτά που γράφω απαράδεκτα. Τι να κάνουμε δηλαδή, να κρεμάσουμε μια πέτρα στο λαιμό μας και να πάμε να πνιγούμε στον Κηφισό (ή και στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό); Οι άλλοι όμως, αυτοί που χρωστάνε ηλεκτρικά, τηλέφωνα, δόσεις, κάρτες, στεγαστικά, καταναλωτικά, αυτοί που δεν καταφέρνουνε να ψωνίσουνε στο σούπερ-μάρκετ και τη λαϊκή αυτά που χρειάζονται για να μαγειρέψουν, με καταλαβαίνουνε πολύ καλά.
Θα τα καταφέρει λοιπόν ο Σαμαράς; Εδώ έρχεται το writer’s block: Τι να καταφέρει; Την επιμήκυνση; Και μετά; Πού θα βρούμε δουλειές, πώς θα κυκλοφορήσει το χρήμα (ποιο χρήμα θα μου πείτε). Ειλικρινά «κλειδώνει» το μυαλό μου γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ποιοι είναι οι στόχοι μας.
Η επιμήκυνση;
Τόσο ψηλά τον έχουμε βάλει τον πήχη;
Απόλυτο writer’s block…