Olga Stefou Η εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 ήταν, ξέρετε, ευτυχία. Είχαμε οργή, είχαμε θλίψη αλλά ήμασταν τόσο νέα παιδιά κι ήμασταν, κυ...
Olga Stefou
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 ήταν, ξέρετε, ευτυχία. Είχαμε οργή, είχαμε θλίψη αλλά ήμασταν τόσο νέα παιδιά κι ήμασταν, κυρίως , ευτυχισμένα.
Εγώ είχα μόλις κλείσει τα 18, ζούσα στην Αθήνα μόνο τρεις μήνες. Την πόλη την έμαθα φλεγόμενη. Ήταν όλη μου η ζωουλα στρωμένη στα Εξάρχεια, ανάμεσα σε φωτιές, δακρυγόνα και την απόλυτη βεβαιότητα ότι αποκλείεται να μην αλλάξουμε τον κόσμο. Θα γίνει. Τώρα.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν ελάχιστα μικρότερος από εμάς κι όταν μπήκαμε στην κατάληψη της Νομικής Σχολής, όλος ο κόσμος είχε πάρει το μέρος του δικαίου. Το δίκιο το είχαμε εμείς.
Έτσι νομίζαμε, δηλαδή. Κάναμε λάθος.
Υπερασπιζόμασταν μία γενιά που επρόκειτο να διαλυθεί. Κάπως το υποψιαζόμασταν και φωνάζαμε "στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες/ ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες".
Κάπως γνωρίζαμε ότι όλα θα πάνε λάθος και φωνάζαμε πως δε θα γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ.
Καταλήξαμε επί χρόνια να παίρνουμε πολύ, πολύ λιγότερα. Ήρθαν και εξάμηνα απλήρωτα, ήρθαν και στιγμές πείνας. Κυριολεκτικής.
Εμείς ήμασταν στους δρόμους της εξέγερσης. Παιδιά της Αριστεράς και της Αναρχίας. Προσοχή: οι δρόμοι της εξέγερσης ήταν δρόμοι της φωτιάς. Είχαν και σπασμένες τζαμαρίες, είχαν και ξύλο πολύ. Δεν ήταν πορείες από Ομόνοια ως Μοναστηράκι. Για να ξέρουμε, να θυμόμαστε ποιοί και ποιες κάναμε την εξέγερση και ποιος μας καταδίκαζε κάθε μέρα.
Κι είμαστε τώρα οι ίδιοι άνθρωποι 17 χρόνια μετά. Οι εξεγερμένοι μαθητές του Δεκέμβρη είναι τουλάχιστον 32 χρονών, οι νεότεροι ενήλικες είμαστε 35, σε μία χρονικά μαύρη τρύπα γεμάτη χαμένη αισιοδοξία, αγχώδεις διαταραχές, απλήρωτους λογαριασμούς, δυσθεώρητα ενοίκια. Αντικαταθλιπτικά, αν ρωτάς εμένα.
Χωρίς καν τα Εξάρχεια πια. Άλλαξε η γειτονιά και τώρα είναι αφιλόξενη.
Τα σπασμένα που πληρώνουμε σε όλη μας την ενήλικη ζωή δεν μπορούν καν να συναγωνιστούν αυτά που αφήσαμε πίσω τις 20 εκείνες ημέρες της εξέγερσης.
Μας άξιζε ο κόσμος ολόκληρος. Και από το 2009 κι έπειτα, χάσαμε το δικαίωμα στο μέλλον. Μνημόνια, πανδημίες, ψυχοσωματικά.
Και σκέφτομαι τα τελευταία χρόνια, πώς θα γίνει μια εξέγερση πάλι; Να πάμε κι εμείς οι μιλενιαλς κι ας μας μιλούν οι εξεγερμένοι νέοι στον πληθυντικό. Έτσι κι αλλιώς η γενιά η δικιά μας είμαστε έφηβοι εγκλωβισμένοι σε ενήλικες υποχρεώσεις.
Ας μιλήσουν οι σημερινοί νέοι για όλες κι όλους μας. Για όλους τους νέους. Γιατί, ρε γαμώτο, νέοι είμαστε κι εμείς.
Έψαχνα μια εικόνα για το κείμενο. Ψηλά στην αναζήτηση βρήκα ένα παλιό μου άρθρο. Το παραθέτω στα σχόλια: https://www.in.gr/2021/12/06/apopsi/6i-dekemvriou-eksegersi-pou-proevlepse-mellon/?fbclid=IwY2xjawOhAuhleHRuA2FlbQIxMABicmlkETA4SEtROVJHWlhvMDdUSG5Vc3J0YwZhcHBfaWQQMjIyMDM5MTc4ODIwMDg5MgABHmACx1MzmQX0Lh6_qYgZk6cZ5LxCQjVaGOmoOFTYJTm50dBvEFdmp4-KnRGD_aem_fA1KKFcnnmJc2SBmBOJpLw
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση