Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας Με τον Άλμπι (Alberto Franceschini), συνιδρυτή κι αρχηγό των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", στη Ρώμη...
Με τον Άλμπι (Alberto Franceschini),
συνιδρυτή κι αρχηγό των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", στη Ρώμη...
Μια γνωριμία, ώρες, μέρες συζήτησης, που με ευκολία σου άνοιγαν τη σκέψη να κατανοήσεις το τότε, το σήμερα, αλλά και το αύριο για τη δράση της εξουσίας, του παρακράτους της εξουσίας και την τρομοκρατία: αληθινός δάσκαλος. Πως γίνεται "χρήση" επαναστατικών οργανώσεων, ή δημιουργία "επαναστατικών οργανώσεων" ("Το έγκλημα χρειάζεται διείσδυση και εξάρθρωση. Χρειάζεται όλοι να κάνουμε τη δουλειά μας" δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024 - ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΕΡΤ, δηλαδή ο αστυνόμος Μιχάλης και το περιγράφει με απόλυτη "ειλικρίνεια" ο διαχρονικός και περί πολλού και πολλών "πετυχημένος" υπουργός αριστερών και δεξιών κυβερνήσεων, Χρυσοχοϊδης).
Μόνον που αυτή η "δουλειά" δεν είναι εφεύρεση κανενός αστυνόμου Μιχάλη, αλλά πανάρχαια "τέχνη" που την περιέγραψε πριν χιλιάδες χρόνια ο Ηρόδοτος (Σεπτέμβρης 2017 ➦ Η διεθνής "τρομοκρατία"... ελληνικό φαινόμενο!) κι αποτελεί διαχρονικό εγχειρίδιο για τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες: «Τρομοκρατία, Στρατηγική της Έντασης»... η ζοφερή τέχνη διατήρησης της εξουσίας!
Ο Άλμπι έφυγε και πήρε μαζί του το "μυστικό" που δεν θέλησε ποτέ ν' αποκαλύψει στις "διωκτικές αρχές", ώστε να επωφεληθεί μείωση της ποινής φυλάκισης: ποιος ήταν ο σύντροφος που είδε τη δολοφονία της Μάρας, διέφυγε από τις "αρχές ασφαλείας" (δολοφόνους) κι ακόμη τον αναζητούν...
Η Μάρα κι ο άλλος μαχητής, σε μια άνιση μάχη κατόρθωσαν να βγουν από το σπίτι, αλλά η Μάρα είχε δεχθεί μια σφαίρα στο γόνατο και δεν μπόρεσε να χαθεί στο γειτονικό δάσος, όπως το κατόρθωσε ο άλλος ερυθροταξιαρχίτης.
Μια μεγάλη αντιδικτατορική επιχείρηση της οργάνωσης "Άρης Βελουχιώτης" έπεσε θύμα των πρακτόρων που διείσδυσαν στις "Ερυθρές Ταξιαρχίες" και συγκεκριμένα του υπέρ-πράκτορα Corrado Simioni, που πέθανε στο λεγόμενο ισραήλ (με γνώση το -ι) όπου είχε βρει άσυλο και προστασία... Περισσότερα ➦ Τσικκουρής-Αντζελόνι... Ποιοι και γιατί ντρέπονται για τους ήρωες μας;
Στις συζητήσεις μας για την εμπλουτισμένη έκδοση του βιβλίου του στην Ελλάδα και την επιχείρηση του "Άρη Βελουχιώτη", μια αυθόρμητη ερώτηση... Άλμπι, πως και δεν πλησίασαν, προσέγγισαν οι υπέρ-πράκτορες και στελέχη των οργανώσεων του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ) του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε προμετωπίδα τον ένοπλο αγώνα;
«Νίκο μου, αυτοί είχαν τέτοιες σχέσεις με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας, που συμμετείχε στην ιταλική κυβέρνηση, οι σοσιαλιστές τους παρείχαν ότι ήθελαν και δεν χρειαζόταν καμία βοήθεια από αριστερίστικες οργανώσεις... έτσι γλίτωσαν από τους χαφιέδες των μυστικών υπηρεσιών...»
