Στον απόηχο των συλλαλητηρίων: Η Μακεδονία είναι Βολική!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος Η οικονομική μας απομόνωση ενίσχυσε την εθνική μας νεύρωση, τον εθνικισμό! Και τα σύγχρονα συλ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος

Η οικονομική μας απομόνωση ενίσχυσε την εθνική μας νεύρωση, τον εθνικισμό! Και τα σύγχρονα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό έδειξαν όχι οπωσδήποτε πως η Μακεδονία είναι ελληνική, αλλά πως σίγουρα η Μακεδονία είναι βολική για όλους, εκτός από όσους δεν εμπορεύονται ιδέες, πατρίδες και σύμβολα και δεν εκμεταλλεύονται τον εθνικισμό είτε για να κτίσουν καριέρες, είτε για να κατασκευάσουν προοδευτικό προφίλ.

Ήταν επιλογή του ελληνικού πολιτικού συστήματος το «δύο βήματα πίσω στη δημοκρατία για τη σταθεροποίηση της οικονομίας». Το διατύπωσε ως ιδέα ο Γιώργος Παπανδρέου και το εννοούσαν όλοι όσοι εμμέσως ή αμέσως υποστήριξαν τη συγκεκριμένη μορφή πτώχευσης και διάσωσης της Ελλάδας ως Υποτελούς πλέον Πολιτείας. Από τη δεξιά έως το τμήμα εκείνο της αριστεράς που προτίμησε «να θυσιάσει τη ρητορεία της για να σωθεί η πατρίδα», όπως διατυπώθηκε χυδαία από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνον που «τα δύο βήματα πίσω στη δημοκρατία», αντιστοιχούν σε δύο άλματα εμπρός του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος - σε ευρεία κοινωνική κλίμακα - ποτέ δεν είχε το θάρρος και την παρρησία να αντιμετωπίσει τον εαυτό του ως αυτό που είναι πραγματικά: Ένα μείγμα, μια σαλάτα φασισμού και εθνικοσοσιαλισμού. Ο (νέο) φασισμός σήμερα μιμείται περισσότερο από τον μεσοπόλεμο το αριστερό ιδεολόγημα, αρνούμενος απλώς την πάλη των τάξεων και υποκαθιστώντας τα σοβιέτ με τον κορπορατισμό, ενώ ο εθνικοσοσιαλισμός (νεο-ναζισμός) αναπτύσσεται κυριολεκτικώς πάνω στο σταλινικό πρότυπο, αντικαθιστώντας το σοσιαλιστικό-διεθνιστικό ιδεολόγημα με την εθνικιστική και φυλετική πολιτική ιδεολογία.

Ο πατριωτισμός είναι γνωστικώς το ακριβώς αντίθετο του εθνικισμού. Δεν είναι ιδέα, ούτε ιδεολογία, είναι αίσθηση και αίσθημα αγάπης και μέθεξης με μια ιδιαίτερη κοινωνία, με τον ιδιαίτερο πολιτισμό της, που παράγεται ασφαλώς ιστορικώς και του φυσικού περιβάλλοντος. Ο πατριώτης έχει απόλυτη συνείδηση σε ό, τι αφορά στην πολιτική μορφή (: κατασκευή) συγκρότησης του έθνους στο οποίο αναφέρεται πως ανήκει. Και εγώ, σήμερα, παρακολουθώντας το άλμα του εθνικισμού στην πατρίδα μου – όπως διαπιστώνεται και μέσω των συλλαλητηρίων για την Μακεδονία – έρχομαι να επαναλάβω τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ: «Αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής».

Ο Σαρλ Ντε Γκωλ, το έλεγε κάπως απλοϊκά και ίσως παρεξηγήσιμα: «Πατριωτισμός είναι όταν η αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους έρχεται πρώτη. Εθνικισμός είναι όταν το μίσος για τους άλλους έρχεται πρώτο». Και η πορεία μεταξύ μνημονίων και συλλαλητηρίων (για τη Μακεδονία) δεν δείχνει, φίλε μου, «αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους», αλλά «μίσος για τους άλλους». Ο πατριώτης νοιάζεται για τους συμπατριώτες του, την πατρίδα που αγαπά, ενώ ο εθνικιστής αναπτύσσει λόγο μίσους και σωβινισμό εναντίον όσων κάθε φορά ορίζει ως εχθρό: των δυτικών ιμπεριαλιστών, των δυτικών τοκογλύφων, των τούρκων, των σκοπιανών, των μεταναστών και ίσως των ομοφυλόφιλων, των εβραίων, των μουσουλμάνων κλπ. Στον πατριωτισμό δεν υπάρχει η έννοια του μονοπωλίου στην ιστορία και τον πολιτισμό, υπάρχει η έννοια της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, του λαού και του έθνους.

Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως όσοι συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία ήταν συλλήβδην εθνικιστές. Δεν τους ξέρω και σιχαίνομαι την ισοπέδωση. Εκτός του ότι γνωρίζω φίλους μου που συμμετείχαν σε αυτά και δεν θα μπορούσα να τους τοποθετήσω στο κύμα του σύγχρονου ελληνικού εθνικισμού. Αν, ωστόσο, αυτοί δεν κατανοήσουν πως βρέθηκαν κάτω από την εξέδρα εθνικιστών και χρησιμοποιήθηκαν ως μάζα για την ενίσχυση καιροσκόπων, γραφικών καραγκιόζηδων, φασιστοειδών ή εμπόρων του «η Μακεδονία δεν εκχωρείται, απλώς ιδιωτικοποιείται και καπηλεύεται», μάλλον θα έχουν κάνει το «λάθος» όσων αργότερα συνειδητοποίησαν ποιοι ήταν στην πραγματικότητα αυτοί που ηγούνταν πατριωτικών ξεσπασμάτων σε διάφορες χώρες που βίωσαν την άνοδο του δεξιού ολοκληρωτισμού!

Έκδηλη είναι η δίψα για εξουσία και αρρωστημένη υστεροφημία, ενισχυμένη από διαστροφική παραχάραξη της ιστορίας και της πραγματικότητας, των ομιλητών που στράφηκαν εναντίον των κομμάτων (εκβιάζοντας, ωστόσο, κάποιοι από αυτούς μια θέση στα ψηφοδέλτια των κομμάτων που οι ίδιοι δηλώνουν πως αποστρέφονται) και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Πολιτικές καριέρες κατασκευάζονται στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, με τον πλέον υποκριτικό και ανέντιμο πολιτικώς τρόπο. Οι «υπεράνω των κομμάτων» που χειροκρότησε το πλήθος στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, είναι μάλλον η χειρότερη μορφή πολιτικάντηδων λαϊκιστών, που ενισχύουν τον εθνικισμό ρίχνοντας στο «μίξερ» και όπως βολεύει τον καθένα, αριστερούς και δεξιούς συμβολισμούς, αρκεί αυτοί να σημαίνουν πατριωτισμό. Αριστερά και δεξιά-φασιστικά συνθήματα ατάκτως ερριμμένα! Ο Φράγκος στο ίδιο «μίξερ εθνικισμού» με τον Θεοδωράκη!

Μπερδέψαμε τα σύμβολά μας πατριώτη! Και όταν αυτά μπερδεύονται χωρίς να ξεχωρίζει ποιο είναι το δεξιό και ποιο το αριστερό, είναι βέβαιο πως θα μπερδέψουμε και τα «μπούτια» μας πολιτικώς στη συνέχεια – αυτή άλλωστε είναι η συνταγή του φασισμού. Και αυτό δεν γίνεται τυχαία. Είναι συνειδητή επιλογή όσων επιθυμούν να θολώσουν το πολιτικό φαινόμενο στη σημερινή Ελλάδα, για να επωφεληθούν από την παραπλανητική κατασκευή ενός απολιτικού χώρου, που δήθεν εκφράζει τα εθνικά ιδεώδη και το εθνικό συμφέρον. Θεοδωράκης και Φράγκος συμφωνούν «η Μακεδονία είναι, ήταν και θα είναι ελληνική», «ψηλά το κεφάλι, ωρέ, η Μακεδονία είναι ελληνική». Και κυρίως βολική για τον κάθε κατεργάρη που χρησιμοποιεί το υγιές πατριωτικό φρόνημα για να ισοπεδώσει και καπελώσει το δημοκρατικό παράδοξο που δομείται στο αντικειμενικό πλαίσιο που ορίζει τη σχέση ελευθερίας και ισότητας σε μια χώρα και μεταξύ των λαών.

Τελικά η οικονομική απομόνωση και η πολυετής οικονομική κατάρρευση στην Ελλάδα, με τις δραματικές κοινωνικές συνέπειες που επέφερε, αντί να ενισχύσει τον αριστερό ριζοσπαστισμό και το προοδευτικό κίνημα, ενίσχυσε τους νευρωτικούς σε όλο το πολιτικό φάσμα, που δομούν την συνείδησή τους και το μικροσυμφέρον τους αποκλειστικά στο πλαίσιο του εθνικισμού. Και σε αυτό δεν υπάρχει καμία απολύτως «πρωτοτυπία». Έτσι έγινε και αλλού και αυτό ήταν το πιθανότερο να συμβεί και εδώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, αντί να συμβάλει στην ανάσχεση του εθνικισμού - όπως ήθελαν και πίστευαν αυτοί που ικανοποιήθηκαν από την υιοθέτηση της πολιτικής Σόιμπλε από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα - μεταβάλλεται τελικά σε «πυροκροτητή» της. Συγχαρητήρια στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν! Πέτυχε να παραδώσει τη χώρα στον Εθνικισμό, αφού προηγουμένως απέτυχε το «μνημόνιο» με την ιεραρχία της εκκλησίας και ακροδεξιά φαντάσματα στις παρυφές του πολιτικού συστήματος και κομμάτων! Είναι πολύ βαρύ το τίμημα! Τελικά θα μας κοστίσει πολύ ακριβά η «πρώτη φορά αριστερά».