Η δικτατορία της ευφυίας....

(Απάντηση στον κ. Ανδριανόπουλο) .. Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη Οικονομολόγο – Συγγραφέα . . Παρότι διαφωνώ με τις θέσεις του κου Ανδριανόπ...

(Απάντηση στον κ. Ανδριανόπουλο)
..
Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη
Οικονομολόγο – Συγγραφέα
. .
Παρότι διαφωνώ με τις θέσεις του κου Ανδριανόπουλου στα περισσότερα θέματα, βρίσκω πως είναι από τους πιο ειλικρινείς και σταθερούς στις απόψεις του. Αν η ειλικρίνεια και σταθερότητα δεν συνοδευόταν από μια δογματική εμμονή σε μοντέλα, ίσως με έπειθε σε πολλά θέματα. Όπως είπε ο Ισαάκ Μπέρλιν: «Είναι φρικτή και επικίνδυνη αλαζονεία να πιστεύεις, ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο, ότι έχεις ένα μαγικό μάτι, που βλέπει την αλήθεια» και ο Κος Ανδριανόπουλος νιώθει πως έχει αυτό το μαγικό μάτι μέσα σε έναν κόσμο από ανόητους αναχρονιστές. Σε μια εποχή απόλυτης ρευστότητας και σχετικότητας των πάντων, όπου, όπως είπε ο φιλόσοφος του Ν. Μπόμπιο «όλες οι επιστημονικές θεωρίες των τελευταίων πενήντα ετών σήμερα θεωρούνται ανοησίες», ο κος Ανδριανόπουλος επιμένει δογματικά να ερμηνεύει και να αναλύει τον κόσμο μας μέσα από την ματιά του μοντέλου της νεοφιλελεύθερης Σχολής του Σικάγου. Ξεχνά πως ακόμη και το μοντέλο αυτό στηρίζεται μεθοδολογικά στην επιστημονική αρχή του ιδρυτή της, του Μ.Friedman, που λέει: «Μια θεωρία πρέπει να έχει τέτοια συμπεράσματα-αποτελέσματα, που να μην επιδέχονται εμπειρική αντίρρηση» και αυτό, δυστυχώς για τον κο Ανδριανόπουλο, δεν συμβαίνει σήμερα στην οικονομία της αγοράς του. Οι φωνές για κευνσιανικού τύπου παρεμβάσεις στην ελεύθερη αγορά, διότι η αγορά ξέφυγε από κάθε έλεγχο, γίνονται ολοένα και πιο δυνατές και δεν ακούγονται πλέον μόνο από αριστερούς. Ηδη μια έρευνα του ινστιτούτου Bertelsmann που δημοσιεύτηκε πριν λίγες ημέρες στη Γερμανία θορύβησε το πολιτικό κατεστημένο της Γερμανίας. «Για πρώτη φορά στην ιστορία, το 38% των γερμανών δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς και μόνο το 31 % την εμπιστεύεται»!! Εχω διαβάσει όλα σχεδόν τα βιβλία του και πλειάδα άρθρων του κου Ανδριανόπουλου και διαπιστώνω με έκπληξη ότι ακόμη και τους A. Smith και Ricardo, τους χρησιμοποιεί κατά βούληση και αποσπασματικά, παίρνοντας ότι τον συμφέρει, λες και είναι Supermarket. Και δεν μιλώ φυσικά για τον καταραμένο γι αυτόν Μαρξ, που δεν έχει διαβάσει τίποτα αυθεντικό αλλά κριτικές τρίτων, θυμίζοντας θεούσες που καταριόταν το βιβλίο του Ανδρουλάκη που δεν είχαν διαβάσει. Σε όλα τα γραπτά του, για όλες τις συμφορές φταίνε, το Κράτος, τα συνδικάτα και οι αντίπαλοι της ελεύθερης-ανεξέλεγκτης αγοράς. Στο συγκεκριμένο άρθρο στο Press.gr με τίτλο «η δικτατορία της άγνοιας»,(τίτλο που τον δανείστηκε από το βιβλίο «η βαρβαρότητα της άγνοιας» του George Steiner) διαπιστώνει για πρώτη φορά, πως επιπλέον, φταίνε και οι οικολόγοι και οι βλάκες. Θα του απαντήσω με μια φράση από το ίδιο βιβλίο που είπε στον George Steiner ο σιωνιστής πατέρας του : «Ανήκεις σε μια λέσχη από την οποία δεν παραιτείται κανείς. Αντιθέτως το διατυμπανίζει». Δεν γνωρίζω αν έχει μια παρόμοια συμβουλή από το μεγαλοαστικό περιβάλλον του, οι αντιλήψεις του όμως για το λαό συμφωνούν με αυτό που ο Ρ. Bourdieu αποκαλεί κοινωνιοδικία που λαμβάνει τη μορφή ενός ρατσισμού της ευφυϊας: «Οι φτωχοί δεν είναι φτωχοί όπως τον 19ο αιώνα, επειδή δεν αποταμίευαν, δεν ήταν εγκρατείς ή ήταν σπάταλοι, κ.λ.π.(σε αντίθεση με τους φτωχούς που το αξίζουν), αλλά επειδή είναι ηλίθιοι, διανοητικά ανίκανοι, βλάκες. Με λίγα λόγια, δεν έχουν παρά αυτό που τους αξίζει ως προς τη μόρφωσή τους.»
Ο κύριος Ανδριανόπουλος, ορμώμενος από τη θέση ότι «η κοινωνία είμαστε εμείς οι λίγοι εκλεκτοί», πιστεύει, με το δίκιο του, πως ότι συμφέρει εμάς τους εκλεκτούς θα πρέπει απαραιτήτως να συμφέρει και στους άλλους. Ξεκινά από την εκδοχή πως η κοινωνία είναι όπως στον παράδεισο, δίχως φτωχούς και πλούσιους, δίχως διαφορετικές ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα και πως για οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο, είμαστε ή όλοι κερδισμένοι ή όλοι χαμένοι.
Ο κος Ανδριανόπουλος αγνοεί, γιατί έτσι θέλει, πως στο μέλλον, και ανεξάρτητα από τη θέλησή τους, κάποιοι έτσι κι αλλιώς θα μείνουν απ έξω και είναι φυσιολογικό, νόμιμο και μάλιστα απαραίτητο, αυτή η μειονότητα να δημιουργήσει ένα νέο δικό της κόσμο με άλλες αξίες και άλλους κανόνες, κόντρα στο αναδυόμενο “κοινωνικό ψύχος” της αγοράς και του κέρδους. Προσπαθεί να αποδώσει στη μειονότητα αυτή, μόνο αρνητικά χαρακτηριστικά τροχοπέδης στην εξέλιξη και αν κάποια στιγμή κάτι δεν πάει και τόσο καλά με το μοντέλο του, όπως το σχεδίασε στο μυαλό του, να καταλογίσει στην ομάδα αυτή και την ευθύνη της αποτυχίας του. Το να θεωρήσεις ότι αυτή η μειονότητα αποτελείται από ανίκανους, τεμπέληδες και ηλίθιους θα είναι ολέθριο, διότι, μπορεί η “πλειοψηφία να έχει πάντα το ρεαλισμό με το μέρος της”, αλλά αυτό ισχύει μόνο στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, για την οποία βέβαια δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το απώτερο μέλλον, κε Ανδριανόπουλε.
Στη θέση του βολεμένου κου Ανδριανόπουλου (από το βιβλίο του Παγκοσμιοποίηση και Νέα Οικονομία,): «Η ταυτότητα της εποχής μας σημαδεύεται από την κυρίαρχη παρουσία του ρίσκου σε κάθε φάση της ζωής. Η αβεβαιότητα είναι η μόνη βεβαιότητα και οι πιθανότητες της επόμενης στιγμής είναι ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας. …Εφόσον λοιπόν αυτό θα είναι το μέλλον, καλό είναι να συνηθίσουμε να βλέπουμε την αβεβαιότητα σαν μια καθημερινή πλέον ρουτίνα .».
Θα αφήσω να απαντήσει ένας μακροχρόνια άνεργος πενηντάρης. «Οποιος δεν έχει νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή του «την αδυναμία…να μπορεί να πει μ εμπιστοσύνη( στον εαυτό του και στο παιδί του) τα κατάφερα», δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει την απόγνωση του μακροχρόνια άνεργου, που η μοναδική ιδιοκτησία του είναι τα χέρια του και το μυαλό του και ο οποίος διαισθάνεται πως δεν τα χρειάζεται κανείς πλέον.
---------------------------------