Γεννημένος στη Ρέτζιο Εμίλια στις 25 Οκτώβρη 1947 από οικογένεια με κομουνιστική, ανταρτική (Ιταλικό ΕΑΜ) και κομματική παράδοση, το 1969 αποχώρησε από την Κομουνιστική Νεολαία Ιταλίας (FGCI) κατόπιν συμμετοχής του σε μια διαδήλωση εναντίον των βάσεων του ΝΑΤΟ. Σχημάτισε την «Ομάδα Διαμερισμάτων» με άλλους κατοίκους της Ρέτζιο. Απέφυγε τη στράτευση και μετακόμισε στο Μιλάνο όπου ακολούθησε τη "Μητροπολιτική Πολιτική Συλλογικότητα" (Collettivo Politico Metropolitano - CPM) και μετά ακολούθησε η εμπειρία της "Προλεταριακής Αριστεράς" (Sinistra Proletaria). Μετά στο "συνέδριο" στην Costaferrata (ένα χωριουδάκι των Απεννίνων της επαρχίας Ρέτζιο Εμίλια), τον Σεπτέμβρη του 1970 ίδρυσε τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες" μαζί με τους Renato Curcio και Margerita Cagol (Μάρα), με τους οποίους πραγματοποίησαν την πρώτη τους αντάρτικη δράση, βάζοντας φωτιά, στις 17 Σεπτέμβρη, στο γκαράζ του μηχανικού Giuseppe Leoni, Διευθυντή προσωπικού της Sit Siemens.
«Χτύπα έναν για να παραδειγματίσεις 100!» ήταν το σλόγκαν της οργάνωσης και δύο χρόνια αργότερα διαχειριζόταν τις ημέρες της απαγωγής του ακροδεξιού δικαστή της Γένοβας Μάριο Σόσι, το 1974.
Μια τραγική εμπειρία... όταν μια ανακοίνωση της οργάνωσης "Ερυθρές Ταξιαρχίες" που δημιούργησαν οι μυστικές υπηρεσίες και κανένας δεν μπορεί να διακρίνει την πλαστότητα της, δημοσιεύεται στην εφημερίδα "La Repubblica" κι ανακοινώνει την εκτέλεση του δικαστή και δίνει συντεταγμένες για την ανεύρεση της σορού του. Ο ακροδεξιός δικαστής ενημερώνει τους δεσμοφύλακες του Ερυθροταξιαρχίτες, πως διερευνά κυβερνητικό σκάνδαλο υπουργού που δίνει όπλα σε τρομοκράτες αφρικανικών χωρών με αντάλλαγμα διαμάντια και ότι αν τους εντοπίσουν οι "αρχές ασφαλείας" θα δολοφονήσουν τον ίδιο και τους ερυθροταξιαρχίτες δεσμοφύλακες, στους οποίους θα αποδώσουν τη δική του δολοφονία. Ο δικαστής κι οι "τρομοκράτες" σχεδιάζουν μαζί τη διαφυγή τους μεταμφιεσμένοι προς άλλη Περιφέρεια, όπου ο δικαστής παρουσιάζεται στην οικονομική αστυνομία (γνώριζε πως η εμφάνισή του στις αρχές ασφαλείας -αστυνομία, καραμπινιέρους- θα σήμανε τη δολοφονία του) και οι "τρομοκράτες" απαγωγείς του τον αποχαιρετούν και πάνε σε ασφαλείς χώρους της οργάνωσης.
Συνελήφθη μαζί με τον Κούρτσιο στις 8 Σεπτεμβρίου 1974, και θα ήταν για χρόνια ένα από τα πιο αποφασισμένα μέλη της Ερυθράς Ταξιαρχίας στις ειδικές φυλακές, προωθώντας τη δίκη των ανταρτών στο Τορίνο, την εξέγερση της Ασινάρα το 1979.
Ακόμα στη φυλακή, εντάχθηκε στο "Μητροπολιτικό Αντάρτικο για τον Κομουνισμό" (Guerriglia metropolitana per il comunismo) του Giovanni Senzani, μετά την απόσχισή του από τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες" του Mario Moretti.
