Ο φόβος της λαϊκής οργής…

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Ο Γ. Παπανδρέου επένδυσε στο φαρισαϊσμό της υποσχεσιολογίας για να κερδίσει την προηγού...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Ο Γ. Παπανδρέου επένδυσε στο φαρισαϊσμό της υποσχεσιολογίας για να κερδίσει την προηγούμενη εκλογική μάχη και στη μετεκλογική διασπορά φοβικών συνδρόμων στην κοινωνία (η θεμιτή προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας αποτελούσε το άλλοθι για κάθε καθυστερημένη ή άδικη απόφαση του). Σχεδόν δυο χρόνια μετά βιώνει πλέον ο ίδιος ένα πιο ισχυρό φοβικό σύνδρομο. Αυτό τηςαδυναμίας διαχείρισης της λαϊκής οργής και της ταχύτατης κοινωνικής απαξίωσης του. Οι σκέψεις για ματαίωση της παραδοσιακής ομιλίας του εκάστοτε πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, η μη παρουσία του στην κηδεία ενός ιστορικού στελέχους του κινήματος όπως ο Αν.Πεπονής, οι φήμες για απόκρυψη της...
ταυτότητας του στην περίοδο των διακοπών, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ενός πολιτικού που η αναντιστοιχία των επιλογών του με την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα της χώρας του, τον μετατρέπουν σε «απόβλητη» παρουσία!
Ο «φόβος» που κατατρέχει τον Παπανδρέου είναι δισυπόστατος. Από τη μια δυσκολεύεται να διαχειριστεί την απογοήτευση του κομματικού και συνδικαλιστικού κατεστημένου του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που θίγεται από την απώλεια κεκτημένων και δύναμης που και ο ίδιος συντήρησε με τη συμπεριφορά του ακόμα κι ως αρχηγός του κινήματος (είναι αξέχαστες οι σκηνές απείρου κάλους με τις συμμετοχές του σε μαξιμαλιστικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις!). Ένα κατεστημένο που στήριξε την εκλογή του και τώρα αισθάνεται απομονωμένο από την εξουσία και αδύναμο να υπερασπιστεί ακόμα και θέσεις με τις οποίες συγκρούστηκε έντονα με τη ΝΔ, και υπό την καθοδήγηση Παπανδρέου!
Ακόμα και το απλό μέλος ή ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να συλλάβει τις ιδεολογικές διαδρομές της κυβέρνησης που εκτείνονται από την αποσπασματική και συχνά στρεβλή αποδοχή διαχρονικών θέσεων της Κεντροδεξιάς έως την άκριτη μνημονιακή ρητορική του δημοσιονομικού Προκρούστη.
Από την άλλη μαίνεται ανεξέλεγκτη η λαϊκή οργή που πέρα από την πανσπερμία κινήτρων και δράσεων διαθέτει ένα κοινό παρανομαστή. Την αντίδραση απέναντι σε μια πολιτική που αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι όλο και απομακρύνει τον ορίζοντα ανάταξης της χώρας, αφήνοντας πίσω της οικτρές οικονομικές (ύφεση, απομείωση αξιών) και κοινωνικές (ανεργία, μετανάστευση) συνέπειες.
Το πρωτοφανές γεγονός της περαιτέρω μεγέθυνσης της ύφεσης (και κατά συνέπεια του πλήρη δημοσιονομικού εκτροχιασμού) την δεύτερη Μνημονιακή χρονιά αποδεικνύει τους περιορισμούς της φορομπηχτικής επέλασης και του δημοσιονομικού στραγγαλισμού αλλά και την αδυναμία, τόσο σε επίπεδο ειλικρινούς θέλησης όσο και σε επίπεδο αποτελεσματικής διαχείρισης, προώθησης αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που θα έδιναν άμεση αναπτυξιακή ώθηση. Επειδή όμως πολλές από τις μεταρρυθμίσεις έχουν έναν μεσοπρόθεσμο ορίζοντα απόδοσης ωφελειών για την οικονομία, είναι δεδομένο ότι η επιδείνωση της ύφεσης είναι κυρίως έργο τηςαποτυχημένης Μνημονιακής «θεραπείας».
Η αβελτηρία, οι «γκάφες» κι η ατολμία που χαρακτηρίζουν αυτή την κυβέρνηση μετατρέπουν πλέον τον πρωθυπουργό σε φοβική φιγούρα εγκλωβισμένη σε μια αδιέξοδη πολιτική. Κι ο φόβος, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιόδους θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος σύμβουλος ενός ηγέτη που έτσι και όραμα αδυνατεί να εμπνεύσει και κοινωνική συνοχή να επιτύχει.