ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΑΛΜΥΡΙΚΙΑ ΓΕΡΝΟΥΝ...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού αποκλειστικά για το PRESS-GR Στα αλμυρίκια βρέχονται οι ηδονές μας βρεγμένες κυματίζοντας ένα κεφά...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού

αποκλειστικά για το PRESS-GR

Στα αλμυρίκια βρέχονται οι ηδονές μας
βρεγμένες κυματίζοντας ένα κεφάλι μέδουσας
αγάπησε με,
τρέχουν τα ξέφτια μιας παρόρμησης σαν αλιγάτορες
δάγκωσε τον ήλιο θριαμβικά σαν να ήταν καλοκαιρινό φρούτο
γίνε μάτια και νύχτα
σταγόνες σπερματικές από...
ένα αρχαίο ζώο που στέκει στο παλιό μονοπάτι ασθμαίνοντας,
παραληρώντας σε φωνάζει η Φοίβη, προσκρούοντας την ανάσα της στο στέρνο σου,
αγάπησε με,
φύλλα απο έρωτες, φύλλα απο μετάξι χυμένο στο εφήβαιο μιας αμαζόνας τίγρισσας,
κατρακυλούν από τα δάχτυλα οι στιγμές διαγράφοντας τον χρόνο,
στάσου στους μαστούς της σελήνης,
γεύσου όλα τα δάκρυα που ήταν στιβαγμένα,
μοσχοβολούν σαν να ταν σε ουράνιο περιβόλι,
γέρνουν οι ηδονές μας, ποτέ δεν ήταν πιό ώριμες,
στεγνές απο εξηγήσεις, εξαρτήσεις της σκέψης,
γέρνουν οι ηδονές κάτω από τα αλμυρίκια,
ανένταχτος μείνε,
αγάπησε με,
τρέχω όπως ο κομήτης με την ουρά του διαγράφει χαμόγελα στον υπνο που χει ο θάνατος,
έχεις ακούσει πως ξεκουρδίζει την άρπα του ο θάνατος σαν ερωτεύεται;
αγάπησε με,
όταν κατεβαίνει η νύχτα διψούν οι ηδονές μας,
γέρνουν σαν διψασμένα στόματα που έχουν πληγές,
χόρτασε τις, χορτασμένες όταν είναι, η πείνα κατευνάζει το άγριο της ένστικτο..