Η αποψινή νύχτα είναι μόνον ερωτική...

Γράφει ο Αντώνης-Mάριος Παπαγιώτης Η νύχτα απόψε ακροβατεί ανάμεσα στη λάγνα Ανατολή και στην επίπλαστα οριοθετημένη Δύση. Έχει οσμή παζ...

Γράφει ο Αντώνης-Mάριος Παπαγιώτης

Η νύχτα απόψε ακροβατεί ανάμεσα στη λάγνα Ανατολή και στην επίπλαστα οριοθετημένη Δύση. Έχει οσμή παζαριού, ενώ φυλακίζει μια ελπίδα κανονικότητας. Οδηγεί σ᾽ ένα ξημέρωμα Αλλαγής ή σ᾽ ένα πρωινό εδραίωσης της θλίψης. Καλoύνται, κατά το διάβας της, να αποφασίσουν έκπτοτοι συνεχιστές πολιτικών οικογενειών αν τελικώς ανήκουμε στον θεσμοθετημένα πολιτισμένο, Δυτικό Κόσμο ή αν θα βαδίσουμε στα χνάρια ένδοξων προγόνων μας σ᾽ άγνωστα μονοπάτια σε βάθη και πλάτη αφιλόξενα, επιλογές που...
πάντα αμφότερες κρύβουν θησαυρούς αλλά και κινδύνους.

Μπορεί, συνεπώς, να φέρει έναν Εφιάλτη ή να πραγματοποιήσει ένα όνειρο. Τι κι αν η μαγιά της ζυμώνεται από χέρια γνώριμα, απαίδευτα, αδούλευτα, λεπτά, εντούτοις όλοι θέλουν να δουν με αγωνία το αποτέλεσμά της. Για την τύχη της, από τη μια συσκέπτεται η βαρβατίλα του Φαήλου που τυχόν κυριαρχία της μπορεί να οδηγήσει με μιας σε εποχές βαρβάρων, όπου το σπαθί και το ράσο καθόριζε τα μέλλοντα. Από την άλλη, μέσα σε ευωδιές από παρφουμ(ου)ς και πένες Mont Blanc που χαράσσουν πορεία του κ. Αβραμόπουλου, συνευρίσκεται η λαϊκή με την φιλελεύθερη Δεξιά, ενώ την ίδια στιγμή, πίσω από τις διαρροές Ελενόπουλου στοιχίζεται όλος ο παλιός γνώριμος κόσμος του βαθέως ΠΑΣΟΚ. Κι αν το μουστάκι του κ. Ρέππα κόπηκε με τη δικαιολογία ενός στοιχήματος, μπρος στο ενδεχόμενο μιας νέας, εκσυγχρονισμένης, ανάληψης υπουργικής καρέκλας, οι τρίχες στο στόμα του κ. Λαζαρίδη αναμένουν να έρθει πιο κοντά το ενδεχόμενο ακόμα μιας γαλάζιας παρενθετικής κυβέρνησης για να κοπούν. Την ίδια στιγμή, ο κόμπος της πολύχρωμης, αναχρονιστικής γραβάτας του κ. Χρύσανθου για μια τυχόν ακόμη λάθος συμβουλή σφίγγει, στερώντας την πρότερη ευκολία αναπνοών. Ενδεχόμενα ο θυρωρός, να μην μπορεί να καταλάβει το πρωί γιατί γελά ο Αρκούδος κάτω απ᾽ τα μουστάκια του, αν είναι η διατήρηση του κόμματος σε παπανδρεϊκά χέρια ο λόγος ή η επίτευξη μιας πολυπόθητης συμφωνίας διαφαινόμενης σταθερότητας στο πρόσωπο ενός διεθνούς τραπεζίτη. Ευελπιστώντας ότι θα είναι λιγότεροι όσοι κλαίνε, ο αναστημένος Βούγιας εύχεται να φέρει η νύχτα στη φυγή της τη φωνή ενός μωρού που διασώθηκε στα ερείπια, σαν αυτά στα χαλάζια της Τουρκιάς, ενώ τον Καραμανλή Βούδα δε συγκινεί -ακόμα- τίποτα περισσότερο από τις τυρόπιτες του Μικέ. 

Με τον φόβο η μέρα να γκρεμίσει κι άλλα όνειρα, η νύχτα θα είναι μακρά. Θα αργήσει να κυλίσει ο χρόνος της, πασχίζοντας να σαρώσει τείχη αδιαλλαξίας, εγωκεντρισμού, να τιθασεύσει συμφεροντολογικές σκέψεις, μικροπολιτικές τακτικές, ανασφάλειες καλομαθημένων γόνων. Τα λεπτά της θα περνούν αργά, παλεύοντας να καθηλώσουν ανησυχίες για αφανισμό κεκτημένων και προνομίων ενός χρόνια διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ενώ Ερινύες με τις αυτάδελφες τύψεις θα καραδοκούν. Αυτή η νύχτα, δύναται να οδηγήσει σε μέρες απόλυτης ακυβερνησίας ή να εμφυσήσει μιαν άλλη πολιτική κουλτούρα. Το απότοκό της μπορεί να σηματοδοτήσει μια άγρια εποχή ολοκληρωτικού χάους ή να εκκινήσει νέους καιρούς με την απαρχή ενός ευνομούμενου κράτους. 

Σε κάθε περίπτωση, το όποιο σήμερα θα ανήκει στο χθες και κάθε χθες δεν θα μπορεί να ξανάρθει. Στο αύριο της μπορεί να υπάρξει κάθε λογική ή να οργιάσει κάθε παραλογισμός. Το αποτέλεσμά της, θα στέψει ξανά τα φώτα της ανθρωπότητας πάνω μας, είτε για το παραδειγματικό καλό είτε για ένα οριστικό κακό. Με το πέρας της, θα ξέρουμε αν το φως θα δώσει τις ζητούμενες λύσεις ή θα αναπολούμε για χρόνια το ως τώρα σκοτάδι της. 

Εκ τούτων, η αποψινή νύχτα είναι μόνον ερωτική.