Διανομή ποιού πλούτου;…

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος http://www.andrianopoulos.gr/    Ο Πόρος έχει μακριά πορεία στην ιστορία διαδραματίζοντας μάλιστα σημαντ...

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

http://www.andrianopoulos.gr/
  

Ο Πόρος έχει μακριά πορεία στην ιστορία διαδραματίζοντας μάλιστα σημαντικό ρόλο στους ελληνιστικούς χρόνους. Εκεί είχε καταφύγει ο Δημοσθένης μετά την κατάρρευση της Αθήνας σαν συνεπακόλουθο των Λαμιακών Πολέμων.

Κι εκεί είναι που αναγκάσθηκε να αυτοκτονήσει, καταπίνοντας μελάνι γραφής, προκειμένου να μην παραδοθεί στους εκτελεστές του Μακεδόνες . Τους οποίους είχε στείλει ο κυρίαρχος τότε στην Ελλάδα αντιβασιλέας Αντίπατρος.

Κινδυνεύει όμως και σήμερα να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις, με αρνητικό και πάλι τρόπο. Το Συνέδριο της Σύμης, που διοργανώνει κάθε καλοκαίρι το Ιδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου σε διάφορα νησιά της Ελλάδας, συνήλθε εφέτος στο...

όμορφο νησί αυτό του Αργοσαρωνικού. Με παρούσες διεθνείς προσωπικότητες, που έχουν όμως σαν κοινό τους σημείο τις αριστερές τους καταβολές. Η δυσάρεστη έκπληξη ήρθε από τις διακηρύξεις της πρώτης ημέρας. Ο Πρωθυπουργός, και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δήλωσε χωρίς περιστροφές πως η έξοδος από την κρίση θα έλθει μέσω της διανομής του πλούτου. Ούτε κουβέντα για πάταξη της γραφειοκρατίας, περιορισμό του κράτους, εφαρμογή των νόμων, πολιτικές δημιουργίας πλούτου, καινοτομία, απελευθέρωσης δημιουργικών δυνατοτήτων.
Για να διανείμεις πλούτο, θα πρέπει πρώτα να τον δημιουργήσεις. Η να επιτρέψεις στην κοινωνία να δουλέψει ελεύθερα ώστε τελικά να οδηγηθεί σε γρήγορη ανάπτυξη. Οταν όμως σαν σοσιαλιστής επικροτείς η αρνείσαι να ανατρέψεις καταστάσεις και πολιτικές που οδηγούν τον τόπο σε αδιέξοδα είναι αυτονόητο πως πλούτος δεν πρόκειται να δημιουργηθεί. Αρα, τι ακριβώς θα διανείμεις; Για να γίνω περισσότερο συγκεκριμένος: Oι πολιτικές που υπονομεύουν την ανάπτυξη και οδηγούν σε αδιέξοδα είναι δεδομένες. Και μέχρι σήμερα τουλάχιστον ανέγγιχτες. Ο μεγάλος εξωτερικός δανεισμός, που δυστυχώς συνεχίζεται, αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Οσο το χρέος θα μεγαλώνει τα όνειρα για ανάπτυξη θα είναι απατηλά.
Το άλλο ζήτημα έχει να κάνει με την γραφειοκρατία, τα κλειστά επαγγέλματα και την άστατη φορολογία. Για όσο διάστημα ένας τεράστιος δημόσιος τομέας θα ρίχνει την καταπιεστική του σκιά πάνω από κάθε καινούργια επιχειρηματική πρωτοβουλία, ο προσανατολισμός κάθε νέου θα εμποδίζεται και θα ποδηγετείται από λογής κανονισμούς, ειδικές άδειες και στενές προυποθέσεις και οι φορολογικές επιβαρύνσεις θα μεταβάλλονται κατά το δοκούν από γραφειοκράτες και πανικόβλητους πολιτικούς, επενδύσεις υγιείς και με προοπτική χρονικού βάθους δεν πρόκειται να υπάρξουν. Είναι λοιπόν εξωπραγματικό να μιλάμε για δημιουργία πλούτου. Και εντελώς ουτοπικό να οραματιζόμαστε πιθανή διανομή του.
Οφείλουν όμως οι σοσιαλιστές να διευκρινίσουν τι εννοούν όταν ομιλούν για «φτωχούς». Προς όφελος των οποίων θα πρέπει να γίνει η σχετική διανομή εισοδήματος. Για την Ελλάδα δεν έχω στη διάθεσή μου συγκεκριμένα στοιχεία. Για τις ΗΠΑ όμως, απ’ όπου προέρχονται οι περισσότεροι συνομιλητές του Πρωθυπουργού μας, τελευταία μελέτη του Heritage Foundation είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική. Το όριο φτώχειας με στοιχεία του 2009 ήταν στις ΗΠΑ τα $22.000 για μια τετραμελή αστική οικογένεια. Με βάση το στοιχείο αυτό 40 εκατ. Αμερικανοί έμπαιναν στην κατηγορία των φτωχών το 2009. Πλην όμως ανάμεσα στους «φτωχούς» αυτούς:
το 43% έχουν ιδιόκτητες κατοικίες (τριών δωματίων, με δύο μπάνια, με γκαράζ και κήπο).
to 80% διαθέτουν κλιματισμό, ενώ το 1970 μόνο το 36% του συνόλου του πληθυσμού είχε την ίδια δυνατότητα.
Τα 2/3 των φτωχών νοικοκυριών διαθέτουν περισσότερα από δύο δωμάτια κατ΄άτομο.
Ο τυπικός φτωχός Αμερικανός διαθέτει περισσότερο χώρο για την διαμονή του από τον μέσο (όχι φτωχό) πολίτη σε Παρίσι, Λονδίνο, Βιέννη και Μαδρίτη.
Τα ¾ των φτωχών νοικοκυριών διαθέτουν ΙΧ αυτοκίνητο, ενώ το 31% έχουν από δύο και πάνω.
Δεν χωράει λοιπόν αμφιβολία πως τα στοιχεία αυτά δεν θα είναι και πολύ διαφορετικά (κρατώντας βέβαια τις σχετικές αναλογίες) και για τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης – και για την Ελλάδα βέβαια. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι οι μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο στην Ελλάδα. Επειδή δεν υπάρχουν σχετικά στοιχεία πολλοί είναι ενδεχόμενο να μισθοδοτούνται ταυτόχρονα από διαφορετικούς φορείς. Κι’ αυτό αποδεικνύει την πλήρη αναξιοπιστία των σχετικών υπαρχόντων στοιχείων βάσει των οποίων πολλοί ξιφούλκησαν εναντίον όσων επιμένουν πως οι αριθμοί είναι τεράστιοι και προκλητικοί.
Δεν ξέρω λοιπόν ο στόχος της διανομής σε τι ακριβώς αποσκοπεί. Ισως στο άλλοι να δουλεύουν και άλλοι άκοπα να απολαμβάνουν.