Κύριε Πρωθυπουργέ...

. «Οπου πεθαίνει η ελπίδα Φυτρώνουν τέρατα» ( Μακιαβέλι) . Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης . Εξάντλησαν την υπομονή μας. Δεν τους αρκεί. Τ...

.

«Οπου πεθαίνει η ελπίδα
Φυτρώνουν τέρατα»
( Μακιαβέλι)

.

Γράφει

ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

.

Εξάντλησαν την υπομονή μας. Δεν τους αρκεί. Τώρα θέλουν να τους ενεχυριάσουμε και την ίδια τη ζωή μας. Μιλώ στον πληθυντικό, διότι δεν πιστεύω πως αυτή η πολιτική είναι προσωπικό θέμα ή βίτσιο του πρωθυπουργού. Και ο κος Παπανδρέου δεν έπεισε κανέναν μας ότι θα έκανε κάτι διαφορετικό. Η κα Λ. Κατσέλη είναι ο καλύτερος μάρτυρας γι αυτό.
Η ομιλία του πρωθυπουργού ήταν όπως ακριβώς την περιμέναμε. Το μόνο συγκεκριμένο ήταν αυτό που ακούμε εδώ και δεκαετίες. Υπομονή, εγκράτεια, λιτότητα, θυσίες για τις καλύτερες μέρες που έρχονται. Εδώ και δεκαετίες, και αυτό το αναφέρω για τους εύπιστους νεώτερους, ακούμε διαρκώς από επίσημα χείλη τα ίδια λόγια παρηγοριάς και ελπίδας. Πριν μερικές δεκαετίες μας μιλούσαν για την επερχόμενη «Κοινωνία της Αφθονίας, της ευμάρειας, του Λαϊκού Καπιταλισμού και του Ελεύθερου Χρόνου». Μας έπεισαν πως στο άμεσο μέλλον θα δουλεύουμε λίγες ώρες και σε δουλειές που θα μας ολοκληρώνουν σαν ανθρώπους. Το δίλημμά μας ήταν, «τι θα κάνουμε με τόσο ελεύθερο χρόνο». Ολοι κάναμε όνειρα και τα βιβλία του Ντίκενς για τις άθλιες συνθήκες ζωής και εργασίας του προπερασμένου αιώνα είχαν μπει στα μπαούλα.
Τι μεσολάβησε στο μεταξύ και αίφνης όλα αυτά ανατράπηκαν και το μόνο που απέμεινε είναι η μοναξιά του φόβου μπροστά στο μέλλον; Τι άλλαξε και αίφνης το όνειρο, για τους πολλούς έγινε εφιάλτης και για τους νέους απαγορευμένος καρπός;
Για όσους έχουν τη γνώση να αποκωδικοποιούν τον πολιτικό λόγο και να βλέπουν πίσω από τις πολιτικές πράξεις, τίποτα δεν ήταν αιφνιδιαστικό. Ο προάγγελος αυτών που συμβαίνουν σήμερα, ήταν οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών, αποτέλεσμα ιδεολογικής σκοπιμότητας περισσότερο και λιγότερο ανάγκης, καθώς και η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Του μοναδικού δηλαδή εγγυητή στο δικαίωμα στην εργασία και στη σύνταξη. Το παράδοξο είναι, ότι η κατεδάφιση του κοινωνικού, όχι όμως και του γραφειοκρατικού κράτους, ξεκίνησε από τους κατ εξοχήν κρατικοδίαιτους, τους πολιτικούς. Ολοι πλέον αναγνωρίζουν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα, είναι η οικονομία. Ολοι όμως βλέπουμε, πως δεν υπάρχει διακριτή και δημιουργική οικονομική πολιτική. Ο πρωθυπουργός μας μίλησε στη ΔΕΘ για τις προκλήσεις από την παγκόσμια κρίση και τις διεθνείς συγκυρίες, τη γνωστή δηλαδή κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Αυτό μεταφράζεται στη μοναδική και εύκολη λύση αναπτυξιακής-οικονομικής πολιτικής που λέγεται:«προσαρμογή στους νόμους της παγκοσμιοποίησης και τις εντολές της ΕΕ». Εμμέσως πλην σαφώς, μας λέει, «ξεχάστε τις παροχές», «ξεχάστε που πήγαν τα λεφτά των ταμείων, «ξεχάστε τα σκάνδαλα» «και συνηθίστε στην σκληρή εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα». Μας είπε ο πρωθυπουργός ότι «συγκρούστηκε με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα» και εμείς βλέπουμε ότι αυτά ανακοίνωσαν το πρώτο εξάμηνο του έτους κέρδη ρεκόρ. Φανταστείτε να μην είχε συγκρουστεί. Όταν ισχυρίζεται ότι «έχουμε τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρωζώνη», αλλά εμείς νιώθουμε στις τσέπες μας το αντίθετο, μπορεί να μας πει ως πότε θα περιμένουμε να το νιώσουμε αυτό κι εμείς μαζί με τους βαρώνους της οικονομίας και τους υπουργούς των γιωτ και των υπεράκτιων εταιρειών;
Αν δεν έβλεπε κανείς γύρω του έναν ολοένα και περισσότερο συσσωρευμένο πλούτο σε ολοένα και λιγότερους μάγκες της πολιτικής και της λαμογιάς, θα μπορούσε να ακούσει με κατανόηση εκκλήσεις του πρωθυπουργού για σκληρή δουλειά και λιτότητα. «Αφού είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο καράβι θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να τραβήξουμε κουπί για να πάει το σκάφος μπροστά»!
Από πού άραγε αντλεί ο πρωθυπουργός αυτό το θράσος, να θέλει να του ενεχυριάσουμε και το υπόλοιπο της ζωής μας; Δύο μόνο πράγματα μπορώ να σκεφτώ. Ο πρωθυπουργός έχει αντιληφθεί, ότι οι έξυπνοι, εκείνοι που κατά κάποιο τρόπο θα αντιστέκονταν αν θιγόταν το συμφέρον τους, έχουν βολευτεί. Οι υπόλοιποι, έχουν εθιστεί στο να πασχίζουν να κερδίσουν την εύνοια εκείνων που τους ξεφτιλίζουν και τους περιφρονούν καθημερινά, βλάπτοντας τον εαυτό τους και το μέλλον των παιδιών τους. Η νέα γενιά δε χρειάστηκε ποτέ να αγωνιστεί για δημοκρατία και καλύτερες συνθήκες ζωής. Όλα αυτά, κατά κάποιο τρόπο τα κληρονόμησε και τα θεωρεί αυτονόητα. Δε βλέπει ότι το τρένο γυρίζει πίσω, αλλά ακόμη και να το έβλεπε, είτε από κομφορμισμό είτε από καιροσκοπισμό, είτε από άγνοια, νιώθει αμήχανη.
Αν πιστεύει ο κος πρωθυπουργός και η παρέα του, πως μπορούν να γυρίσουν το σκάφος στην εποχή του Ντικενς, εμείς να τραβάμε κουπί μέχρι τελικής πτώσεως κι εκείνοι να διασκεδάζουν στο κατάστρωμα με όσους δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, πλανώνται οικτρά. Η ανασφάλεια του κόσμου θα γίνει εφιάλτης τους, διότι όπου πεθαίνει η ελπίδα φυτρώνουν τέρατα και θάνατος, κύριε πρωθυπουργέ.

--------------------------------------