Χα-Τζουν Τσανγκ: Πώς θα ελευθερωθούν οι νέες «αποικίες του χρέους»;...

Οι χώρες δεν έχουν καμμία νομική προστασία από τους πιστωτές τους. Τον Αλέξη Τσίπρα επικαλείται, μεταξύ άλλων, σε άρθρο του στην ε...

Οι χώρες δεν έχουν καμμία νομική προστασία από τους πιστωτές τους.

Τον Αλέξη Τσίπρα επικαλείται, μεταξύ άλλων, σε άρθρο του στην εφημερίδα Guardian ο οικονομολόγος καθηγητής του Κέιμπριτζ Χα-Τζουν Τσανγκ.

 

Η αποικιοκρατία επέστρεψε, διακηρύσσει ο οικονομολόγος Χα-Τζουν Τσανγκ αποδίδοντας αυτή τη διαπίστωση σε – όπως τους αποκαλεί – «κορυφαίους πολιτικούς των δυο πιο χρεωμένων χωρών».
Δηλαδή στον Αλέξη Τσίπρα, που δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε «αποικία του χρέους», και στον Ερνάν Λορενσίνο, υπουργό Οικονομίας της Αργεντινής, ο οποίος δυο μέρες αργότερα μεταχειρίστηκε τον όρο «δικαστική αποικιοκρατία» για να καταγγείλει απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου ότι η χώρα του πρέπει να αποζημιώσει πλήρως μια ομάδα «αρπακτικών επενδυτών» ζημιωμένων από την αναδιάρθρωση του χρέους της Αργεντινής που ακολούθησε την χρεοκοπία της χώρας το 2002.

Όμως εδώ διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την ευημερία της Ελλάδας και της Αργεντινής, προσθέτει ο Τσανγκ, καθηγητής στο Κέιμπριτζ και συγγραφέας του βιβλίου «23 πράγματα που δεν σας λένε για τον καπιταλισμό».

Αν το ελληνικό χρέος είχε μειωθεί εξ αρχής σε βιώσιμα επίπεδα μέσω αναδιάρθρωσης, η ευρωζώνη θα βρισκόταν σε καλύτερη θέση σήμερα, εκτιμά ο αρθρογράφος. Και στην περίπτωση της Αργεντινής, ρισκάρουμε όχι μόνο να μπει ένα τέλος στην ανάκαμψη της χώρας _ που είχε ανάπτυξη κοντά στο 7% το διάστημα 2003-2011 _  αλλά και ένα νέο γύρο αναταραχής στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά με αφορμή μια αμφιλεγόμενη απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου.

Η νομοθεσία περί χρεοκοπίας όλων των χωρών επιτρέπει στις επιχειρήσεις να δηλώνουν πτώχευση και στη συνέχεια τις αναγκάζει να συνεργαστούν με τους πιστωτές τους για να αναδιοργανώσουν τις υποθέσεις τους υπό σαφείς κανόνες. Δυστυχώς δεν υπάρχει παρόμοιος μηχανισμός για τις χώρες, γράφει ο Τσανγκ σε άρθρο του στον «Guardian».

Επειδή δεν έχουν καμία νομική προστασία από τους πιστωτές σε δύσκολους καιρούς, οι χώρες τείνουν να αναβάλουν την απαραίτητη αναδιάρθρωση της οικονομίας τους συσσωρεύοντας περισσότερα χρέη με την (συνήθως φρούδα) ελπίδα ότι το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του.
Επιπλέον, επειδή δεν μπορούν επισήμως να χρεοκοπήσουν, είτε κάνουν στάση πληρωμών ρισκάροντας τον αποκλεισμό τους από την διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά είτε επιλέγουν μια ντε φάκτο στάση πληρωμών στην οποία παριστάνουν ότι δεν έχουν χρεοκοπήσει διότι αποπληρώνουν τα χρέη τους με χρήματα δανεικά από το ΔΝΤ και την ΕΕ  ενώ παράλληλα διαπραγματεύονται μια αναδιάρθρωση του χρέους.

Το πρόβλημα με την τελευταία επιλογή είναι ότι, απουσία σαφών κανόνων, η διαπραγμάτευση αυτή είναι μακροχρόνια και μπορεί να βυθίσει την οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης. Αυτό συνέβη σε πολλές λατινοαμερικανικές χώρες στη δεκαετία του ’80 και το βλέπουμε στην Ελλάδα σήμερα.

«Η νομοθεσία περί χρεοκοπίας των επιχειρήσεων υιοθετήθηκε όχι γιατί ανεχόμαστε τη στάση πληρωμών αυτή καθεαυτή αλλά γιατί παραδεχόμαστε ότι, μακροχρόνια, οι πιστωτές και η ευρύτερη οικονομία θα επωφεληθούν περισσότερο από την μείωση των βαρών των προβληματικών επιχειρήσεων παρά από την άτακτη διάλυσή τους.
Καιρός να εφαρμόσουμε τις αρχές αυτές και στις χώρες και να υιοθετήσουμε νομοθεσία για την χρεοκοπία τους», καταλήγει ο Κορεάτης καθηγητής του Κέιμπριτζ και συγγραφέας.