Η κατάρρευση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας και η δημιουργία της Τέταρτης – Η δομική ανασυγκρότηση του Ελληνικού Πολιτεύματος

Αν πολιτική και κοινωνική «ηγεσία» του τόπου διέθετε επαρκή υπευθυνότητα, εθνική συνείδηση και ηγετικό ταλέντο, όφειλε, στο πλαίσιο του ...

Αν πολιτική και κοινωνική «ηγεσία» του τόπου διέθετε επαρκή υπευθυνότητα, εθνική συνείδηση και ηγετικό ταλέντο, όφειλε, στο πλαίσιο του ρόλου της, να θέσει στον εαυτό της το γνωστό ερώτημα «τις πταιει», που έθεσε ο Χαρίλαος Τρικούπης στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 29/6/1874 στην εφημερίδα «Καιροί», και να αυτοκαταργηθεί, παραχωρώντας ομαλά την ηγεσία του τόπου στις υγιείς δυνάμεις του έθνους, που επί τριάντα χρόνια κρατά συστηματικά και μεθοδικά στο περιθώριο.
Αντί αυτού, το κρατικοδίαιτο πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο, αφενός μεν φρόντισε να διασφαλίσει τον πλούτο του εκτός χώρας στα Ελβετικά θησαυροφυλάκια, αφετέρου πασχίζει να διατηρήσει πάση θυσία την νομή της εξουσίας, ώστε να διασώσει τα προνόμια του και να αποτρέψει την αλλαγή εκείνη, που θα επιτρέψει στις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις του έθνους να αναλάβουν με υπευθυνότητα την ηγεσία της χώρας και να επιφέρουν την δομική αλλαγή του κράτους, των θεσμών και του Δημοκρατικού πολιτεύματος σε μια κατεύθυνση αναγέννησης και αναδημιουργίας.
Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε στις 11/6/1975 με την ψήφιση του Ισχύοντος Συντάγματος και την καθιέρωση ως Πολιτεύματος της χώρας της «Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», είναι κλινικά νεκρή, μετά την «άτυπη χρεωκοπία» και την υπογραφή των μνημονίων, και διατηρείται στην «ζωή» με μηχανική υποστήριξη από τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, προκειμένου να αποφευχθεί ο σοβαρός κίνδυνος ενός φαινομένου ντόμινο, εξ αιτίας της ανεξέλεγκτης κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης μιας χώρας εντός ευρωζώνης, σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Οι αιτίες όμως της κατάρρευσης αυτής, δυστυχώς μέχρι και σήμερα, αποκρύπτονται επιμελώς από την κρατούσα κοινωνικοπολιτική ελίτ, που ελέγχει τα ΜΜΕ και την ροή της πληροφορίας στην Ελλάδα.
Πουθενά δεν γίνεται αναφορά στην ουσιαστική κατάργηση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, μέσω του θεσμού της εκλογής της ηγεσίας των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας από το εκάστοτε Υπουργικό Συμβούλιο (εκτελεστική εξουσία), γεγονός που συνετέλεσε στην «νόθευση» του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Το ζήτημα της επιλογής Προέδρων και Αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων από το εκάστοτε Υπουργικό Συμβούλιο (ρητά κατοχυρώνεται από την παράγραφο 5 του άρθρου 90 του Συντάγματος), παρόλο που αποτελεί μία μόνο πτυχή του θέματος της δικαστικής ανεξαρτησίας, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο γιατί καταδεικνύει ξεκάθαρα την γενικότερη πολιτική νοοτροπία και βούληση της μεταπολιτευτικής περιόδου (από το 1975 έως σήμερα) απέναντι στη δικαστική λειτουργία και γενικότερα απέναντι στο κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών.
Πουθενά δεν γίνεται αναφορά στην εγκληματική Συνταγματική τροποποίηση του 1985, δυνάμει της οποίας, με την κοινοβουλευτική σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, αφαιρέθηκε κάθε εξουσία από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετατράπηκε το πολίτευμα από «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» σε «ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ». Η τροποποίηση αυτή, σε συνδυασμό με το εγκατεστημένο στην χώρα δικομματικό σύστημα και την ενισχυμένη αναλογική, οδήγησαν στην μεταφορά του Κέντρου Εξουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, από το Κοινοβούλιο στον Πρωθυπουργό και την πέριξ αυτού ηγετική ομάδα, όπου ελαμβάνοντο οι καίριες για το μέλλον της χώρας αποφάσεις και απλά επικυρώνονταν στην συνέχεια από την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία (κατ’ εφαρμογήν της προσφιλούς στα παλαιοκομμουνιστικά κόμματα αρχής του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού»). Εμφανής συνέπεια τούτου είναι το φαινόμενο της διαγραφής των βουλευτών εκείνων που δεν ψήφιζαν ό,τι το πρωθυπουργικό κέντρο έφερνε προς ψήφιση στην Βουλή.
