Ο Παντελής...

Dimitris Kountouris Ξυπνάω απόψε και βρίσκω στο inbox μου την είδηση του θανάτου του Παντελή, μου την είχε στείλει μια φίλη που γνωρίζε...

Dimitris Kountouris

Ξυπνάω απόψε και βρίσκω στο inbox μου την είδηση του θανάτου του Παντελή, μου την είχε στείλει μια φίλη που γνωρίζει καλά το χωρίς στεγανά πάθος μου για το ελληνικό τραγούδι. Πριν καν ανοίξω το link, διαβάζοντας τον τίτλο του, καταριέμαι τα σκατόψυχα, χωρίς όρια τρολ του διαδικτύου που διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις θανάτων καλλιτεχνών, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αλήθεια... Ο λόγος; Τον Παντελή τον είχα - είχαμε πιο σωστά - συνδέσει με τη ΖΩΗ. Με το γλέντι, με τη διασκέδαση, ήταν ένα νέο παιδί στον κολοφώνα της δόξας του όπου είχε καταφέρει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Λίγο - πολύ ακόμα και οι ψευτοεστέτ και οι οπαδοί του θλιβερού αυτοαποκαλούμενου "έντεχνου" της εποχής μας, κάποια στιγμή στο μεθύσι τους ή μετά από ένα χωρισμό ένιωσαν μια στάλα συγκίνηση από κάποιο τραγούδι του.

Όπως πολύ σωστά γράφει ο φίλος Dimitris N. Maniatis στο άρθρο του στο "Vice" συγκρίνοντάς τον και με ένα άλλο προ 25ετίας φαινόμενο το Χρήστο Κυριαζή, εισήλθε στο μουσικό στερέωμα "απ' το παράθυρο". Στην εποχή της περιχαρακωμένης δισκογραφίας όπου για το μέσο καλλιτέχνη το να εκδώσει μια προσωπική του δουλειά από μεγάλη δισκογραφική εταιρεία - με την όποια προώθηση συνεπάγεται αυτό - αποτελεί σχεδόν όνειρο θερινής νυκτός, πόσω μάλλον για ένα λαϊκό παιδί από τη Νέα Ιωνία χωρίς τις απαραίτητες γνωριμίες με μανατζαραίους και γνώση του star system, ο Παντελής τα κατάφερε με μοναδικό του όπλο εκείνα τα ερασιτεχνικά video στο YouTube απ' τα οποία πρωτογνωρίσαμε τα τραγούδια του και τα οποία φρόντισαν να διαδίδουν οι φίλοι του. Και ξαφνικά επήλθε η εκτόξευση του "αστροναύτη", όπως είχε αποκαλέσει κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις το Γιάννη Φλωρινιώτη σ' εκείνη τη θρυλική του εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα που είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Ο Παντελής από άσημος πρώην καραβανάς υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού έγινε μονομιάς λαϊκό είδωλο, με ό,τι αγνότερο μπορεί να περιλαμβάνει ο όρος "λαϊκό". Με έναν τρόπο κόντρα στα συνήθη προαπαιτούμενα του συστήματος, χωρίς τετράγωνους κοιλιακούς και εμφάνιση που να παραπέμπει σε σύγχρονο σταρ, χωρίς καλά τραγούδια, χωρίς κάποια ιδιαίτερη φωνή, έχοντας όμως πιάσει τη συνταγή του σουξέ της καψούρας το οποίο όπως πάλι εύστοχα σημειώνει ο Δημήτρης Μανιάτης απευθύνεται από την κομμώτρια μέχρι το μεταπτυχιακό φοιτητή και κανείς δεν έχει δικαίωμα να υποτιμάει. Εν τέλει, και αυτό είναι το σημαντικότερο, η επιτυχία του οφείλεται όπως πάλι γράφει εύστοχα ο φίλος μου στο ότι ήταν ο ήρωας της διπλανής πόρτας που κατάφερε και εξέφρασε τον καημό του μέσου όρου, γράφοντας και συνθέτοντας με έναν ερασιτεχνισμό ο οποίος όμως επειδή ντύνει μια αλήθεια ερωτική εκτιμάται. Κάτι σαν την εκδίκηση του αγνώστου στη ζόρικη εποχή που διανύουμε...

Κρίθηκε και κατακρίθηκε από πολλούς, από άλλους καλοπροαίρετα, από άλλους όχι, όσο λίγοι καλλιτέχνες στο χώρο του. Άλλοτε δικαίως, άλλοτε όχι. Για το στίχο των τραγουδιών του επανειλημμένα, για μια ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης πριν το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου, με αφορμή τη φωτογραφία με τα πανέρια με τα λουλούδια στο κέντρο που τραγουδούσε προσφάτως, η τελευταία φορά ήταν πριν λίγες μόλις μέρες με αφορμή το τραγούδι που παρουσίασε στην Κύπρο στο οποίο έκανε μια όχι και τόσο κομψή αναφορά στα Κατεχόμενα. Κατά κάποιο τρόπο συνδέθηκε από κάποιους με ένα λούμπεν και μη σκεπτόμενο σε εποχές κρίσης κοινό. Σ' όλες τις περιπτώσεις απάντησε δημοσίως με περισσή αξιοπρέπεια. Η κριτική που δέχθηκε ήταν σχεδόν λυσσαλέα και εμπαθής, ίσως γιατί εμπεριείχε και κάποιου είδους φθόνο για τον αυτοδημιούργητο Παντελή. Όπως και η σάτιρα της οποίας αποτέλεσε επίσης "αγαπημένο παιδί". Λες και όσοι συμμετείχαν σ' αυτή - και συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου παρότι ελάχιστες φορές μπήκα στη διαδικασία να τον σχολιάσω - νόμιζαν ότι θα ήταν για πάντα δίπλα μας. Χωρίς κανείς να γνωρίζει ότι ο χάρος παραμόνευε στη γωνία έτοιμος να τον πάρει μαζί του στα 32 του μόλις χρόνια. Και ξάφνου, απόψε το πρωί λίγο μετά το ξημέρωμα, σαν να βαρέθηκε ο ίδιος ο Παντελής και να θέλησε να μας κάνει μία κακόγουστη φάρσα, έφυγε από κοντά μας με έναν τρόπο τραγικό και πολλοί λένε ότι τον "έφαγαν οι κακές γλώσσες". Πιθανόν να ισχύει και αυτό. Προσωπικά αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω... Θα μου μείνει όμως για πάντα χαραγμένη στη μνήμη εκείνη η βραδιά του Δεκέμβρη του 2012, η μοναδική που τον άκουσα ζωντανά, όπου μαζί με εκλεκτή παρέα και τον Παντελή δίπλα στους Βασίλη Καρρά και Πάολα, είναι ίσως η ωραιότερη βραδιά που έχω περάσει ποτέ μου στα μπουζούκια. Και τον είδα να προσκυνάται από τα πλήθη του κόσμου που παρευρίσκονταν στο μαγαζί, από νεόπλουτους επιδειξίες μέχρι μια παρέα τσιγγάνων στο πίσω ακριβώς τραπέζι. Ο Παντελής υπήρξε ένα φαινόμενο, ξαφνικά και απροσδόκητα ήρθε, ξαφνικά και απροσδόκητα έφυγε, πριν καν συμπληρώσει 5 χρόνια στην Α' Εθνική της αθηναϊκής νύχτας...