ANAΠΑΝΤΗΤΑ παραμένουν τα ερωτήματα για την δολοφονία του Π. Μπακογιάννη...

Stefanos Pantos Σαν σήμερα… στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 κατέβηκαν και τα τελευταία « εικονίσματα» της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη»… Δολ...

Stefanos Pantos
Σαν σήμερα… στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 κατέβηκαν και τα τελευταία « εικονίσματα» της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη»…
Δολοφονήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης..
Ο Παύλος Μπακογιάννης , ένας ήπιος και συναινετικός πολιτικός και άνθρωπος ,που θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου πολέμου και του Διχασμού , και την Εθνική Συμφιλίωση.
Στα πλαίσια αυτής του της πεποίθησης εργάστηκε για την επιτυχία του εγχειρήματος συγκυβέρνησης Αριστεράς και Δεξιάς και για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου.
Μετά την δολοφονία του, εξανεμίστηκαν και κάποιες συμπάθειες για την 17Ν ως τιμωρό των βασανιστών και των « κακών» ...
Ήταν η 26 Σεπτεμβρίου 1989 που άλλαξε την αντίληψη της κοινής γνώμης για την τρομοκρατική οργάνωση 17Ν, που πλέον χαρακτηρίστηκε εγκληματική και με «παράξενα» παρακρατικά χαρακτηριστικά.
Παραμένουν μέχρι σήμερα αναπάντητα τα ερωτηματικά των περίεργων κινήτρων για την δολοφονία ενός αντιχουντικού αγωνιστή με αρχές ,ενός ήπιου πολιτικού , του Παύλου Μπακογιάννη...
Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1935 στο χωριό Βελωτά της Ευρυτανίας.
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του παπα - Κώστα και της Ειρήνης Μπακογιάννη. Γυμνάσιο πήγε στο Θέρμο Τριχωνίδας, για ένα χρόνο στο Καρπενήσι (1950) και το τελείωσε στην Πάτρα στο Β' Γυμνάσιο Πατρών.
Σπούδασε Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, παίρνοντας πτυχίο Πολιτικής Οικονομίας και Πολιτικών Επιστημών των Πανεπιστημίων Μονάχου, Τύμπιγκεν και Κωστάντσας (Konstanz), στο Πανεπιστήμιο της οποίας ανακηρύχθηκε κατόπιν Διδάκτωρ των Κοινωνικών Επιστημών.
Δίδαξε Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 και για 10 περίπου χρόνια διηύθυνε το ελληνόφωνο πρόγραμμα της ραδιοφωνίας της Βαυαρίας.
Ήταν διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Από τη θέση αυτή αντιτάχθηκε στο δικτατορικό καθεστώς και έκανε εκπομπές με σχόλια και ειδήσεις που αναμεταδίδονταν και από την «Ντόυτσε Βέλλε» και πολύ γρήγορα έγιναν σημείο αναφοράς του αντιδικτατορικού αγώνα.
Στο Μόναχο γνώρισε τη Ντόρα Μητσοτάκη, κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης και την οποία και παντρεύτηκε το 1974. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα.
Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (1974) επέστρεψε στην Ελλάδα.
Εργάσθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το 1982 ανέλαβε εκδότης - διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΕΝΑ» ως το Φεβρουάριο του 1985.
Από το Νοέμβριο του 1985 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1989 διετέλεσε πολιτικός σύμβουλος του Προέδρου της Ν.Δ. Κώστα Μητσοτάκη.
Τον Ιούνιο του 1989 εκλέχθηκε βουλευτής της μονοεδρικής περιφέρειας Ευρυτανίας. Ακολούθησε η Κυβέρνηση Τζαννετάκη, στο σχηματισμό της οποίας έλαβε ενεργό ρόλο, ως διαπραγματευτής μεταξύ του κόμματός του και του Συνασπισμού.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Ευρυτανίας.
Το πρώτο του μάλιστα βιβλίο είχε τίτλο: "Η Ευρυτανία και οι οικονομικές της δυνατότητες" (Αθήνα, 1960).
Κατήρτησε ολοκληρωμένο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής, το οποίο υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως πολιτικός θεωρούνταν ήπιος και συναινετικός.
Θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου και του Διχασμού και την Εθνική Συμφιλίωση.
Στα πλαίσια αυτής του της πεποίθησης εργάστηκε για την επιτυχία του πρωτοποριακού, για την εποχή, εγχειρήματος συγκυβέρνησης Αριστεράς και Δεξιάς.
Για τους ίδιους λόγους ήταν εισηγητής, εκ μέρους της Ν.Δ., του νομοσχεδίου για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου που υπερψηφίστηκε και έγινε Νόμος το καλοκαίρι του 1989.
Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφόνησε τον Παύλο Μπακογιάννη το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989 στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου στην Αθήνα, όπου στεγαζόταν το γραφείο του.
Η δολοφονία του συγκλόνισε την πολιτική επικαιρότητα εκείνων των ημερών, η οποία μονοπωλούνταν από έναρξη της διαδικασίας για την παραπομπή των πολιτικών του σκανδάλου Κοσκωτά.
Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη ήταν παράλληλη με την δολοφονία του Άλντο Μορο στην Ιταλία από τις «ερυθρές ταξιαρχίες».
Και οι δύο ήπιοι δεξιοί πολιτικοί πρεσβεύαν την συμφιλίωση και την συνύπαρξη σε κυβερνήσεις εθνικής ενότητας.
Από αυτές τις δύο δολοφονίες και από άλλες πολλές πληροφορίες που ήρθαν στο φως ,και εκ του αποτελέσματος , φάνηκε η σύνδεση των δύο τρομοκρατικών οργανώσεων με μυστικές υπηρεσίες και παρακρατικές οργανώσεις με τελικό προσανατολισμό τους να χτυπήσουν τα λαϊκά κινήματα, ανεξάρτητα του πως αυτές ξεκίνησαν …
Σχεδόν το σύνολο των δεξιών και ακροδεξιών δεν επιθυμούσε την προσπάθεια των δύο αυτών ήπιων πολιτικών για τη συνεργασία αριστεράς-δεξιάς.
Και δεν την επιθυμούσαν και πολλοί αριστεροί…
Με τις δολοφονίες αυτές την περίοδο εκείνη οι «επαναστατικές» οργανώσεις φάνηκαν ότι καθοδηγούνταν απο περίεργες παρακρατικές μυστικές υπηρεσίες και , άσχετα από την θέληση , τις επιδιώξεις και τα κίνητρα κάποιων καθοδηγητών τους , στην κοινή γνώμη είχαν γίνει απλά τρομοκρατικές οργανώσεις.
(στοιχεία από WIKIPEDIA)»