Πουθενά δεν γίνεται αναφορά για τις ευθύνες και τον ρόλο του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος στην κατάρρευση της χώρας. Για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα και τα έσοδα των Ελληνικών Τραπεζών φθάσαμε στο σημείο να επιτρέπεται στις Ελληνικές Τράπεζες να κεφαλαιοποιούν τους τόκους των κεφαλαίων, με την διατήρηση νόμου της χούντας, να επιβάλουν επιτόκια στις πιστωτικές κάρτες μέχρι και 20%, την ώρα που η Τράπεζα της Ελλάδος είχε με απόφασή της ορίσει ως ανώτατο επιτρεπόμενο επιτόκιο 9% και να μετατρέπεται η τραπεζική επιταγή από μέσο πληρωμής (παγκοσμίως) σε μέσο πίστωσης. Την μετατροπή μάλιστα, σε αντίθεση με ολόκληρο τον κόσμο και τον διεθνή Νόμο περί επιταγής, νομιμοποίησε και ο Άρειος Πάγος, βασιζόμενος σε «ερμηνεία» διατάξεων του Αστικού Κώδικα και της βούλησης του νομοθέτη, περιφρονώντας την διεθνή νομοθεσία και την αυξημένη τυπική ισχύ της διεθνούς νομοθεσίας περί επιταγής, σε σχέση με το εσωτερικό δίκαιο. Κάπως έτσι γεννήθηκε και η τεράστια τραπεζική φούσκα στην Ελλάδα (προεξόφληση επιταγών, επιταγές ευκολίας εικονικά τιμολόγια για την κάλυψη επιταγών ευκολίας, αλλαγές επιταγών και αντικατάστασή τους, αποδοχή μεταχρονολογημένων επιταγών από τις τράπεζες ως εγγύηση δανείων κλπ). Κάπως έτσι μεταχρονολογήθηκε η Ελληνική φούσκα.
Σήμερα, σύσσωμο το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα, που επί τρείς δεκαετίες είχε υπερκέρδη (άγνωστη η τύχη τους), κατέρρευσε και χρηματοδοτείται ουσιαστικά από την ελληνική κοινωνία, από το υστέρημα όλων όσων δεν συμμετείχαν στα «μεγάλα» κόλπα.
Δυστυχώς, για το πολιτικό κατεστημένο, η υποβόσκουσα κρίση νομιμοποίησης μετατράπηκε σε κρίση νομιμότητας και αν δεν αποσυρθεί από την ηγεσία του τόπου, παραχωρώντας την ηγεσία στις υγιείς δυνάμεις της χώρας, οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες.
Δυστυχώς, για τα κόμματα εξουσίας, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, ότι οι εκβιασμοί και οι εκφοβισμοί περί καταστροφής της χώρας αυξάνουν την απαξία που τους αποδίδει η κοινωνία, όταν δεν καταφέρνουν τίποτε περισσότερο απ’ το να καλπάζει η ανεργία, να καταστρέφεται η μεσαία τάξη και ο παραγωγικός ιστός της χώρας.
Δυστυχώς, για το πολιτικό σύστημα, συνένοχοι στην χρεωκοπία των θεσμών και του πολιτεύματος είναι και τα λοιπά πολιτικά κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ), αφού συμμετείχαν στο πολιτικό και θεσμικό κατρακύλισμα της χώρας, εστιάζοντας την πολιτική τους στο στενό κομματικό τους συμφέρον και όχι στα σπουδαία και τα μεγάλα. Άλλωστε, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, ο ΣΥΡΡΙΖΑ πασχίζει να μετατραπεί στο νέο ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός του σε έναν «νέο» Ανδρέα Παπανδρέου.
Μοναδική οδός για έξοδο από το αδιέξοδο, είναι η συστράτευση των υγιών δυνάμεων του έθνους, μέσα σε νεοπαγείς πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι μέσω δομικών ρήξεων και ποιοτικών αλλαγών, θα επαναφέρουν την δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος, θα αποκόψουν τις προσβάσεις και επιρροές συντεχνιών και συμφερόντων στον κρατικό μηχανισμό, θα εξυγιαίνουν τους θεσμούς και την λειτουργία τους, θα αποκαταστήσουν το κράτος δικαίου και θα φέρουν στο ιστορικό προσκήνιο την άλλη Ελλάδα, εκείνη που επί τριάντα χρόνια θάφτηκε κάτω από την «ιδιότυπη ολιγαρχία» της ελίτ, που οδήγησε την χώρα στον εξευτελισμό και την κατάρρευση.
Τέτοιος πολιτικός σχηματισμός είναι η “κοινωνία αξιών”, που μέσα στους λίγους μήνες της δημιουργίας της έχει γίνει αποδέκτης της δυναμικής της «άλλης Ελλάδας» και φιλοδοξεί να την εκφράσει σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και να αλλάξει την εικόνα της χώρας, οδηγώντας την στην πρόοδο και την ευημερία.
Έσεται ήμαρ.

Πολυχρόνης Καρσαμπάς
Υπεύθυνος Τομέα Δικαιοσύνης της “κοινωνίας αξιών”

http://koinoniaaxion.wordpress.com/2013/01/20/η-κατάρρευση-της-τρίτης-ελληνικής-δημ/