Πήρε ενεργό μέρος κι ήταν οργανωτής των αγώνων μέσα στις φυλακές και κύριος κατήγορος των συνεργαζόμενων με τις μυστικές υπηρεσίες, με χαρακτηριστικές τις διαμάχες του κι επιθέσεις στον Antonio Negri στην αυλή των φυλακών Πάλμι, κατηγορώντας τον ότι επιδίωκε συμφωνίες με τις αρχές (είχε άδικο; Αντόνιο Νέγκρι: «Έγινα κομμουνιστής στο Ισραήλ, στο Κιμπούτς Nachshonim, κοντά στο Πετάχ Τίκβα» ➦ Το ντελίριο για τον Αντόνιο Νέγκρι...), και στις 7 Δεκέμβρη 1983 ξεκίνησε μια συγκλονιστική απεργία πείνας στη φυλακή Νουόρο, μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους, ενάντια στους περιορισμούς του άρθρου 90 του "αντιτρομοκρατικού" νόμου (απομόνωση, λευκά κελιά). Φυλακίστηκε χωρίς να έχει διαπράξει εκτέλεση ανθρώπου, εξέτισε την ποινή του και στις 14 Γενάρη 1988, αποκτά ημι-ελευθερία (κοιμάται στις φυλακές και την ημέρα εργάζεται σε κοινωνικές συνεταιριστικές οργανώσεις). Το 1992 αποφυλακίζεται με απαγόρευση εξόδου από την Ιταλία κι έτσι δεν μπόρεσε να έρθει στην Αθήνα για μια παρουσίαση του βιβλίου του...
«Δεν σκότωσε ποτέ κανέναν, δέχτηκε να διηγηθεί την ιστορία και κυρίως τα τερατώδη λάθη και τις κακίες της οργάνωσης... Πλήρωσε στο ακέραιο τους λογαριασμούς του με τη δικαιοσύνη, παρακολούθησε την υπόθεση Μόρο ενώ ήταν φυλακισμένος και μας δίνει "μια αποδεκτή αλήθεια" γιατί υπήρχαν πράγματα που δεν επιτρεπόταν να ειπωθούν».
Συνεπώς, το ότι το γνωστό όργανο της δημοσιογραφικής αλητείας και διαστρέβλωσης, το κρατικό ΑΠΕ-ΜΠΕ, που πληρώνει ο ελληνικός λαός, μεταδίδει κι αναπαράγουν όλα τα ΜΜΕ Παραπληροφόρησης, πως «καταδικάσθηκε σε πάνω από 60 χρόνια φυλάκισης για τρομοκρατία και συμμετοχή σε απαγωγή και δολοφονία»... μάλλον είναι μια συνήθης αλητεία, ή εντολή μυστικών υπηρεσιών που κάτι θέλουν να πουν οι "ποιητές"...
Περισσότερα και πολλά ενδιαφέροντα σε ➦ Θεαμαπάτες και Δικαιώματα
Για εμάς στην Bellezza ήσουν απλώς Άλμπι, όχι Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι.
Ήρθες να μας βοηθήσεις ως εθελοντής στις πιο ήσυχες στιγμές, μας άκουγες υπομονετικά με το ευγενικό και ειρωνικό σου χαμόγελο στις ατελείωτες οδηγίες μας.
Για σένα ήμουν η Λορέτα. Δεν θυμόσουν ποτέ το σωστό μου όνομα, οπότε το άφησα να γίνει το "αναγνωριστικό" μου για σένα, με φώναζες έτσι ακόμα και όταν ήρθα στο νοσοκομείο. Σε αγκάλιασα και εσύ χαμογέλασες πονηρά, πλέον ξέραμε ότι ήταν το παιχνίδι μας.
Σε καλωσορίσαμε χωρίς προκαταλήψεις, η Δικαιοσύνη σε είχε ήδη κρίνει και είχες εκτίσει την ποινή σου.
Σε σεβαστήκαμε, χωρίς ποτέ να σου ζητήσουμε με το ζόρι να μας πεις την «
"Ιστορία", αυτή των δύσκολων και επώδυνων χρόνων, των οποίων ήσουν μέρος και των οποίων έφερες τα σημάδια.
Για εμάς και μαζί μας υπήρχε ο ευγενικός και θρυλικός άνθρωπος, λιγομίλητος και στοχαστικός, που ήξερε πώς να είναι κοφτερός και συνεπής στις παρατηρήσεις του.
Θα σε θυμόμαστε πάντα με μεγάλη αγάπη.
Αντίο Αλμπέρτο, αναπαύσου εν ειρήνη, όπου κι αν βρίσκεσαι.
