ΚΑΤΙ ΠΗΓΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ…

Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Χρηστινίδης , gchristi@phyed.duth.gr Σάββατο πρωί, 25ης Μαρτίου με Ολυμπιάδος γωνία ...

Κείμενο – Φωτογραφία:
Γιώργος Χρηστινίδης,
gchristi@phyed.duth.gr

Σάββατο πρωί, 25ης Μαρτίου με Ολυμπιάδος γωνία στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Μια διασταύρωση με συχνή κίνηση, χωρίς φανάρι, με «στοπ» στους δυο από τους τέσσερεις δρόμους. Ένα αυτοκίνητο ανεβαίνει κάνοντας χρήση της προτεραιότητας, ένα άλλο έρχεται από αριστερά αγνοώντας και παραβιάζοντας το «στοπ». Και οι δυο οδηγοί φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξη του άλλου… είναι και οι δυο αφηρημένοι… ή πάντως βυθισμένοι στις σκέψεις τους… Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και συμβαίνει κάνοντας ένα φρικτό θόρυβο από λαμαρίνες που τσαλακώνονται… Ακολουθούν τα δευτερόλεπτα εκείνα δέκα (;) είκοσι (;) όπου τίποτα δεν συμβαίνει κι όλα είναι ακίνητα και παγωμένα στο χρόνο, ακόμη κι ο αέρας σταμάτησε για λίγο να φυσά.
Πρώτος «ξύπνησε» ο οδηγός που ανέβαινε. Άνοιξε με κάποια δυσκολία την πόρτα του, βγήκε έξω και ζαλισμένος ακόμα έτρεξε προς το όχημα που παραβίασε το «στοπ». Προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του οδηγού. Αυτός από έξω τραβάει, ο άλλος από μέσα σπρώχνει… τελικά η πόρτα ανοίγει, ο οδηγός ελευθερώνεται, βγαίνει έξω και… αγκαλιάζονται και οι δύο. Αγγίζουν ο ένας τον άλλον με αγωνία και προσπαθούν να καταλάβουν αν υπάρχει κάποιο τραύμα…
- Πω πω τι πήγαμε να πάθουμε…
- Άγιο είχαμε…
- Συγγνώμη ρε φίλε ήμουν αφηρημένος…
- Γιατί εγώ τι ήμουν…
- Κοίτα τ’ αμάξια…
- Βρε χέσε τ’ αμάξια, σημασία έχει που είμαστε καλά.
Στο μεταξύ άρχισε να μαζεύεται κι ο κόσμος ξεπερνώντας το αρχικό σοκ. Βλέπουν τους αγκαλιασμένους οδηγούς, «μπράβο, μπράβο» φωνάζουν, «τα καθίκια, μας έχουν κάνει να μην βλέπουμε μπροστά μας», άλλοι φωνάζουν: «αίσχος, αίσχος, να ξεσηκωθούμε», «να τους πάρουμε με τις πέτρες»… Όλοι αναγνωρίζουν ως αιτία της σύγκρουσης τα μέτρα λιτότητας και τις περικοπές που εξαθλιώνουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να μην βλέπουν μπροστά τους. Η φουρνάρισσα από τη γωνία φέρνει νερό να ποτίσει τους οδηγούς, ο ψιλικατζής βγάζει δυο καρέκλες και προσφέρεται να τους φτιάξει καφέ…
Η κίνηση έχει σταματήσει καθώς τα δύο αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα στη μέση της διασταύρωσης με το ένα να έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο. Σπασμένα φανάρια και κομμάτια από τους προφυλαχτήρες στο οδόστρωμα… ουδείς ασχολείται με τις ζημιές – όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις – όλοι είναι αγανακτισμένοι με τα μέτρα… οι άλλοι οδηγοί έχουν βγεί από τ’ αυτοκίνητά τους και κοιτάζουν σαν χαζοί, κανείς δεν κορνάρει, κανείς δεν αδημονεί… Η εικόνα είναι εικόνα διαδήλωσης.
Τελικά, σιγά σιγά οι περίοικοι αρχίζουν να αραιώνουν, οι μαγαζάτορες επιστρέφουν στα μαγαζιά τους, αρχίζουν τα πρώτα κορναρίσματα… Οι οδηγοί του ατυχήματος, που όλη την ώρα ήταν αγκαλιασμένοι, χωρίζουν τελικά, ανταλλάσουν τηλέφωνα μπαίνουν πάλι μέσα και απομακρύνουν τα οχήματά τους, τα οποία κάνουν ένα θόρυβο, σαν αυτόν που κάνουν τα αυτοκίνητα των νεόνυμφων με τα τενεκεδάκια… Η διασταύρωση ξαναπαίρνει τη γνώριμη εικόνα της.
Κάτι πήγε να γεννηθεί εκεί, αλλά τελικά δε γεννήθηκε… Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια άλλη μέρα… κάποια άλλη στιγμή… σε μια άλλη διασταύρωση… η αγανάκτηση να βρει επιτέλους διέξοδο να εκφραστεί αποτελεσματικά…