Ένα λουλούδι στην παραλία Καράβολα... για τον Γιούρι Γκαγκάριν!

Θανάσης Αυγερινός Έχω καιρό να κατέβω Ηράκλειο και πρέπει να ξαναβρώ φίλους κι εκεί και στα Χανιά και στο...

Θανάσης Αυγερινός
Έχω καιρό να κατέβω Ηράκλειο και πρέπει να ξαναβρώ φίλους κι εκεί και στα Χανιά και στο... Ρέθυμνο και στο Λασίθι, να μυρίσω και να γευτώ Κρήτη, που μας λείπει.
Αλλά μέχρι να τα καταφέρουμε, μέρα που 'ναι σήμερα, της Κοσμοναυτικής, προς τιμήν της πτήσης του Γιούρι Γκαγκάριν στις 12 Απρίλη του 1961, αν τυχόν κάνεις περνά ή είναι κοντά και δεν του κάνει κόπο, ας βάλει ένα λουλούδι στην προτομή του στην παραλία του Καράβολα κι ας μας τη στείλει.

Θυμάμαι και τα αποκαλυπτήριά της, που έγιναν με δύο εν ενεργεία Ρώσους κοσμοναύτες το 2016 και τη μεγάλη εκδήλωση του 2019 για το "πάρκο Γκαγκάριν" με τέσσερις εν ενεργεία κι έναν βετεράνο γιατρό κοσμοναύτη, από αυτούς, που συνόδευα για αρκετά χρόνια στο καθιερωμένο πρόγραμμα αποκατάστασής τους στην Ελλάδα μετά τις πτήσεις στο Διάστημα.
Βοήθησαν για όλα εκείνα τα θαυμαστά πολλοί φίλοι και από τον ΕΟΤ και από την Περιφέρεια Κρήτης και από τον Δήμο Ηρακλείου και από πολλούς άλλους Δήμους, Χερσονήσου, Χανίων, Πλατανιά και από την ΤΕΖ και από το Αλντεμάρ και από τον Άνεμο, γι' αυτό και δεν τους αναφέρω ονομαστικά γιατί μπορεί κάποιον να ξεχάσω, είναι πάρα πολλοί κι αλησμόνητοι.
Ο "δικός μας" Γκαγκάριν είναι φυσικά ο ομογενής μας Θοδωρής Γιουρτσίχιν - Γραμματικόπουλος, που ήταν μεγάλη ευτυχία που τον γνώρισα και κατάφερα να οργανώσω μερικές από τις κοινές μας ιδέες, την παράδοση της ελληνικής σημαίας, που είχε μόνος του μεταφέρει στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, της σημαίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στον Πρόεδρό της Δημήτρη Χριστόφια, τις αποκαταστάσεις πολλών κοσμοναυτών, ακόμη και την αποστολή στο Διάστημα ενός τεύχους από το free press που έβγαζα στη Μόσχα με τον εύγλωττο τίτλο "Ελλάδα".
Είμαι κι εγώ τόσο να μην πω, που ούτε ανταπόκριση δεν είχα κάνει τότε στο ΑΠΕ την αποστολή του πρώτου και μοναδικού μάλλον στον αιώνα τον άπαντα αντίστοιχου περιοδικού στον Διαστημικό Σταθμό, γιατί μου ερχόταν στραβά να γράψω για τον εαυτό μου και τελικά χάθηκε η είδηση, έγινε ιστορία!
Τελοσπάντων, δόξα και τιμή στον Γιούρι και τον σοβιετικό λαό, που τον ανέδειξε, γιατί η μνήμη είναι προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξής μας και τους φίλους έχει νόημα να τους θυμάσαι στα δύσκολα...