𝑂𝑟𝑛𝑒𝑙𝑙𝑎 𝑅𝑖𝑔𝑜𝑛𝑖 𝑒 𝑖𝑙 𝐷𝑖𝑟𝑒𝑡𝑡𝑖𝑣𝑜 𝑑𝑖 𝐴𝑟𝑐𝑖 𝐵𝑒𝑙𝑙𝑒𝑧𝑧𝑎»
Ελληνόφωνη βιβλιογραφία:
Οι ρίζες, η δημιουργία, η ιστορία το παρόν. Ποιοι στ' αλήθεια ήταν οι ερυθροταξιαρχίτες και γιατί συνεχίζουν να δολοφονούν. Η νέα μαρτυρία του ιδρυτή των Ερυθρών Ταξιαρχιών και η ελληνική εμπλοκή»
Συγγραφείς: Alberto Franceschini - Giovanni Fasanella
Επιμέλεια, ιστορική έρευνα, Παράρτημα, Πρόλογος: Νίκος Κλειτσίκας
Μετάφραση: Margherita Salvato
Εκδόσεις: Τυποεκτυπωτική, Έτος: 2005
ISBN-13: 9789609153034
[...] Ο Corrado Simioni, ο άνθρωπος που κατηύθυνε την αιματηρή δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ο άνθρωπος που ώθησε στη βία οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς σ' όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, ο επικεφαλής της Σχολής Υπερίων του Παρισιού, με τις σκοτεινές "διεθνείς διασυνδέσεις", ο αρχηγός της παρακρατικής "Σπείρας", διέθετε μια ασφαλή βάση στην Ελλάδα των συνταγματαρχών.[...]
[...] Εκείνο που συγκλονίζει ακόμη περισσότερο είναι πως πίσω από τους δύο ηρωικούς αγωνιστές του ελληνικού αντιδικατορικού κινήματος -(Την Τετάρτη 2 Σεπτέμβρη 1970... η ομάδα "Άρης" του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου κτύπησε τον εγκέφαλο της στρατιωτικής δικτατορίας, την αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα)-, βρισκόταν ο Ιταλός υπερπράκτορας Corrado Simioni.[...]
(Νίκος Κλειτσίκας, Ιστορικός)
Συγγραφείς: Renato Curcio - Alberto Franceschini
Εκδόσεις: ΕΠΑΝΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ, Έτος: 2007
[...] Τελικά σ' αυτόν τον αποξενωμένο τόπο, όπου οι κοινωνικές σχέσεις δεν μπορούν να υπάρξουν δίχως πόνο, ούτε ν' αναπαρασταθούν δίχως μυθοποίηση, συμβαίνει ακριβώς αυτό: οι "ειδήσεις" πάνω στα γεγονότα γίνονται γεγονότα. Οι υπεύθυνοι της κατασκευής του φαντασιακού ευνουχίζουν την πραγματική ζωή, μη μπορώντας να την μεταδώσουν.
Κατασκευάζουν ψεύτικα θέλγητρα και ξόανα του φόβου για να μπορέσουν να εντυπωσιάσουν τις άθλιες πλατείες των θεατών.
Έτσι, το φιλοθεάμον κοινό της πλατείας από τη μία βομβαρδίζεται από τα σημαινόμενα των κυριάρχων, ενώ απ' την άλλη οδηγείται συνειδητά στο να διοχετεύει τις συγκινήσεις του προς ψευδείς εχθρούς.
Κι αυτή λοιπόν η δεσποτική επικοινωνία της κρίσης σφίγγει το λαιμό κάθε θεατή υποχρεώνοντάς τον στην απομόνωση της πολυθρόνας του και σε μια αγχωτική αντίθεση: ή να συνθλιβεί στο φαντασιακό θάμπωμα μιας παραληρηματικής ζωής, ή να εκραγεί μες στις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις αναζητώντας συλλογικά τη γλώσσα μιας νέας επικοινωνίας, μιας γιορτής...
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και 12 σελίδες σε αρχείο pdf ➦ ΕΔΩ)
Συγγραφείς: Pier Vittorio Buffa - Alberto Franceschini - Franco Giustolisi
Εκδόσεις: Ελεύθερη Σκέψις, Έτος: 1991
Σχετικά:
(εξαντλημένο κι η παραπομπή χωρίς εμπορική στόχευση)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση