Τα αζήτητα.

Γράφει η Λίνα Φυτιλή Αγαπημένε μου Άγιε , δε σου γράφω για να σου ζητήσω δώρο, ούτε επειδή σκοπεύω ν' αναλωθώ στις συνηθισμένες ε...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

Αγαπημένε μου Άγιε,
δε σου γράφω για να σου ζητήσω δώρο, ούτε επειδή σκοπεύω ν' αναλωθώ στις συνηθισμένες ευχές.
Σου γράφω για τα αζήτητα. Για εκείνα τα πακέτα χωρίς κορδέλες κι αστραφτερές συσκευασίες, που συνήθως μένουν κλειστά. Αφού μάθαμε να ανοίγουμε μόνο τα άλλα: τα ιλουστρασιόν. Έτσι θέλαμε τη ζωή μας, να λαμποκοπάει απέξω αλλά μέσα δεν την κοιτάζαμε, το μάτι έπεφτε στις φίρμες.
Τώρα αν θες, σου λέω ότι τα αζήτητα, δεν θα τα βρεις σε κανένα κατάστημα, αν και μάλλον το ξέρεις. Δεν τ΄ αγοράζεις με λεφτά αυτά. Είναι πολύ πιο ακριβά. Απέχουν από τις τεχνητές ανάγκες της διαφήμισης, την κλασσικά εξαρτημένη μάθηση, με την οποία γαλουχήθηκαμε.
Μας είπαν ότι αν δεν έχεις ένα χ αριθμό υλικών αγαθών, αδύνατο να είσαι ευτυχισμένος. Κι όταν τα απέκτησες ήσουν; Ή χρειαζόσουν πάντα περισσότερα; Και τώρα που δεν έχεις, τι κάνεις; Ή επειδή ακόμα τα βολεύεις, δεν σε νοιάζει πολύ;
Άραγε συνεχίζεις αυτή την οικολογική γενοκτονία με την ψεύτικη ελπίδα μιας ευτυχίας;
Εκπαιδευτήκαμε να είμαστε ανόητοι. Και συ κι εγώ κι όλοι μας. Αυτή ήταν μια πρώτης τάξεως διαταραχή του συστήματος αξιών. Ο κόσμος της εμπορικής διαφήμισης είναι η απόδειξη. Η απόδειξη μιας εύπλαστης ανθρώπινης σκέψης, που εύκολα προσαρμόζεται στις ανάγκες που της επιβάλλουν.
Γι΄αυτό σου λέω Άγιε μου και μη με παρεξηγείς, μέρες που είναι: φέρε μου τα αζήτητα. Τα λίγα. Αυτά που δεν υπάρχουν στις βιτρίνες. Αυτά που βρίσκεις μέσα σου. Κι ίσως έτσι, κάτι μικρό δικό σου, μπορέσεις να προσφέρεις και στους άλλους.